Της Κωνσταντίνας Χασιώτη,
Μπορεί το Παρίσι να θεωρείται από τους περισσότερους ως το κέντρο της μόδας και της καλαισθησία, αλλά δεν αποτελεί τον μοναδικό ευρωπαϊκό σταθμό που ξεχωρίζει για την κομψότητα και το στυλ. Με την άνοδο των μέσων δικτύωσης, οι λάτρες της μόδας αποστασιοποιούνται όλο και περισσότερο από τις γαλλικές επιρροές και στρέφονται πιο έντονα σε αυτές της Ιταλίας. Με επίκεντρο το Μιλάνο, και σε δεύτερο βαθμό τη Ρώμη, η ιταλική κουλτούρα έχει κατακλύσει τον χώρο της μόδας κλέβοντας, ως έναν βαθμό τη δόξα του Παρισιού.
Ωστόσο, η ιταλική φινέτσα δεν αποτελεί μια νέα δύναμη στον χώρο της πολυτελούς ένδυσης. Ειδικότερα, τα πρώτα δείγματα ιταλικής μόδας παρουσιάζονται από την εποχή του Μεσαίωνα με τα εργαστήρια και τις συντεχνίες να ενσαρκώνουν τον ρόλο των πνευματικών κέντρων στα οποία εργάζονταν τόσο ράφτες όσο και γλύπτες. Οι μεσαιωνικές συντεχνίες δημιούργησαν για πρώτη φορά επώνυμα είδη υψηλής ποιότητας, ενώ παράλληλα προσέφεραν και ακτιβιστική δράση για την προστασία των δικαιωμάτων των τεχνιτών. Ύστερα, ακολούθησε η ουσιαστική επιρροή της Αναγέννησης, που εκτός από τη φιλοσοφική και ηθική επανάσταση που έφερε στον ευρωπαϊκό χώρο, κατάφερε να εισάγει νέες και καινοτόμες ιδέες και τεχνικές, οι οποίες αποτελούν μέχρι και σήμερα βασικές αρχές στο πεδίο της ιταλικής δεξιοτεχνίας.
Η πραγματική αναγνώριση και κυριαρχία της ετικέτας “Made in Italy” ήρθε έπειτα από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, παρά την ήδη ύπαρξη γνωστών οίκων όπως η Gucci και η Prada, όπου η ευρωπαϊκή πολιτιστική κληρονομία, συμπεριλαμβανομένου της σχεδίασης και της ραπτικής, είχε καταρρεύσει. Έτσι μεταπολεμικά, οι Αμερικανοί σχεδιαστές και οίκοι μόδας άρπαξαν τα ινία και έδωσαν στη φράση «πολυτελής μόδα» μια νέα διάσταση εμφανώς πιο προσιτή στο ευρύ αγοραστικό κοινό, αλλά και πιο πρόχειρη όσον αφορά τη σιλουέτα. Συνεπώς, στον χώρο της μόδας επικρατούσε μια οξύμωρη αντίθεση με πρωταγωνιστές τη Γαλλία, η οποία φημιζόταν για την κομψότητα και την ασύγκριτη ποιότητα, και την Αμερική, η οποία βασιζόταν στη μαζική και γρήγορη παραγωγή ενδυμάτων.
Αυτή την αντίθεση κατάφεραν οι Ιταλοί σχεδιαστές να αξιοποιήσουν προς συμφέρον τους, δημιουργώντας ρούχα υψηλής ποιότητας και καλαισθησία, τα οποία όμως μπορούσαν να φορεθούν για πολλές ώρες μέσα στην ημέρα προσφέροντας άνεση και αυτοπεποίθηση. Ως εκ τούτου, τις δεκαετίες 60’ και 70’ εισάχθηκαν στον χώρο της ιταλικής μόδας οίκοι μεγαθήρια, οι οποίοι αποτελούν μέχρι και σήμερα από τα μεγαλύτερα ονόματα στον χώρο. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν οι οίκοι Versace, Armani, Schiaparelli και Valentino.
Στη σύγχρονη εποχή, η απήχηση που έχει λάβει η ιταλική κουλτούρα και μόδα δεν οφείλεται αποκλειστικά στην ύπαρξη πασίγνωστων πολυτελών οίκων. Η αίσθηση της ιταλική μόδας πηγάζει από τους απλούς ανθρώπους μέσω της καθημερινής ένδυσης τους. Οι Ιταλοί καταφέρνουν να συνδυάζουν άψογα τη λειτουργικότητα των ρούχων με τη διαχρονικότητα και την κομψότητα της υψηλής ραπτικής. Συνεπώς, οι περισσότεροι ιταλικοί οίκοι πέρα από τα Avant-garde κομμάτια τους αρχίσαν να δημιουργούν ready-to-wear συλλογές που εξυπηρετούν το σκοπό της μαζικής κατανάλωσης και αποτελούν μια πιο καθημερινή μορφή πολυτέλειας. Έτσι, διαδόθηκε ευρέως ο τίτλος Prêt-à-Porter, θέτοντας την ιταλική βιομηχανία ρούχων στην κορυφή του παγκόσμιου χάρτη.
Η ιταλική μόδα τολμά να είναι εκκεντρική και πολυδιάστατη, παρουσιάζοντας συνεχώς καινοτόμες ιδέες που προκαλούν κύματα αντιδράσεων στον χώρο της ένδυσης. Βασικά στοιχεία της ιταλικής μόδας είναι τα περίτεχνα υφάσματα που συνδυάζουν απρόσμενα σχέδια και μοτίβα με ιδιαίτερες υφές. Επιπλέον, οι πρωτότυπες σιλουέτες και οι μαγικοί συνδυασμοί χρωμάτων δημιουργούν μια νέα κληρονομιά στο χώρο της μόδας που ξεπερνά τα όρια της αυστηρής γαλλικής Haute Couture.
Πρωτοποριακή στον χώρο του ιταλικού μαξιμαλισμού υπήρξε η Elsa Schiaparelli, η οποία ίδρυσε το 1927 τον ομώνυμο οίκο Maison Schiaparelli, ο οποίος βασίζεται στον σουρεαλισμό, στις αντισυμβατικές σιλουέτες και στην χρήση «απαγορευτικών» για την εποχή χρωμάτων όπως το ροζ. Αξιοσημείωτη είναι η συμβολή του οίκου Prada στην εδραίωση της ready-to-wear μόδας μιας και που από το 1913 παράγουν υψηλής ποιότητας δερμάτινα είδη τα οποία αντέχουν στη φθορά της καθημερινής χρήσης. Βαρύνουσας σημασίας είναι και η προσφορά των οίκων Armani και Versace. Κοινό στοιχείο και των δυο οίκων είναι η δημιουργία βραδινών ρούχων σε σκούρα χρώματα, με τον Armani να στρέφεται κυρίως στον μοντερνισμό ενώ ο Versace διατηρεί το επιβλητικό του στυλ μέσω των χρυσών λεπτομερειών του.
Η ιταλική μόδα αποτελεί ένα συνονθύλευμα ολόκληρης της ρωμαϊκής ιστορίας και του ιταλικού πολιτισμού που κατάφερε να εδραιωθεί στον χώρο της μόδας μέσω της ιδιαιτερότητάς της και της υψηλής δεξιοτεχνίας της. Το “Made in Italy” πέρα από καλοδουλεμένα ρούχα προσφέρει και μια ξενάγηση στην ιστορία της πολυτελούς μόδας, αλλά και στην ιστορία ενός ολόκληρου λαού.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Η αυθεντική ιταλική μόδα: Τοπ 5 άγνωστες μάρκες που σίγουρα δεν γνωρίζετε, fashionbeans.gr, διαθέσιμο εδώ.
