Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Η αναμενόμενη διαγραφή του Χρήστου Σπίρτζη από τον ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να αποτελεί επιδίωξη του ιδίου του πρώην Υπουργού. Κι αυτό, διότι ενδεχομένως, να αποτελέσει την αρχή μιας σειράς εξελίξεων που αποτελούν παραλλαγή του σχεδίου μεγάλων συμφερόντων, αλλοδαπών τε και ημεδαπών, για την ολική αναδόμηση του χώρου της λεγομένης Κεντροαριστεράς.
Όλη η πορεία του τελευταίου χρόνου εντάσσεται στην ανωτέρω επιδίωξη: Ξεκινά με την εκλογή Κασσελάκη στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος υπήρξε ο εκλεκτός των ΗΠΑ για τη συγκεκριμένη θέση κι επιβλήθηκε στο κόμμα από τον Αλέξη Τσίπρα. Η πορεία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν δικαίωσε τις προσδοκίες όσων επένδυσαν αποκλειστικά στην ανάκαμψή του. Ξεκίνησε, έτσι, η συζήτηση περί συγκρότησης ενός νέου συμμαχικού κόμματος, που αφορά τη λεγόμενη Κεντροαριστερά, από κοινού με το ΠΑΣΟΚ και τις διασπάσεις του ΣΥΡΙΖΑ (Νέα Αριστερά, ΚΟΣΜΟΣ). Το ζήτημα βρίσκεται στη διαπάλη της εξουσίας μεταξύ των εκλεκτών αυτών των κέντρων. Ο Κασσελάκης δεν μπορεί να δεχθεί την αποεπένδυση στο πρόσωπό του από αυτούς που τον επέβαλαν στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Αντιλαμβάνεται ότι σε ένα νέο κόμμα πολύ δύσκολα θα είναι ο αρχηγός του και πιθανότατα να περιοριστεί σε ρόλο επικεφαλής συνιστώσας. Δίνει, λοιπόν, μάχη να ελέγξει τον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να ενισχύσει τη θέση του στη διαπραγμάτευση με τα διάφορα κέντρα εξουσίας. Ο Τσίπρας, από την άλλη, είναι προφανές ότι έκανε πίσω μόνο για να πάρει φόρα. Δεν επιθυμεί να συνταξιοδοτηθεί τόσο πρόωρα από την πολιτική και βλέπει τον εαυτό του ως τον άνθρωπο που θα μπορούσε να ηγηθεί της δήθεν ενιαίας Κεντροαριστεράς. Εφόσον, λοιπόν, ο Κασσελάκης δεν υποτάσσεται, προς ώρας τουλάχιστον, στις επιδιώξεις του προκατόχου του, η ομάδα Τσίπρα έχει αρχίσει έναν πόλεμο φθοράς, ο οποίος πιθανότατα θα καταλήξει με την απομάκρυνση μελών της από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτά τα στελέχη θα κάνουν αυτό που ξέρουν καλά. Θα περιφέρονται στη δημόσια σκηνή και θα μιλούν για «ανάγκη ένωσης των προοδευτικών δυνάμεων», «υπέρβασης» κ.ο.κ. Με την επιτυχία μιας ευνοϊκά διακείμενης για συνεργασία υποψηφιότητάς για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ (με πρώτη προτίμηση σε αυτή του Χάρη Δούκα) θα επιδιώξουν τη συνεργασία μαζί της. Σε συνδυασμό με τις καλές σχέσεις που, σύμφωνα με όσα τουλάχιστον δημοσιοποιούνται, έχει και η Νέα Αριστερά με υποψηφίους προέδρους του ΠΑΣΟΚ, θα επιχειρηθεί μια πρώτη συνεργασία. Είναι, δυστυχώς, κοινή πρακτική των ηγεσιών του ΠΑΣΟΚ της τελευταίας δεκαετίας η βίαιη ένταξη στο κόμμα ατόμων που φέρουν τη διάτρητη ταμπέλα της «προσωπικότητας της Κεντροαριστεράς» a.k.a. επιτήδειων γυρολόγων μηδενικής κοινωνικής αναφοράς, οι οποίοι λαμβάνουν γη και ύδωρ προκειμένου να προσδώσουν ένα δήθεν Αριστερό λούστρο στο πολύπαθο Κίνημα. Μια τέτοια συνεργασία θα λειτουργήσει πιεστικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη, προκειμένου να τον ρυμουλκήσει, θέλοντας και μη στο κοινό σχήμα τύπου ΚΙΝΑΛ. Σε μια παραλλαγή αυτού του σχεδίου, αν στο ΠΑΣΟΚ εκλεγεί Πρόεδρος που αρνείται να παίξει αυτό το παιχνίδι, μια ισχυρή εσωκομματική αντιπολίτευση θα μπορούσε να προκαλέσει διάσπαση και στο όνομα της «συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων» να επιδιώξει τη δημιουργία ενός νέους σχήματος, από κοινού με αποχωρήσαντες από τον ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να λειτουργήσει πιεστικά προς τις ηγεσίας του δεύτερου και του τρίτου κοινοβουλευτικού κόμματος.
Είναι σαφές και οφείλει να γίνει κατανοητό απ’ όλους όσοι πιστεύουν τόσο στη Δημοκρατία όσος και στην Εθνική Ανεξαρτησία, ότι βρίσκεται σ’ εξέλιξη ένας σχεδιασμός ο οποίος στοχεύει στη δημιουργία ενός πολιτικού συστήματος πλήρως ελεγχόμενου από ισχυρά συμφέροντα, που απαρτίζονται τόσο από τον Ευρωατλαντικό παράγοντα όσο κι από εγχώριους μοχλούς διαπλοκής. Ο καθείς ας αναλάβει τις ευθύνες του…
