Του Ανδρέα Βλάχου,
Η Maika Monroe υποδύεται μια σκληρή, αντικοινωνική πράκτορα του FBI στα ίχνη του απόκρυφου κατά συρροή δολοφόνου του Cage στην τελευταία πολυσύχναστη, ατμοσφαιρική ταινία του Osgood Perkins.
Οι συνάδελφοί της στο FBI περιγράφουν τον πράκτορα Lee Harker (Maika Monroe) ως «πολύ διαισθητικό». Και αν ο όρος ακούγεται σαν κωδικός ομοσπονδιακής υπηρεσίας για κάτι δυσοίωνο και ελαφρώς απαίσιο, αυτό συμβαίνει επειδή είναι. Η Harker μπορεί να μην έχει κοινωνικές χάρες (πιο νωρίς θα καραδοκούσε μόνη στην καμπίνα της που μοιάζει με φέρετρο, με ξύλινη επένδυση από το να ασχοληθεί με κουβέντες), αλλά έχει ασυνήθιστα ένστικτα όταν διαβάζει μια σκηνή εγκλήματος. Ή το κάνει για κάποιο διάστημα, τουλάχιστον⋅ είναι ένα δώρο που είναι επιλεκτικό και διακοπτόμενο. Όμως, όπως παρατηρεί ο χαρμόσυνος, φιλάνθρωπος πράκτορας Κάρτερ (Blair Underwood): «Το μισόψυχο είναι καλύτερο από το να μην είναι καθόλου ψυχικό». Ο Carter είναι ξεκάθαρα ο τύπος μισογεμάτου ποτηριού, ιδιαίτερα αν το ποτήρι είναι μισογεμάτο ουίσκι. Έχει στρατολογήσει τη Harker για να εργαστεί σε μια συγκεχυμένη ψυχρή υπόθεση, ελπίζοντας ότι οι ικανότητές της μπορεί να βοηθήσουν στην επανάληψη της έρευνας. Αυτό που δεν μπορούσε να προβλέψει είναι το γεγονός ότι η παρουσία της λειτουργεί ως καταλύτης, παρασύροντας τη σκιώδη φιγούρα που είναι γνωστή ως Longlegs (ένας πολύ ανατριχιαστικός Nicolas Cage) –ένας γκροτέσκος, λαμπερός καλικάντζαρος ενός άνδρα που εμπλέκεται σε ένα σειρά μαζικών δολοφονιών που εκτείνονται δεκαετίες.
Και έτσι, η σκηνή έχει οριστεί για την πολυσύχναστη τελευταία ταινία του Osgood Perkins (Gretel & Hansel, I Am the Pretty Thing That Lives in the House), μια ζοφερή ατμοσφαιρική διαδικασία του FBI με αποκρυφιστικούς τόνους που έχει δηλωθεί, σε μερικές από τις πιο συναρπαστικές γωνιές του διαδικτύου, ως η δεύτερη έλευση του The Silence of the Lambs. Φυσικά, το hype είναι το είδος του προβολέα που σπάνια κολακεύει το θέμα του και αυτού του είδους οι συγκρίσεις δεν κάνουν καθόλου χάρη στην ταινία. Το Longlegs δεν είναι στο ίδιο πρωτάθλημα με το αριστούργημα του Jonathan Demme, ή για το θέμα Seven, μια άλλη συχνή σύγκριση. Μεταξύ άλλων, η γραφή —συγκεκριμένα ένα χονδροειδές κομμάτι έκθεσης τρίτης πράξης— απογοητεύει. Ωστόσο, υπάρχουν πολλά να θαυμάσετε σε αυτό το καταπιεστικά σκεπτόμενο και εξαιρετικής δράσης ψύκτη. Για να παραφράσω τον Carter, ίσως το μισό υπέροχο είναι καλύτερο από το να μην είναι καθόλου υπέροχο.
Ένα από τα πιο εντυπωσιακά ατού της ταινίας είναι η Monroe, η οποία, έχοντας πρωταγωνιστήσει στα It Follows και Watcher, είναι από τους λίγους ηθοποιούς που μπορούν να ταιριάξουν με τη Mia Goth στις τάξεις των καλύτερων ερμηνευτών του είδους αυτής της γενιάς. Η Harker είναι απίστευτα αντικοινωνική με τους συναδέλφους της, μια γυναίκα πιο άνετη στα θολά σημεία του μυαλού της. Αλλά είναι μια ταλαντούχα πράκτορας, ευλογημένη με το είδος της αταλάντευτης εστίασης που προκύπτει από το να ξεχωρίζεις πολύ πιο άνετα στις τελετουργικές λεπτομέρειες του τρόπου λειτουργίας ενός κατά συρροή δολοφόνου, παρά να πηγαίνεις για ποτά με τους συνεργάτες σου. Όταν ο Carter την αναγκάζει να συναναστραφεί, μεταφέροντας την Harker μακριά από το κόκκινο χαλί στο οποίο έχει απλώσει τα στοιχεία της υπόθεσης και σε ένα μπαρ, κάθεται άκαμπτα όρθια, με τα χέρια σφιχτά, ξεκάθαρα με φαγούρα για να ξεφύγει από τις ζοφερές καλές στιγμές και πίσω στη δουλειά. Η εστίασή της αποδίδει καρπούς. Με λίγη βοήθεια από έναν φίλο, σπάει τα κωδικοποιημένα μηνύματα του δολοφόνου και προσδιορίζει ένα μοτίβο στους θανάτους, χαρτογραφώντας τους σε ένα ανεστραμμένο τρίγωνο, ένα σύμβολο με αποκρυφιστική σημασία.
Και αυτό είναι ένα από τα άλλα βασικά πλεονεκτήματα της ταινίας. Ο Perkins έχει ξεκάθαρα μια εντυπωσιακή εικόνα. Αρχικά, εντυπωσιαζόμαστε από ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο εμμονικής συμμετρίας σε κάθε λήψη και μια αναλογία διαστάσεων που εναλλάσσεται μεταξύ του στενού μικρού κουτιού που θυμίζει πλάνα από την αρχική ταινία για μια αναδρομή στη δεκαετία του ’70 σε ένα πλήρες χαμόγελο ενός πλαισίου ευρείας οθόνης για την κύρια ιστορία, που διαδραματίζεται στη δεκαετία του ’90. Αλλά μόλις η Harker αναγνωρίσει το σατανικό έμβλημα, η οθόνη είναι γεμάτη γωνίες και τρίγωνα (που δημιουργούνται με λήψη στις γωνίες των δωματίων ή σε πρώτο πλάνο του ζιγκ-ζαγκ μιας σκάλας). Μερικά από αυτά τα σχήματα δείχνουν προς τα πάνω. Τις περισσότερες φορές είναι ανεστραμμένα, ίσως υποσυνείδητα υποδηλώνοντας «ο άνθρωπος κάτω», όπως ο Longlegs παραπέμπει στο διάβολο. Ακόμη και η δομή της ταινίας παίρνει μια τρισδιάστατη μορφή, με την ιστορία χωρισμένη σε τρία κεφάλαια. Υπάρχει μια απροσδόκητη κομψότητα σε αυτό το παράθυρο στο ασύλληπτο κακό.
Το καδράρισμα είναι πονηρά αποτελεσματικό όταν πρόκειται να παρουσιάσει τον ίδιο τον Longlegs. Τον βλέπουμε πρώτα από την οπτική γωνία ενός παιδιού, με τα μάτια του κρυμμένα, καθώς εστιάζουμε στο στόμα του και στη φρικτή φωνή που βγαίνει από αυτό. Υγρό και ξέφρενο, είναι το είδος της φωνής που ακούγεται υπερφορτωμένη με φούσκωμα και χαρούμενη κακία. Με την πούδρα του χρώματος και τα χέρια του που χτυπάνε, ο Cage δεν ήταν ποτέ πιο ανατριχιαστικός.
Αλλά, αυτό τελικά συνδέεται με ένα από τα βασικά ζητήματα με το Longlegs. Έχοντας δημιουργήσει έναν δυνητικά εμβληματικό κακοποιό τρόμου, η εικόνα επιχειρεί να διευρύνει τον κίνδυνο για να συμπεριλάβει δευτερεύοντες κακόβουλους χαρακτήρες. Αλλά δεδομένου ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο στην ταινία τόσο τρομακτικό όσο ο Cage να τραγουδά “Happy Birthday” και να γελάει σαν μανιακός φορώντας μια ελαστική πρόσθεση προσώπου, η αιματηρή τελική της πράξη φαίνεται παράξενα αντικλιμακτική.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Longlegs, time.com, διαθέσιμο εδώ.
