Του Αντώνη Πετρόπουλου,
Η γέννηση, ακόμα και η απόκτηση, ενός παιδιού αποτελεί μία εξαιρετικά χαρούμενη στιγμή για μία οικογένεια. Η αρχή της ύπαρξης ενός παιδιού συνοδεύεται από ευτυχία και μία αίσθηση σπουδαιότητας για την ανθρώπινη φύση. Επίσης, συνοδεύεται από πραγματικά μεγάλες ευθύνες των γονιών. Την διαπαιδαγώγηση, την συναισθηματική φροντίδα και την καλλιέργεια αξιών που θα ακολουθούν το παιδί σε ολόκληρη τη ζωή του.
Φυσικά, το μέγεθος της ευτυχίας και των ευθυνών μόνο οι γονείς μπορούν να αρθρώσουν. Παρόλα αυτά, δεν ερχόμαστε στη ζωή με την ιδιότητα του γονιού, ούτε μπορούμε να γνωρίζουμε τα πάντα για την ανατροφή των παιδιών. Ακόμα και οι γονείς, πορεύονται με γνώμονα τη συνεχή μάθηση (που δεν έχει τέλος) για το πώς να μεγαλώσουν τα παιδιά τους.
Αναλύοντας ακροθιγώς το ζήτημα, αυτό το οποίο μεταξύ άλλων έχει αδιαμφισβήτητη σημασία, είναι τα παιδιά να μεγαλώνουν και με τους δύο γονείς. Να αποκτούν ερεθίσματα και φροντίδα ισότιμα. Το παραδοσιακό μοντέλο της οικογένειας, όπου η μητέρα έμενε αποκλειστικά στο σπίτι και αναλάμβανε πλήρως το μεγάλωμα των παιδιών σε αντίθεση με τον πατέρα που εργαζόταν, προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες του σπιτιού, έχει εξασθενίσει. Όλο και περισσότερες μητέρες εργάζονται είτε λόγω κοινωνικής προόδου είτε λόγω των αυξημένων αναγκών που έχει επισύρει η παρατεταμένη οικονομική κρίση. Συγχρόνως, οι πατεράδες βρίσκονται πιο κοντά στα παιδιά τους, περνούν περισσότερο χρόνο και συνεισφέρουν στην ανατροφή τους.
Τα παιδιά έχουν ανάγκη και τους δύο γονείς και όταν αυτό συμβαίνει, δημιουργούν μία υγιή και ισορροπημένη ζωή για το παιδί που βρίσκεται στα πιο τρυφερά χρόνια του. Τα οφέλη είναι πολλαπλά και αφορούν τόσο στην ενίσχυση της σχέσης μεταξύ του ζευγαριού όσο και στη δημιουργία ενός υγιούς προτύπου συντροφικότητας στα μάτια του παιδιού.
Από την ίση κατανομή των καθηκόντων έως τις κοινές αποφάσεις και τις δραστηριότητες, η ανάπτυξη και η συμπεριφορά των παιδιών επηρεάζονται άμεσα. Το παλαιωμένο μοντέλο ήθελε τη μητέρα να κάνει τις δουλειές του σπιτιού και το μαγείρεμα. Όταν, όμως, ο πατέρας, συμμετέχει ενεργά και αναλαμβάνει αυτά τα καθήκοντα, καλλιεργείται η έννοια της ισάξιας συνεργασίας. Ο πατέρας δεν είναι απλώς βοηθός στις εργασίες του σπιτιού και το παιδί μαθαίνει πως οι ρόλοι δεν διαφέρουν. Ομοίως και στις οικογενειακές στιγμές που ενισχύουν τους δεσμούς μεταξύ γονιών και παιδιών. Όταν συμμετέχουν αμφότεροι στις δραστηριότητες και στο παιχνίδι, το παιδί αισθάνεται ότι μπορεί να αλληλοεπιδράσει και με τους δύο γονείς το ίδιο.
Δε θα πρέπει να παραγνωριστεί ότι οι μητέρες αισθάνονται μεγαλύτερη ασφάλεια, όταν ο πατέρας έχει έμπρακτο ρόλο στη φροντίδα των παιδιών και η συνεισφορά του είναι εφάμιλλη. Βεβαίως και ο ρόλος του πατέρα δεν είναι υποδεέστερος στην ανατροφή των παιδιών, αφού δεν περιορίζεται στο να καλύπτει τα έξοδα της οικογένειας.
Η αμοιβαία ενθάρρυνση του ζευγαριού στις οικογενειακές υποχρεώσεις και μία κοινή ισότιμη προσπάθεια στη φροντίδα του παιδιού δημιουργούν τα θεμέλια για μία ισορροπημένη και ευτυχισμένη οικογένεια. Ο ρόλος της μητέρας με αυτόν του πατέρα είναι το ίδιο σημαντικοί για την ανατροφή του παιδιού. Από την μία πλευρά, το παιδί αναγνωρίζει την αξία της συνεργασίας και της υποστήριξης. Μεγαλώνοντας και με τους δύο γονείς, τα παιδιά αποκτούν περισσότερα εφόδια για την ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους, αλλά και της υγιούς ανάπτυξής τους. Από την άλλη πλευρά, τα οφέλη απολαμβάνει και το ζευγάρι, αφού ενισχύεται η αρμονική σχέση μεταξύ του.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Η ανάγκη των παιδιών και για τους δύο γονείς, psychopedia.gr, διαθέσιμο εδώ
