Του Ανδρέα Βλάχου,
Η επανα-εισαγωγή του M Night Shyamalan προσέφερε ένα είδος δελεαστικής αφήγησης και επιστροφής που μια γενιά αναγκάστηκε να υποστηρίξει τυφλά. Όσοι από εμάς ενηλικιωθήκαμε με τις ταινίες του φανταχτερού σεναριογράφου-σκηνοθέτη, θα μπορούσαμε εύκολα να θυμηθούμε την αναταραχή του ενθουσιασμού που συνεπαγόταν με το εκάστοτε επερχόμενο πρότζεκτ του⋅ ένα σπάνιο παράδειγμα μιας φιγούρας στα παρασκήνια που έγινε τόσο διάσημη όσο αυτές που ήταν μπροστά.
Η πτώση του, με ταινίες τόσο αποτρόπαιες που κάποτε ιδρύθηκε ένα ύπουλο ταμείο για να τον στείλει πίσω στη σχολή κινηματογράφου, μάς επέτρεψε να δούμε κάποιον να χάνει όλα του τα ένστικτα, συντρίβοντας τον πραγματικό χρόνο και να πέφτει θύμα μεγάλου εγωισμού. Ο τύπος που δημιούργησε το υποψήφιο για Όσκαρ The Sixth Sense ολοκλήρωσε την πορεία του ως σκηνοθέτης σταρ με τέσσερις υποψηφιότητες Razzie στη σειρά με μέση βαθμολογία Rotten Tomatoes 15%. Το έργο του είχε χάσει κάθε προσωπικότητα, ο σκηνοθέτης περιορίστηκε σε ένα μόνο hack που προσλήφθηκε για να σκηνοθετήσει μεγάλα, ανόητα στούντιο όπως το The Last Airbender και το After Earth (2013) – έτσι οι νέες φωτογραφίες του Shyamalan αντιμετωπίστηκαν με λιγότερη ίντριγκα και περισσότερη απογοήτευση.
Αλλά, έκανε ένα σύντομο βήμα πίσω και ανασυντάχθηκε. Συνεργαζόμενος με τους δημιουργούς επιτυχιών τρόμου Blumhouse Productions για το μικρού προϋπολογισμού φιλμ τρόμου The Visit του 2015, μια αξιόλογη μικρή β’ ταινία που τον έφερε ξανά στα καλά βιβλία του κοινού και των κριτικών. Ακολούθησε με ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία, το ελαφρώς λιγότερο μικρό και πολύ πιο άσχημο Split (2016), και ξαφνικά εκείνοι που είχαν υποστηρίξει τον εγκαταλειμμένο τότε Shyamalan βρέθηκαν ξανά στην ομάδα του. Ωστόσο, όσο γρήγορα το γύρισε, κατάφερε να το σπαταλήσει το ίδιο γρήγορα με τις αστοχίες όπως το Glass (2019) και το Knock at the Cabin (2023). Η συγκίνηση είχε σίγουρα φύγει.
Η άφιξη του τελευταίου του υψηλής ιδέας θρίλερ τρόμου Trap, έχει ήδη οδηγήσει σε περισσότερα memes από τρέιλερ από τις περισσότερες μεγαλύτερες καλοκαιρινές ταινίες. Αλλά κρατήθηκε σε απόσταση από τους κριτικούς, με τη Warner Bros να αρνείται να προβληθεί – κάτι σπάνιο για μια ταινία τέτοιας κλίμακας και μια ανησυχητική κόκκινη σημαία για έναν σκηνοθέτη του οποίου η καριέρα είναι γεμάτη από αυτούς.
Τελικά, δεν είναι τόσο τοξικό όσο θα υποδηλώνει αυτή η στρατηγική χειραφέτησης. Ωστόσο, το Trap αποδείχθηκε πως είναι περισσότερο ένας μη συναρπαστικός μικρός νυχτο-περαστής που δεν θα μπορέσει να διορθώσει την πορεία επιστροφής του Shyamalan. Ισχυρίζεται ότι το αρχικό του βήμα ήταν, «τι θα γινόταν αν το The Silence of the Lambs συνέβαινε σε μια ποπ συναυλία;», μια ουσιαστικά κακή ιδέα που βλέπει τον κατά συρροή δολοφόνο μπαμπά του Hartnett παγιδευμένο ως μέρος μιας επιχείρησης τσίμπημα ενώ έπαιρνε την κόρη του να δει τον αγαπημένο της τραγουδιστή. Αυτό που θα έπρεπε να ακολουθήσει είναι μια άσκηση σε σασπένς με το ρολόι να τρέχει, αλλά το Trap είναι μια ταινία που στερείται απίστευτα της έντασης, δίνοντας την αίσθηση ότι πρόκειται σαν ένα φουσκωμένο επεισόδιό του: “M Night Shyamalan Presents”. Ο διάλογος είναι Shyamalan-ικός και στην καλύτερη μέρα του… αδιάφορος. Παραδόξως οι στιγμές της κωμωδίας είναι απίστευτα αστείες, όμως ο χαρακτήρας του “Butcher” του Hartnett δεν έχει νόημα ως δολοφόνος, χωρίς να γίνεται ιδιαίτερη προσπάθεια κατανόησης ή ακόμα και ταύτισης με τον χαρακτήρα καθώς το σενάριο βιάζεται.
Το πιο κραυγαλέο για τον Trap είναι πώς ο Shyamalan τα χρησιμοποιεί όλα ως βιτρίνα για την κόρη του Saleka, η οποία υποδύεται τη μεγάλη σταρ στη σκηνή, τραγουδώντας την πρωτότυπη μουσική της και, στην απίστευτα τρομερή τελευταία πράξη, γίνεται ένας από τους βασικούς χαρακτήρες της ταινίας. Να σημειωθεί ότι λίγους μήνες πριν προσπάθησε να αναγκάσει την άλλη του κόρη, την Ishana, στο προσκήνιο, με την παραγωγή της απεχθούς ταινίας τρόμου της The Watchers (2024). Ενώ η μουσική της είναι σχεδόν απίστευτη —αν και λίγο παρωχημένη— για ένα αστέρι του αναστήματος της, ως ηθοποιός, είναι μια άβολη απόσπαση της προσοχής, παρόμοια με την καταστροφή που είδε τη Sofia Coppola να μην εγκαταλείψετε τη δουλειά. Η Coppola ξεκινά και τελειώνει την καριέρα της ως ηθοποιός στο The Godfather III (1990). Και παρά τις προσπάθειες το ίδιου του Shyamalan να αναδείξει την κόρη του, δεν θα ήταν παράλογο αν η πορεία της στο χώρο είναι ίδια με αυτή της Coppola.
Το να βοηθήσει την κόρη του να μπει στη βιομηχανία είναι ένα πολύ πιο πιστευτό παρασκήνιο για την ύπαρξη του Trap από την ιδέα του «Hannibal Lecter που περιβάλλεται από υπεροπαδούς», γιατί ως ένα περιεκτικό θρίλερ, απλά δεν λειτουργεί. Η σκηνοθεσία του Shyamalan είναι πολύ βαρετή και σιωπηλή για κάτι τόσο παράλογα ανόητο και το σενάριό του δεν μπορεί να μπει στον κόπο να λειτουργήσει πραγματικά μέσα από την παγίδα που έχει στρωθεί ή να μας προσφέρει με έξυπνες ιδέες ή, το πιο απογοητευτικό, έξυπνες ανατροπές.
Κάποιοι θα χρησιμοποιήσουν τις σύντομες στιγμές της καθαρής τρέλας ως απόδειξη ότι αυτό είναι, στην πραγματικότητα, ένα έργο λαμπρής κραυγής στην οθόνη. Αλλά ως επί το πλείστον αυτές οι στιγμές χάνονται σε μια ταινία που μερικές φορές είναι πολύ βαρετή, δεδομένης της υπόθεσής της. Το Trap είναι ένα θρίλερ που λανθασμένα πιστεύει ότι είναι διαβολικά έξυπνο. Ίσως αν είχε περισσότερη επίγνωση του πόσο ανόητος είναι στην πραγματικότητα ο σεναριακός ιστός και να τον αγκάλιαζε, θα μπορούσε να ήταν πολύ πιο διασκεδαστικό.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Trap (2024), imdb.com, διαθέσιμο εδώ.
