Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Η αποπομπή του Παύλου Πολάκη από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αποτέλεσε μονόδρομο για την ηγεσία του κόμματος, μετά τη σκαιά επίθεση που ο Κρητικός βουλευτής εξαπέλυσε εναντίον συνεργάτιδος του Υπουργού Υγείας, Άδωνι Γεωργιάδη. Το αν ο Στέφανος Κασσελάκης έπραξε με βαριά καρδιά ή εντάσσεται σε κάποιον σχεδιασμό του περί εκκαθάρισης της παλαιάς «προεδρικής φρουράς» μένει να φανεί. Το βέβαιο είναι ότι ο Πολάκης ήταν τόσο για τον νυν όσο και για τον τέως Πρόεδρο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ό,τι ήταν το πορτρέτο του για τον Ντόριαν Γκρέυ…
Στο κλασικό γοτθικό μυθιστόρημα του Όσκαρ Ουάιλντ, Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ, ο ομώνυμος πρωταγωνιστής εκφράζει την επιθυμία του να διατηρήσει για πάντα τη νεανική ομορφιά του, ενώ τα σημάδια του γήρατος και του έκλυτου βίου ν’ αποτυπωθούν στο πορτραίτο του. Όπερ κι εγένετο επί πολλά έτη, με τραγικές συνέπειες… Στην πεζή πολιτική πραγματικότητα, εύκολα μπορεί να βρει κάποιος αναλογίες στον τρόπο με τον οποίο ο Πολάκης κάνει επί χρόνια τη «βρώμικη δουλειά» του Τσίπρα κι εδώ και κάποιους μήνες του Κασσελάκη, επιτρέποντας στους αρχηγούς του να προβαίνουν σ’ ενέργειες που επιθυμούν, χωρίς η δημόσια εικόνα τους ν’ ασχημαίνει.
Την περίοδο της ακμής του, μεγάλο όπλο του Αλέξη Τσίπρα ήταν το ευπροσήγορο προφίλ του: Νέος, σχετικά άφθαρτος, εμφανίσιμος, μ’ ένα ρητορικό στυλ που του επέτρεπε να κρύβει την κοινοτοπία των λόγων του και το ημιμαθές της πολιτικής του συγκρότησης. Εν ολίγοις, ένα «παιδί της διπλανής πόρτας», ένας «ιδανικός γαμπρός», που έκρυβε καλά το «δολοφονικό» πολιτικό του ένστικτο. Για ειδικές αποστολές είχε τον Πολάκη, ο οποίος δεν ορρωδούσε προ ουδενός. Σαν άλλος Ασσασίνος, τραμπούκιζε με τη χρήση λεκτικής βίας ακόμα και με την κεκαλυμμένη απειλή σωματικής, συκοφαντούσε, παρήγαγε πολιτική απονομιμοποίηση θεσμών διά της συμπεριφοράς του. Όλα όσα επιθυμούσε να κάνει ο Τσίπρας, αλλά αδυνατούσε προκειμένου να μην τσαλακώσει τη δημόσια εικόνα του. Διόλου τυχαία και ταυτοχρόνως άκρως επιτυχημένη η ατάκα: «ο Πολάκης είναι το πραγματικό πρόσωπο του Τσίπρα». Διότι, πράγματι, η ηθική εξόντωση των αντιπάλων και η άλωση της εξουσίας δια του ελέγχου των αρμών της ήταν το σχέδιο του Αλέξη Τσίπρα, προκειμένου να επιτύχει τη μακρόχρονη παραμονή του στην εξουσία, με όρους καθεστωτικούς. Με την τυπική συνέχιση της ύπαρξης του υφιστάμενου πολιτεύματος, αλλά με την ουσιαστική επιβολή ενός ολοκληρωτικού μοντέλου άσκησης εξουσίας δια του ελέγχου πλην της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και της κυβερνητικής εξουσίας, της Δικαιοσύνης, της Ενημέρωσης, της Εκκλησίας, της Εκπαίδευσης. Απλώς, όταν μαζεύονταν πολλά, ο Αλέξης τραβούσε λίγο και μαλακά το αυτί του Παύλου, δικαιολογώντας τις πράξεις του σαν αποτέλεσμα του αψύ του χαρακτήρα…
Μόλις ο Στέφανος Κασσελάκης προσγειώθηκε εξ Αμερικής και καθότι ως φαίνεται ο Τσίπρας είχε αποφασίσει να είναι αυτός ο διάδοχός του, ο Πολάκης βρέθηκε στον στενό πυρήνα και της νέας ηγεσίας. Επίσης, το κοσμοπολίτικο κι εκσυγχρονιστικό προφίλ Κασσελάκη δε μπορούσε να σηκώσει τραμπουκισμούς εναντίον αντιπάλων, εσωκομματικών τε και εξωκομματικών, εκρήξεις θυμού και «λασπομαχίες». Έτσι, λοιπόν, ο αψύς Σφακιανός συνέχισε να κάνει αυτό που γνωρίζει καλύτερα. Κι όταν πια η απρεπής επίθεσή του εναντίον της συνεργάτιδος του Γεωργιάδη άγγιξε τον σκληρό πυρήνα της συριζαϊκής ευαισθησίας (επίθεση εναντίον γυναίκας, με πρόβλημα υγείας κ.λπ.) ο Πολάκης διεγράφη κατά το ήμισυ. Παραμένει μέλος του κόμματος κι εξαιρετικά ενεργός στα γνώριμα πεδία μαχών. Το αν η απομάκρυνσή του από την Κ.Ο. του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι μια προσωρινή οπισθοχώρηση Κασσελάκη για λόγους τακτικής ή αν ο Πολάκης είναι το πρώτο θύμα σε μια σειρά εκκαθαρίσεων, που στοχεύουν στην απομείωση της ισχύος Τσίπρα εντός του κόμματος προκειμένου να επιτευχθεί ο πλήρης μετασχηματισμός του, μένει να φανεί.
Ο Πολάκης, εν τέλει, είναι ένα γνήσιο τέκνο του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Του τρόπου με τον οποίο συγκροτούνται και διοικούνται τα κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα… Διότι, μπορεί ν’ αποτελεί ακραία περίπτωση προεδρικού «μπράβου», πλην όμως ας είναι ειλικρινείς —τουλάχιστον μέσα τους— και οι ηγεσίες κομμάτων που τον καταδικάζουν: Όλοι οι Πρόεδροι θα ήθελαν τον Πολάκη τους, έστω και σε μια πιο εκλεπτυσμένη βερσιόν…
