Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Ο ανασχηματισμός των Γενικών Γραμματέων, ο επιλογή Στεφανή για τη διοίκηση του Αγίου Όρους, καθώς κι αυτή του Τζιτζικώστα για τη θέση του Έλληνα Ευρωπαίου Επιτρόπου εντάσσονται σε μια προσπάθεια του Κυριάκου Μητσοτάκη να εξευμενίσει την παραδοσιακή βάση και το δεξιό στελεχιακό δυναμικό της ΝΔ, μετά το δυσχερές αποτέλεσμα των τελευταίων Ευρωεκλογών. Πιστεύει, όμως, κάποιος στ΄ αλήθεια ότι όντως ο σημερινός Πρωθυπουργός συμμερίστηκε, έστω κι αργά, την απογοήτευση που κυριαρχεί στον κόσμο της παράταξης που ηγείται για την περιφρόνηση των ταυτοτήτων του ανησυχιών;
Οι γνωρίζοντες την ιστορία και την ανθρωπογεωγραφία της ΝΔ αντιλαμβάνονται ότι η δυναστεία Μητσοτάκη ουδέποτε μπόρεσε να γίνει, σε ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο, πλήρως αποδεκτή στους κόλπους του κόμματος. Ο γενάρχης της Κωνσταντίνος Μητσοτάκης υπήρξε, αρχικώς, κεντρώος πολιτικός μουσαφίρης, αφού βεβαίως είχε κάνει προδικτατορικά τη βρώμικη δουλειά για τη Δεξιά, με την Αποστασία. Ανεδείχθη δε σε ηγέτη της όταν η διαρκώς τεταμένη αίσθηση αυτοσυντήρησης του κόμματος είδε στο πρόσωπό του τον μοναδικό Πρόεδρο που θα μπορούσε ν’ αποτελέσει τον αντι-Ανδρέα και να κερδίσει το ΠΑΣΟΚ. Το κατόρθωσε διά του βρώμικου ’89, για να πέσει από την Κυβέρνηση νύχτα και να ηττηθεί συντριπτικώς τρία χρόνια αργότερα, ακριβώς διότι κόντρα στο λαϊκό αίσθημα και υποτιμώντας τις ταυτοτικές ανησυχίες επιχείρησε να κλείσει το Σκοπιανό με τρόπο επιζήμιο για την Ελλάδα.
Η Ντόρα Μπακογιάννη κατάφερε να συγκινήσει θετικά τους νεοδημοκράτες ακόμα λιγότερο από τον πατέρα της. Αποτυχημένη Δήμαρχος Αθηναίων, αποτυχημένη Υπουργός Εξωτερικών όπου σε πελιάδα ζητημάτων λειτούργησε βάσει προσωπικής ατζέντας και αμερικανικών υποδείξεων, αποτυχημένη υποψήφια Πρόεδρος, αποτυχημένη η διασπάστρια συνεχίζει να κυνηγά εμμονικά μία κάποια δικαίωση της οικογενειακής πολιτικής κληρονομιάς περισσότερο προκαλώντας και λιγότερο συσπειρώνοντας τον μέσο δεξιό ψηφοφόρο. Το ίδιο αλαζονικό προφίλ υιοθέτησε και ο υιός της Κώστας Μπακογιάννης, κατά τη διάρκεια του «αγροτικού» του στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Γι αυτό, «κατάφερε» να χάσει από τον Χάρη Δούκα τον Δήμο Αθηναίων.
Και πάμε στον σημερινό Πρωθυπουργό: Ο οποίος, όπως και ο πατέρας του, ανεδείχθη στην ηγεσία της ΝΔ ως πικρή πλην αναπόφευκτη ιστορική ανάγκη, μιας και ήταν ο μόνος εκ των τεσσάρων υποψήφιων Προέδρων της ΝΔ το 2016 που μπορούσε να κερδίσει τον Αλέξη Τσίπρα. Όντως, εκμεταλλευόμενος τη ραγδαία φθορά του προκατόχου στην πρωθυπουργία της χώρας, την εύνοια του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου που δεν έβλεπε άλλη εναλλακτική πλην της ΝΔ, προκειμένου ν’ απαλλαγεί από τη μάστιγα των Τσιπροκαμμένων, βρέθηκε στην εξουσία. Τη διατήρησε δε με χαρακτηριστική άνεση μέχρι και σήμερα, κυρίως εξαιτίας της απουσίας ισχυρής αντιπολίτευσης και της προφανούς αβάντας της διαπλοκής προς την Κυβέρνησή του.
Αυτήν την αδιατάραχτη ηγεμονία ήρθε να τελειώσει το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών του Ιουνίου. Επρόκειτο για ένα αποτέλεσμα που σε σημαντικό βαθμό διαμορφώθηκε από την πρακτική Μητσοτάκη να κυβερνά με μια κλειστή ομάδα πιστών του, που χαρακτηρίζονται από άγνοια στην καλύτερη και περιφρόνηση στη χειρότερη για τις λαϊκές ταυτοτικές ανησυχίες. Η δε περιφρόνησή τους έλαβε χαρακτηριστικά ύβρεως μετά το 41% των τελευταίων Βουλευτικών Εκλογών. Αποκορύφωμα αυτής της συμπεριφοράς ήταν η ψήφιση του νομοσχεδίου που θεσμοθέτησε τη δυνατότητα των ομοφυλοφίλων να παντρεύονται και να υιοθετούν παιδιά. Το συγκριμένο νομοσχέδιο τύγχανε και τυγχάνει της απόρριψης της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας (ιδιαίτερα ως προς το σκέλος της υιοθεσίας) και φυσικά της βάσεως της ΝΔ. Τέτοια ήταν δε η υποτίμηση των κοινωνικών αντιδράσεων που δεν ακολουθήθηκε ούτε καν μια ειδική διαχείριση από την άποψη του χρόνο κατά τον οποίον ήρθε προς ψήφιση στη Βουλή: Ούτε αμέσως μετά τις Αυτοδιοικητικές Εκλογές, ώστε η πολιτική φθορά να διαχυθεί ως συνέχεια των άσχημων αποτελεσμάτων ειδικά στους Δήμους Αθηνών και Θεσσαλονίκης, ούτε μετά τις Ευρωεκλογές ώστε η κοινωνική αντίθεση να μην βρει άμεσα μια κάλπη για να εκφραστεί. Οι εκβιασμοί έναντι κυβερνητικών στελεχών και βουλευτών (αλλά και η υποκρισία και η οσφυοκαμψία που χαρακτηρίζουν πλήθος αυτών) οδήγησαν στην υπερψήφιση του νομοσχεδίου. Σαν να μην έφτανε αυτό, ακολούθησε και το περιβόητο επινίκιο γλέντι με την παρουσία της Προέδρου της Δημοκρατίας, πρόσωπο, επίσης, ξένο προς τη ΝΔ και προσωπική επιλογή Μητσοτάκη.
Θα αντιτείνει κάποιος ότι ο Μητσοτάκης επένδυσε στο διαχρονικό ένστικτο πολιτικής επιβίωσης της εν Ελλάδι Δεξιάς που, μπροστά στην προοπτική ανάληψης και διατήρησης της εξουσίας, έχει βάλει κάτω από το χαλί πολλά… Πλην όμως, το συγκεκριμένο νομοσχέδιο ήταν εντελώς άχρηστο και σίγουρα δεν το επέβαλε κάποια βιαστική ανάγκη. Δεν αφορούσε ένα ζήτημα που εκφεύγει, λίγο-πολύ, από τα όρια των δυνατοτήτων της Ελληνικής Κυβέρνησης: Δεν υπαγορεύτηκε από κάποιον εξωτερικό παράγοντα με την απειλή εθνικής καταστροφής, όπως τα μνημόνια. Δεν επηρεαζόταν καίρια από τις διεθνείς εξελίξεις, όπως πχ η ακρίβεια. Επρόκειτο απλώς για την τόνωση του ευρωπαϊκού προφίλ του ιδίου του Μητσοτάκη και την εξυπηρέτηση της ιδεοληψίας μιας ακραία μειοψηφικής ομάδας. Ένα νομοσχέδιο που ούτε ο Τσίπρας δεν τόλμησε να φέρει! Ο μέσος Δεξιός βρέθηκε απολογούμενος στην καθημερινότητά του για ένα αξιακό ζήτημα το οποίο έγινε θυσία στον βωμό του προσωπικού συμφέροντος ενός Μητσοτάκη! Πλέον, στα δεξιά της ΝΔ υπάρχει μια πληθώρα επιλογών που μπορεί να στερείται γενικά σοβαρότητας και κυβερνητικής προοπτικής, είναι όμως ιδανική για τη έκφραση διαμαρτυρίας και ικανή να στερήσει πολίτικο εκλογικό κεφάλαιο. Και η κατοχύρωση του παραδοσιακού δεξιού ακροατηρίου της ΝΔ ποτέ δεν ήταν το φόρτε της «αγίας οικογένειας»…
Αυτό που διαφοροποιούσε τον Κυριάκο Μητσοτάκη από τα υπόλοιπα μέλη της οικογενείας του ήταν ότι μέχρι πρόσφατα είχε κατορθώσει να αποφύγει τα λάθη του πατριάρχη της και να μην ταυτιστεί με αποτυχημένες επιλογές. Δεν ακολούθησε την αδερφή του όταν έφτιαξε δικό της κόμμα, δεν ψήφισε τον Προκόπη Παυλόπουλο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, δεν ψήφισε τη Συμφωνία των Πρεσπών, δεν έσυρε τον Τσίπρα στο Ειδικό Δικαστήριο αν και πρακτικά μπορούσε. Η αλαζονεία της εξουσίας σε συνδυασμό με το πολιτικό DNA τον οδήγησαν στο ίδιο λάθος της υποτίμησης των λαϊκών ανησυχιών και αντιδράσεων. Η οποία πραγματικότητα τον εκδικείται…
