Της Σόνιας Βαλαβανίδη,
Ανασαίνεις βαθιά, καταπνίγοντας τον πόνο που αναδύεται μέσα στα σωθικά σου. Ίσως, περίμενες πως η εποχή αυτή ενδείκνυται για μια πιο άμεση και ειλικρινής επαφή. Γελάστηκες. Η σκοτεινιά της εποχής διαποτίζει και τις ψυχές των ανθρώπων. Καθώς προχωράς, με διστακτικά βήματα στο τέλμα της ζωής, πουθενά δεν βλέπεις το πολυπόθητο φως. Το φως χάνεται μέσα στην ανισορροπία των σχέσεων που πριμοδοτείται από την τελειότητα των επικοινωνιακών μέσων. Μια τελειότητα που βάναυσα κακοποιεί την πραγματικότητα των ανθρώπων και διαμορφώνει μια ασπίδα προστασίας. Ωστόσο, αυτή η ασπίδα εκτελώντας τον σκοπό της δημιουργίας της, απομακρύνει σταθερά τους άλλους. Και ενώ πολλές φορές θέλεις να ουρλιάξεις από απελπισία, αδυναμία ή κούραση προβάλλεις μια εικόνα εντελώς διαφορετική, γιατί αυτό επιτάσσει η κουλτούρα της εποχής. Τελικά, μένεις να αναρωτιέσαι για ποιο λόγο ψεύδεσαι ασύστολα στους γύρω σου, αλλά κυρίως στον ίδιο σου τον εαυτό. Έτσι, σιγά-σιγά ξεκινάς να απορρίπτεις άτομα που αγάπησαν το προσωπείο που εσύ ο ίδιος δημιούργησες. Η μοναξιά της σύγχρονης κοινωνίας που καλπάζει σαν άλογο κούρσας φτάνοντας στο σημείο τερματισμού ενδυναμώνει το αίσθημα της θλίψης σου.
Μια σκέψη έρχεται και επέρχεται στο μυαλό σου. Μέσα σε πόσο χρόνο θα καταρρεύσει το οικοδόμημα της σχέσης από την στιγμή που το προσωπείο πάψει πια να υπάρχει; Δίχως απάντηση στρέφεσαι σε ένα άλλο ερώτημα. Η έμφυτη τάση του ανθρώπινου γένους να εμπλέκεται στο κυνήγι αναζήτησης των αιτίων και αιτιατών δεν σε αφήνει αδιάφορο. Για ποιόν λόγο, η ανθρωπότητα βυθίζεται στην μοναξιά, επιλέγοντας την αποδοχή της ψεύτικης τελειότητας των σχέσεων, αγανακτεί και στο τέλος παρασύρεται σε ένα αχανές κενό;
Μόλις αντιληφθείς το κενό που νιώθεις μέσα στη ψυχή σου, ένας παγερός μανδύας τυλίγεται γύρω σου, θυμίζοντας πως η επιλογή βρίσκεται στα χέρια σου. Είτε θα χαθείς στον φόβο της μοναξιάς, διαπιστώνοντας πως οι σχέσεις είναι περίπλοκες και συχνά επιφανειακές και δεν διατίθεσαι να κάνεις εκπτώσεις στην ζωή σου. Είτε θα οπλιστείς με υπομονή και δύναμη και θα εισέλθεις στην αρένα των σχέσεων, ζυγίζοντας καταστάσεις, εξετάζοντας περιπτώσεις, αναλύοντας λεπτομέρειες και τελικά κατανοώντας την ήττα, γιατί αυτή πάντα καραδοκεί, καθώς και ότι η μοναξιά συνιστά πέπλο σωτηρίας από τους ανθρώπους που δεν πρέπει να αποτελούν ακρογωνιαίοι λίθοι στη ζωή σου.
Με την τεχνολογική έκρηξη συντελείται και έκρηξη στις ανθρώπινες σχέσεις, καθώς το σημείο επαφής πια είναι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Και ενώ φαινομενικά τα μέσα αυτά λειτουργούν ως υλικό οχύρωσης των σχέσεων μάλλον επιτυγχάνουν το αντίθετο. Κύριο χαρακτηριστικό των μέσων αυτών εμφανίζεται η αψεγάδιαστη ομορφιά. Απόρροια αυτής η απόκρυψη της πραγματικότητας, που με τη σειρά της οδηγεί στη διάλυση της σταθερότητας και την εδραίωση της ανασφάλειας.
Λυπάσαι ειλικρινά που κάποιοι βαυκαλίζονται πως οι σχέσεις πράγματι έχουν μετατραπεί σε συστήματα εκμετάλλευσης δίχως να εδρεύει η αγάπη και ο σεβασμός, μα ουσιαστικά, δεν προχωρούν σε καμία προσπάθεια εξαγνισμού. Προφανώς, το σκοτάδι έχει εισέλθει στις ψυχές των ανθρώπων εξαιτίας της μοναξιάς που τυλίγει τις καρδιές και δεν επιτρέπει στο φως να τις γεμίσει με αισιοδοξία. Αναλύοντας, βέβαια, το ζήτημα μόνο θεωρητικά δεν θα επέλθει καμία αλλαγή. Ναι, πρέπει να τεθούν θεωρητικά οι βάσεις μα συνίσταται και η πρακτική εφαρμογή τους. Χρειάζεται να μετατρέψεις το σκοτάδι σε φως, το άσπρο σε μαύρο τη θλίψη σε χαρά και αν αυτό δεν είναι εφικτό τότε πρέπει να προσθέσεις στο σκοτάδι λίγο φως, να δημιουργήσεις το γκρι, να γελάσεις με θλιμμένα μάτια και τελικά να μην επιτρέψεις στον εαυτό σου να ηττηθεί.
