Του Άγγελου Μπαλαρά,
Ποιός – ευρωπαίος – λέει ότι το μπάσκετ τελειώνει τον Μάιο, με την ολοκλήρωση της EuroLeague; Ή ποιός φίλαθλος του παγκόσμιου μπάσκετ λέει ότι αυτό σταματά μόλις αναδειχθούν οι πρωταθλητές των εθνικών συλλογικών πρωταθλημάτων; Ελπίζω κανείς, διότι όποιος πιστεύει κάτι τέτοιο χάνει ένα μεγάλο μέρος της δράσης, το οποίο έπεται χρονικά των ανωτέρω. Σχεδόν κάθε καλοκαίρι, οι εθνικές ομάδες των χωρών μας, μας κρατούν μπασκετική συντροφιά μέσω κάποιου προκριματικού, Ευρωπαϊκού ή Παγκόσμιου πρωταθλήματος. Εν προκειμένω, φέτος, είχαμε κάτι ακόμα μεγαλύτερο: Ολυμπιακούς Αγώνες! Στη Γαλλία και οι 12 συμμετέχουσες ομάδες προσέφεραν ωραίο θέαμα και δυνατές μονομαχίες, διατηρώντας «ζεστό» το ενδιαφέρον για την πορτοκαλί θεά, ακόμα και Αύγουστο μήνα! Αρκετά έχουμε να κρατήσουμε από το μπασκετικό τουρνουά της φετινής Ολυμπιάδας…
Το καθολικά αναμενόμενο που άρεσε κιόλας
Εντάξει, εξαρχής ήταν δεδομένο πως η εθνική ομάδα των ΗΠΑ θα ήταν το ακλόνητο φαβορί για την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου. Το ρόστερ της, ειδικά διαμορφωμένο ώστε να πάρει «εκδίκηση» για τις μετριότατες πορείες στα πρόσφατα Παγκόσμια που είχαν επιφέρει χλευασμό, ήταν γεμάτο «stars». Ανέκαθεν οι Αμερικάνοι έδιναν περισσότερη βαρύτητα στους Ολυμπιακούς Αγώνες από ότι στις άλλες διοργανώσεις που συμμετέχουν… LeBron, Durant, Curry, Davis και οι υπόλοιποι 8 της αποστολής, από μόνοι τους ήταν εξαιρετικές μονάδες. Ο coach Steve Κerr και το έμπειρο επιτελείο του διαχειρίστηκαν εξαιρετικά αυτή την πλειάδα από αστέρες δίνοντας ρόλο σε καθέναν από αυτούς, πολλές φορές ειδικό για κάθε ματς. Μόνο η παρουσία του αμφιλεγόμενου Joel Embiid θα μπορούσε πιθανόν να μπερδέψει την κατάσταση, όμως οι παίκτες έδειχναν περισσότερο να διασκεδάζουν τις αποδοκιμασίες του γαλλικού κοινού στο πρόσωπό του παρά να ενοχλούνται. Εύκολα έφτασαν στα νοκ-άουτ, όμως, τα… χρειάστηκαν για τα καλά απέναντι στους Σέρβους, οι οποίοι προηγούνταν με σημαντική διαφορά για το μεγαλύτερο μέρος του μεταξύ τους ημιτελικού. Για την ακρίβεια, η Team USA χρειάστηκε μια «ραψωδία» του Stephen Curry, ο οποίος «ξύπνησε» σ’ αυτόν τον αγώνα και με 36 πόντους οδήγησε την ομάδα του στην μεγάλη ανατροπή και την πρόκριση στον τελικό. Εκεί όπου επικράτησαν ελεγχόμενα των οικοδεσποτών Γάλλων κατακτώντας το 17ο χρυσό της Ολυμπιακό μετάλλιο. Ιδανικό τελείωμα στη διεθνή καριέρα του Lebron (3ο χρυσό) και του Curry (1ο χρυσό), την ώρα που ο ρέκορντμαν – των 4 χρυσών – Durant δήλωσε διαθέσιμος και για την επόμενη Ολυμπιάδα!
Ακριβώς για εκεί
Σε αυτό το σημείο επιβάλλεται να γίνει μια ξεχωριστή αναφορά στην πορεία της Εθνικής μας. Στην επανεμφάνισή της σε Ολυμπιακούς Αγώνες μετά από 16 χρόνια, η επίσημη αγαπημένη, αν μη τι άλλο, ένωσε τον κόσμο στο πλευρό της και τον καθήλωσε στις τηλεοράσεις προκειμένου να παρακολουθήσει τους 4 αγώνες που έδωσε. Στηριζόμενη στον παιχταρά Γιάννη Αντετοκούνμπο η ρακέτα ήταν δυνατή, ομοίως και η αμυντική λειτουργία σε ομαδικό επίπεδο. Ωστόσο, για άλλη μια φορά η περιφέρεια δομήθηκε από guard χωρίς αξιόπιστο σουτ. Αποτέλεσμα ήταν η διάρκεια στο παιχνίδι της ομάδας και κατ’ επέκταση το τελικό αποτέλεσμα, να εξαρτώνται – εν πολλοίς – από τη συνέπεια με την οποία αυτοί εκτελούσαν από μακριά. Ενδεικτικό είναι ότι στην νίκη επί της Αυστραλίας ο Τόμας Γουόκαπ σούταρε καλά, για να συνοδεύσει τον Κώστα Παπανικολάου, ενώ στο καλό διάστημα του προημιτελικού με την Γερμανία τα ποσοστά ευστοχίας μας ήταν σπουδαία. Μόλις αυτά έπεσαν ήρθε και η ανατροπή του σκορ. Σε κάθε περίπτωση, μόνο ως θετική θα πρέπει να λογίζεται η παρουσία της Ελλάδας, η οποία πέρασε από έναν δύσκολο όμιλο και έδειξε ότι έχει δυνατότητες και για κάτι καλύτερο στο μέλλον. Όμως, θα πρέπει να παρθούν γενναίες αποφάσεις στη στελέχωση του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος, όπου κανένας διαθέσιμος παίκτης δεν περισσεύει, να στηριχθεί εμπράκτως ο coach Βασίλης Σπανούλης και να εκμεταλλευτούμε τα εναπομείναντα παραγωγικά μπασκετικά χρόνια του Γιάννη πλαισιώνοντάς τον όσο καλύτερα γίνεται. Υπερήφανοι για την Εθνική μας ομάδα, από την οποία κρατάμε και σαν στιγμή την παρουσία του Αντετοκούνμπο ως σημαιοφόρου στην τελετή έναρξης.
Στα ύψη ο ανταγωνισμός
Τέλος, θα ήθελα να επισημάνω την ανταγωνιστικότητα του φετινού τουρνουά που μόνο ως κάτι το εξαιρετικά θετικό μπορεί να λογιστεί. Και όχι πως έκαναν κάτι… λάθος οι ΗΠΑ. Μάλλον το αντίθετο, αφού χρειάστηκε να κάνουν πολλά παραπάνω πράγματα σωστά προκειμένου να φτάσουν στην κορυφή. Τρανό παράδειγμα το ματς με τη Σερβία (το καλύτερο του τουρνουά). Από τις υπόλοιπες, αν εξαιρέσει κανείς το Πουέρτο Ρίκο και την Ισπανία που βρίσκεται σε φάση αλλαγής φρουράς και αναμένεται να επιστρέψει σύντομα, όλες οι υπόλοιπες ικανοποίησαν. Αυτό αποτελεί, ίσως, τη μεγαλύτερη απόδειξη ότι το χάσμα της Αμερικής με ορισμένες από τις προηγμένες μπασκετικά χώρες έχει ελαττωθεί σημαντικά. Άλλωστε το ΝΒΑ «εξευρωπαΐζεται», αφού όλο και περισσότεροι παίκτες από τη Γηραιά ήπειρο αγωνίζονται εκεί καταγράφοντας, μάλιστα, σπουδαίες επιδόσεις. Επιπρόσθετα, οι «παλιοσειρές» της Team USA σταδιακά αποσύρονται και οι νέοι – ταλαντούχοι μεν, άπειροι δε σε επίπεδο FIBA – αντικαταστάτες τους θα κληθούν απευθείας να «κολυμπήσουν στα βαθιά», απέναντι σε έναν ισχυρό και πιο «έτοιμο» ανταγωνισμό. Το μόνο σίγουρο είναι ότι στις μελλοντικές διοργανώσεις το μπάσκετ θα είναι υψηλού επιπέδου και σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Για την ώρα και εν αναμονή των επόμενων μεγάλων του στιγμών, το μπάσκετ βάζει μια άνω τελεία και επανεκκινεί τη νέα σεζόν πια, από τον Σεπτέμβριο. Θα την περιμένουμε με ανυπομονησία!
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Team USA defeats France to win fifth straight gold medal in men’s basketball, pbs.org, διαθέσιμο εδώ
