Της Εμμανουέλας Λατολλάρι,
Ρίχνοντας μια ματιά στον κόσμο γύρω, ένα από τα πολλά ερωτήματα που μου δημιουργούνται είναι γιατί οι άνθρωποι μισούν τόσο πολύ; Ίσως έως έναν βαθμό, η αντιπάθεια να μην θεωρείται ένα αρνητικό ή μάλλον, ένα κακό γεγονός. Διαφορετικοί κόσμοι, διαφορετικές ιδέες, διαφορετικές προσωπικότητες και πιστεύω. Δεν μπορούμε να αλληλεπιδρούμε εποικοδομητικά με όλους τους ανθρώπους γύρω μας και αυτό είναι εντάξει. Πότε όμως αυτή η αντιπαλότητα γίνεται ανησυχητική; Γιατί η διαφορετικότητα προκαλεί μίσος;
Στη Γάζα το ποσοστό των νεκρών ανέρχεται στους 37.396 ανθρώπους. Ο αριθμός των νεκρών παγκοσμίως μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο υπολογίσετε ανάμεσα στους 40 με 50 εκατομμύρια θανάτους. Οι ρατσιστικές επιθέσεις λόγω καταγωγής ή θρησκείας αποτελούν ακόμα γεγονός. Καθημερινά, μία (στην πραγματικότητα πολλές περισσότερες) νέα υπόθεση γυναικοκτονίας έρχεται να μας υπενθυμίσει, πως η πατριαρχία είναι δίπλα μας, ζει και χαιρέτα ειρωνικά πίσω από κλειστές αλλά και ανοιχτές πόρτες. Εργοδότες που εκμεταλλεύονται το εργατικό τους δυναμικό, για το δικό τους μονάχα προσωπικό κέρδος. Πλατωνικές και ρομαντικές σχέσεις με ένα τόσο τοξικό υπόβαθρο, το οποίο οδηγεί αναπόφευκτα τα εμπλεκόμενα άτομα σε επαναλαμβανόμενους κύκλους δυστυχίας. Οικογενειακά τραύματα γενεών, που περνούν από γονέα σε παιδί και οδεύουν σε συνεχές μοτίβα πληγωμένων ανθρώπων, τοξικών σχέσεων και μίσους. Το κοινωνικοοικονομικό και πολιτικό σύστημα, η κουλτούρα της εκάστοτε χώρας, η επιρροή του ιντερνετικού κόσμου και οι αλληλεπιδράσεις των παραπάνω και άλλων γεγονότων οδηγούν σε αυτό το μίζερο και μισητό κόσμο.
Τι κι αν όλα αυτά είναι εγγενή χαρακτηριστικά; Είναι στη φύση του ανθρώπου να μισεί και να πονάει τους άλλους; Να διεκδικεί, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος, όλα όσα αυτός θέλει και πιστεύει; Αντιλαμβάνομαι τις σκέψεις αυτές ως λογικά ερωτήματα αλλά όχι ως επιχειρήματα. Δεν υπάρχει πιο εγωιστικός ισχυρισμός, από την δικαιολογία του «έτσι είναι ο άνθρωπος». Αρνούμαι να δεχτώ, πως αυτή είναι ιστορία του ανθρώπου και κυρίως αρνούμαι να δεχτώ, ότι αυτή θα συνεχίσει να είναι. Επιλέγω να βλέπω τον κόσμο ρομαντικά, να βλέπω το καλό και την αγνότητα που έχει ο κάθε άνθρωπος μέσα του. Ενθουσιάζομαι με φιλοσοφίες, οι οποίες προκαλούν τον άνθρωπο να νοηματοδοτεί τη ζωή του και να την αγαπά, ανεξάρτητα από τον πόνο που αυτή έχει να του προσφέρει, γιατί στα πάντα υπάρχει κάτι καλό. Όμως ας είμαστε ρεαλιστές, μέσα σε αυτό το θαύμα που αποκαλούμε ζωή και φύση, επικρατεί ένα σκοτάδι για το οποίο δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να αδιαφορούμε.
Ο άνθρωπος μισεί και φοβάται τόσο τη διαφορετικότητα ίσως επειδή νιώθει ανασφαλής με τον εαυτό του. Φοβάται πως ο διαφορετικός τρόπος σκέψης και ζωής σκοπό έχουν να αλλάξουν τον ίδιο. Επιδιώκει έτσι την συντηρητικότητα και την παράδοση, επειδή αυτά του προσφέρουν την σιγουριά και την ασφάλεια που λείπουν μέσα του. Στοιχεία της παράδοσης ανάμεσα σε άλλα, είναι ο ρατσισμός και η πατριαρχεία. Οι αρχές αυτών των δύο εννοιών, επηρεάζουν και σχηματίζουν συνειδητά και ασυνείδητα τις προσωπικότητες των ανθρώπων. Βέβαια ένα άτομο που φαινομενικά έχει ξεφύγει από αυτά τα συστήματα και σκέφτεται ή εκφράζεται με πιο σύγχρονες και ανοιχτόμυαλες ιδέες, δεν ισούται πάντα με ένα πραγματικά εκσυγχρονισμένο, συνειδητό και ηθικό άτομο.
Η παράδοση και η σύγχρονη σκέψη δεν χρειάζεται να βρίσκονται σε σύγκρουση. Μονάχα η κυριαρχία της μίας ή της άλλης, δεν είναι αρκετή για να σώσει τον κόσμο. Η σοφία των παλιών και οι αξίες που ενώνουν έναν λαό σε συνδυασμό με την μάχη για την ελευθερία, την εφευρετικότητα και την δεκτικότητα στην αλλαγή και το διαφορετικό που χαρακτηρίζουν έναν σύγχρονο άνθρωπο, αποτελούν το όπλο του νέου κόσμου. Επομένως, η παράδοση δεν είναι ο αντι-ήρωας της υπόθεσης, όπως πολλοί προσπαθούν να την παρουσιάσουν. Ο πραγματικός κακός είναι η στασιμότητα, που κάποιοι θέλουν να προσκολλήσουν.
Αντίστοιχα, αυτό που αρκετοί άνθρωποι αρνούνται να δουν και στον φεμινισμό, όταν για άλλη μία φορά κάποιος τολμά να αναφερθεί στην πατριαρχία και τις συνέπειες της σε κάθε ανθρώπινη κατάσταση, είναι ότι δεν έχει σκοπό να αναδείξει ένα φύλο ως πιο δυνατό ή καλό. Ο φεμινισμός δεν στοχεύει στο να δαιμονοποιήσει τους άντρες. Αυτό που θίγει, αλλά οι περισσότεροι αρνούνται να αντιληφθούν, είναι ότι η πατριαρχία μισεί, εγκλωβίζει και περιορίζει τις γυναίκες, αλλά πονάει και περιορίζει και τους ίδιους τους άντρες. Οι άνδρες αποτελούν το παράδοξο της πατριαρχίας, αφού είναι θύματα του ίδιου τους του συστήματος. Ο φεμινισμός δεν προσπαθεί να σώσει τις γυναίκες, αλλά τον άνθρωπο.
Το παρόν άρθρο δεν είναι ικανό να απαντήσει σε όλα του τα ερωτήματα, επιδιώκει όμως να αφύπνιση την σκέψη του αναγνώστη προς τα δικά του συμπεράσματα και ερωτήματα.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Casualties of World War II, Britannica.com, διαθέσιμο εδώ
- Counting the dead in Gaza: difficult but essential, The Lancet, διαθέσιμο εδώ
