Της Γεωργίας – Αλεξάνδρας Καλογεροπούλου,
Ένας αριστοκράτης, άγνωστης ταυτότητας, ζήτησε αρχικά από τον ζωγράφο Gabriel – Francois Doyen να ζωγραφίσει την ιδέα που είχε. Αυτή ήταν να σχεδιάσει την ερωμένη του πάνω σε μία κούνια και αυτόν να βρίσκεται πιο κάτω, ώστε να είναι σε τέτοιο σημείο που να μπορεί να δει τους αστράγαλους της ή ακόμη και κάτι παραπάνω. Ο ζωγράφος αρνήθηκε να αναλάβει την πραγματοποίηση του έργου αυτού, διότι δεν ήθελε να αμαυρωθεί η καριέρα του. Αυτοί οι πίνακες ήταν ιδιωτικοί και δεν προορίζονταν για να είναι έκθεμα που μπορούν να απολαύσουν πολλά άτομα, αλλά ήταν για να στολίζουν τα σπίτια αυτών που τους αγόραζαν, δηλαδή η ελίτ της κοινωνίας. Λόγω της σκανδαλώδης θεματικής για εκείνη την εποχή, οι πίνακες αυτοί είχαν κακή φήμη.
Παρ’ όλ’ αυτά, κατάφερε να βρει ζωγράφο που να δημιουργήσει το έργο που ήθελε. Αυτός ήταν ο Jean Honore Fragonard (5 Aπριλίου 1732 – 22 Αυγούστου 1806). Ήταν Γάλλος ζωγράφος και δημιούργησε πάνω από 550 πίνακες. Ακολούθως, φημίζεται για τους πίνακες του που κατατάσσονται στο ρεύμα Rococo και ήταν διαποτισμένοι με το ερωτικό στοιχείο και τον ηδονισμό. Επίσης, θεωρείται από τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες των τελευταίων δεκαετιών του Ancien Regime.
O Jean Honore Fragonard δέχθηκε κατευθείαν την πρόταση του και εμπλούτισε τον πίνακα με κάποιες δικές του σκέψεις που τον έχουν κάνει το αριστούργημα, το οποίο μέχρι και σήμερα είναι. Η ονομασία του είναι The swing και συγκαταλέγονται στους πίνακες που ανήκουν στο ρεύμα του Rococo (καλλιτεχνικό ρεύμα που εκδηλώθηκε κυρίως στη ζωγραφική, τη διακόσμηση και την αρχιτεκτονική στις αρχές του 18ου αιώνα κατά κύριο λόγο στη Γαλλία και αναφέρεται στην τεχνοτροπία που διαδέχθηκε το Μπαρόκ). Απεικονίζει μία όμορφη νεαρή κυρία που φοράει ένα καπέλο bergère και ένα πολύ κομψό, εντυπωσιακό και φουσκωτό ροζ φόρεμα, το οποίο ανεμίζει και φανερώνει το τα πόδια της. Το κεντρικό πρόσωπο του πίνακα είναι αυτή η γυναίκα και αυτό γίνεται κατευθείαν αντιληπτό από το φως που πέφτει πάνω της και τα έντονα χρώματα με τα οποία είναι ζωγραφισμένη. Με μία πρώτη ματιά φαίνεται να είναι η μόνη παρουσία, αλλά στην πραγματικότητα βρίσκονται και άλλοι δύο άντρες.
Ο πρώτος, που βρίσκεται στα αριστερά του πίνακα κρυμμένος στους θάμνους, είναι αυτός που ζήτησε να δημιουργηθεί αυτό το καλλιτεχνικό έργο. Φαίνεται να είναι σοκαρισμένος από την ομορφιά της κοπέλας, αφού έχει πέσει στο έδαφος προσπαθώντας να κρατηθεί από τα λουλούδια. Επιπροσθέτως, είναι ενθουσιασμένος και αναψοκοκκινισμένος από το θέαμα του εσωτερικού από το φουστάνι της ερωμένης του. Η γυναίκα πετάει χαριτωμένα το παπούτσι, διότι γνωρίζει ότι θα της το πιάσει ο ερωμένος της. Το βρίσκει σαν παιχνίδι μεταξύ τους, το οποίο δεν μαθαίνει ο ανυποψίαστος σύζυγος που φαίνεται με μεγαλύτερη δυσκολία και από τους άλλους δυο χαρακτήρες.
Ο άντρας της είναι τοποθετημένος σε ένα πέτρινο παγκάκι στο σκοτάδι (υπαινιγμός για την άγνοια της άπιστης γυναίκας του) και είναι από πίσω της στα δεξιά του πίνακα. Καθώς κρατάει τα σχοινιά από την κούνια της μνηστή του σχηματίζεται ένα γλυκό χαμόγελο στο πρόσωπό του που εκφράζει τρυφερότητα, αυτό αναδεικνύει την αγάπη και τον θαυμασμό του προς αυτήν. Επιπροσθέτως, φαίνεται να είναι πολύ μεγαλύτερος κι από τους δύο, συγκεκριμένα δείχνει να είναι ηλικιωμένος.
Στον πίνακα υπάρχουν και άλλα αντικείμενα που προσπαθούν να ενημερώσουν τον θεατή για την παράνομη σχέση που διαδραματίζεται και το ερωτικό τρίγωνο. Για παράδειγμα, υπάρχει στα αριστερά (πλευρά που βρίσκεται ο εραστής) ένα αγαλματάκι που μοιάζει με τον θεό έρωτα και κάνει νόημα να μην μιλήσουμε για αυτό που συμβαίνει μπροστά μας. Από την άλλη πλευρά, όπου είναι ο σύζυγος υπάρχουν δύο αγαλματάκια που είναι σοκαρισμένα και αποδοκιμάζουν την παιχνιδιάρικη συναναστροφή μεταξύ των δύο εραστών. Ο άντρα της κρατάει τα σχοινιά, αυτό δείχνει ότι έχει την αντίληψη πως ελέγχει τη γυναίκα του, ωστόσο αυτά είναι φθαρμένα που δείχνει την ευθραυστότητα της σχέσης και την απιστία της γυναίκας του. Παράλληλα, στην ίδια πλευρά του ηλικιωμένου άντρα βρίσκεται και ένα σκύλος σύμβολο της πίστης, αυτός γαβγίζει για να ενημερώσει τον κόσμο για αυτό που συμβαίνει την παράνομη σχέση δηλαδή του ζευγαριού. Η γυναικά πηγαίνει με την κούνια μπροστά και πίσω ανάμεσα στους δύο άντρες. Δηλαδή αμφιταλαντεύεται μεταξύ της πίστης και της απιστίας.
Ο πίνακας αυτός —όπως προαναφέρθηκε— προορίζονταν μόνο για τον αγοραστή, ωστόσο, ο Nicolas Delaunay το 1782 προχώρησε στην παραγωγή έντυπης μορφής του έργου γνωρίζοντας έτσι μεγαλύτερη απήχηση σε ελίτ συλλέκτες. Ο πίνακας τώρα βρίσκεται στο Λονδίνο στο μουσείο The Wallace Collection.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- The Swing, smarthistory.org, διαθέσιμο εδώ.
