Του Θανάση Μάριζα,
Το πρώτο μέρος είναι διαθέσιμο εδώ.
Το 2024 έχει καταλήξει να μοιάζει πολλάκις με ένα από τα πιο «επίπονα» έτη της αμερικανικής ιστορίας: το 1968. Οι δολοφονίες ενός αστικού ηγέτη (Martin Luther King Jr.) κι ενός χαρισματικού Γερουσιαστή (Robert F. Kennedy –του οποίου ο γιός, παρεμπιπτόντως, κατεβαίνει ως υποψήφιος και στις επικείμενες προεδρικές εκλογές), φυλετικές ταραχές, αντιπολεμικές διαδηλώσεις, οι οποίες πυροδότησαν νέα επίπεδα αστυνομικής βίας, καθώς και μια τεταμένη ατμόσφαιρα με τους γείτονες της Λατινικής Αμερικής, είχαν υποσκάψει τα θεμέλια της τότε Δημοκρατικής Kυβέρνησης. Το αποτέλεσμα των ανωτέρω; Η παραίτηση του Δημοκρατικού Προέδρου (Lyndon B. Johnson) και η «αναγκαστική» υποψηφιότητα του Αντιπροέδρου του (Hubert Humphrey). Ωφελημένος κατέληξε να είναι ο Ρεπουμπλικανικός υποψήφιος (Richard Nixon), ο οποίος –μέσω μιας προεκλογικής ατζέντας επικεντρωμένης στην επιστροφή στον «νόμο και την τάξη»– πέτυχε μια σαρωτική νίκη, εκείνον τον Νοέμβριο.
Η προαναφερθείσα ιστορία δεν πρέπει να λειτουργήσει ως κακός οιωνός, αλλά ως παράδειγμα προς αποφυγή. Οι παραλληλισμοί Γάζας – Βιετνάμ, αντιπολεμικών – πανεπιστημιακών διαδηλώσεων, δολοφονίας Kennedy – απόπειρας δολοφονίας Trump, επαναστατικού αναβρασμού στην Κούβα – καθεστωτικών αναταραχών στη Βενεζουέλα, Biden – Johnson, Harris – Humphrey και (φυσικά) Trump – Nixon μπορούν να θεωρηθούν ανακριβείς ή και «τραβηγμένοι». Όπως και να έχει, η τάση (ή ο κανόνας;) της Ιστορίας να επαναλαμβάνεται είναι γνωστή. Έτσι, σχεδόν ποιητικά, η επικείμενη Σύνοδος Κορυφής του Δημοκρατικού Κόμματος (19 – 22 Αυγούστου) αναμένεται να πραγματοποιηθεί, όπως και τότε, στο Σικάγο. Ομάδες ακτιβιστών υπόσχονται εδώ και καιρό εκτεταμένες διαμαρτυρίες για την κατάσταση στην Παλαιστίνη (ή, ακριβέστερα, την αμερικανική υποστήριξη προς το Ισραήλ), κατά τη διάρκεια της Συνόδου. Εντείνεται, έτσι, το φαινόμενο της απογοήτευσης των νεαρών προοδευτικών προς ένα κόμμα που χρειάζεται επειγόντως την ψήφο τους, εάν πρόκειται να ηττηθεί ο Trump.
Ο τελευταίος, από την πλευρά του, είχε από καιρό παρουσιάσει μια εμμονή με τη «νομιμόφρονα» στρατηγική του Nixon. Είναι κάπως παράδοξο (ή μήπως όχι;) που και τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα είχαν αναπτύξει ανάλογες των προκατόχων τους τακτικές, ήδη από το 2016 και το 2020, σχεδόν μια δεκαετία πριν ο πόλεμος στη Γάζα διχάσει τους Δημοκρατικούς. Εδώ, ωστόσο, είναι που εμφανίζεται και μια ευκαιρία για εκείνους. Εάν είσαι ο Trump, είναι λιγότερο από ιδανικό το να κατεβαίνεις ως ο νομοταγής υποψήφιος, ενώ ταυτόχρονα αντιμετωπίζεις σχεδόν ενενήντα κατηγορίες κακουργήματος σε τέσσερις ξεχωριστές ποινικές διαδικασίες, όσο κι αν οι ακόλουθοί σου είναι επιλεκτικά «αλλεργικοί» στην αλήθεια. Ούτως ή άλλως, όμως, οι μαζικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Γάζα έπληξαν τον Biden και είναι στο χέρι της Harris να κατευνάσει κάπως τα πολιτικά πνεύματα, για χάρη της δικής της εκλογικής επιβίωσης. Απτή απόδειξη των παράλογων καιρών που βιώνουμε, εξάλλου, ήταν το θέαμα του Trump (εκείνου της «μουσουλμανικής απαγόρευσης» και της απεριόριστης υποστήριξης προς της δεξιά ισραηλινή Κυβέρνηση του Benjamin Netanyahu) να γελάει, καθώς το κοινό μιας ομιλίας του, πριν λίγο καιρό, οικειοποιούταν το σύνθημα “Genocide Joe”, της προοδευτικής Αριστεράς.
Οι παρελθοντικές δεσμεύσεις του Biden περί διατήρησης της ίδιας πλεύσης μπορούν να θεωρηθούν, πλέον, αδιάφορες. Όχι επειδή είναι δεδομένο πως η Harris είτε θα ακολουθήσει ταυτόσημη πορεία είτε θα την ανατρέψει τελείως αλλά επειδή, πολύ απλά, όλα παίζονται. Η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ νωρίς για να γνωρίζουμε εάν τα μεταφορικά φαντάσματα του παρελθόντος θα επανέλθουν για να στοιχειώσουν τη Δημοκρατική Σύνοδο. Όπως, επίσης, είναι πολύ νωρίς το να ξέρουμε εάν η στρατηγική του μετριοπαθούς φιλελευθερισμού, σε μια εποχή εξτρεμισμού, θα αποδειχθεί επιτυχημένη. Ίσως, μέχρι το φθινόπωρο, ο πόλεμος στη Γάζα να έχει σταματήσει να βρίσκεται στο επίκεντρο. Ίσως, πάλι, η νεανική προοδευτική αριστερά να έχει τότε αντιταχθεί περισσότερο στις απειλές του Trump για την κοινωνική, πολιτική, ακόμη και αναπαραγωγική τους ελευθερία. Κάποια πράγματα, πάντως, είναι εύκολο να προβλεφθούν. Μιλήσαμε, παραπάνω, για μια Ιστορία που επαναλαμβάνεται. Εάν ο Trump υποστεί, φέτος, μια δεύτερη συνεχόμενη ήττα, τότε δύναται να θεωρηθεί σχεδόν δεδομένο πως θα ζήσουμε μια «αναζοπύρωση» της 6ης Ιανουαρίου 2021. Aυτό, τουλάχιστον, είναι (ή θα έπρεπε να είναι) συλλογικά καταδικαστέο.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Is 2024 Doomed to Repeat 2020 or 1968 – or Both?, The New Yorker, διαθέσιμο εδώ
- Party like it’s 1968? History repeats itself, Biden decision throws Chicago DNC into uncertain future, NBC Chicago, διαθέσιμο εδώ
- Democrats descend on Chicago as specter of ‘68 convention looms, Politico, διαθέσιμο εδώ
- Evidence shows Venezuela’s election was stolen – but will Maduro budge?, The Guardian, διαθέσιμο εδώ
