Της Μαρίας Κουλούρη,
Λίγες ημέρες πριν, την Παρασκευή 26 Ιουλίου, πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι η —μάλλον αλλόκοτη για πολλούς— τελετή έναρξης των τριακοστών τρίτων θερινών Ολυμπιακών Αγώνων, με τη γαλλική πρωτεύουσα να υποδέχεται χιλιάδες αθλητές και τις αποστολές τους από όλον τον κόσμο στη μεγαλύτερη «γιορτή» του αθλητισμού. Ωστόσο, για την τελετή αυτή ειπώθηκαν και γράφτηκαν πολλά, γι’ αυτό και δε θα αποτελέσει το θέμα του παρόντος άρθρου. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες εν γένει, βέβαια, θα αποτελέσουν την αφορμή για τη συζήτηση ενός ερωτήματος που «γεννάται», νομίζω, στον καθένα μας σχετικά με το επίπεδο του ελληνικού αθλητισμού συνολικά.
Οι επιτυχίες των Ελλήνων αθλητών σε Ολυμπιακούς Αγώνες, ευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα, αλλά και σε άλλες διοργανώσεις είναι διόλου ευκαταφρόνητες, ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε τη «μοναξιά» στην αθλητική τους πορεία, αφού η κρατική βοήθεια είναι ελάχιστη. Αυτή είναι και μία από τις σημαντικότερες παθογένειες του ελληνικού αθλητισμού. Οι Έλληνες αθλητές χρηματοδοτούν μόνοι τους τις προσπάθειές τους, αναγκαζόμενοι να απασχολούνται σε διαφορετικά επαγγέλματα, που πολλές φορές θέτουν και σε κίνδυνο τη σωματική τους υγεία, η οποία και αποτελεί το σημαντικότερο «αντικείμενο» του αθλητισμού. Η κρατική επιχορήγηση ναι μεν υπάρχει, αλλά δεν καλύπτει και μεγάλο ποσοστό των αναγκών των αθλητών, με αποτέλεσμα οι αθλητές να χρειάζονται χορηγούς και προσωπική εργασία. Και αν οι πιο αναγνωρισμένοι αθλητές έχουν αυτή τη σημαντική βοήθεια των χορηγών, για τους πιο «άσημους» η κατάσταση είναι πιο δύσκολη.
Ένα ακόμα σημαντικό πρόβλημα είναι το γεγονός πως προβάλλονται και προωθούνται περισσότερο κάποια αθλήματα έναντι κάποιων άλλων, όπως το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Αυτό μπορεί να είναι λογικό, εφόσον το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού παρακολουθεί αυτά τα δύο αθλήματα, όμως οδηγεί στον παραγκωνισμό όλων των υπολοίπων. Από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης μέχρι και την Πολιτεία, η διάκριση αυτών των δύο αθλημάτων έναντι των υπολοίπων είναι εμφανής. Τα πρώτα «θυμούνται» πως υπάρχουν και άλλα αθλήματα μόνο κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων ή των παγκοσμίων/ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων και η δεύτερη επενδύει υπέρογκα ποσά για τα αθλήματα του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ μέσα από διάφορες ενέργειες, όπως η κατασκευή γηπέδων των ομάδων. Για να μην παρεξηγηθώ, κι εγώ κυρίως ποδόσφαιρο και μπάσκετ παρακολουθώ, όμως θεωρώ πως οι αρμόδιοι φορείς θα έπρεπε να λαμβάνουν υπόψιν τους όλα τα αθλήματα και να επενδύουν για κάθε Έλληνα αθλητή.
Ίσως όλα, τελικά, να ξεκινούν από τον ίδιο παράγοντα: τον άνθρωπο. Οι άνθρωποι που μπορούν να δημιουργήσουν ευνοϊκές συνθήκες για την αύξηση του επιπέδου του αθλητισμού στη χώρα, δεν το κάνουν. Αντιθέτως, κάποιοι «κουνούν το δάχτυλο» στην Ολυμπιονίκη του άλματος επί κοντώ, Κατερίνα Στεφανίδη, σχετικά με τη διατροφή της, φέρονται με ρατσιστικό τρόπο στον «χάλκινο» πρωταθλητή κόσμου του άλματος επί κοντώ, Εμμανουήλ Καραλή, ακυρώνουν την επιχορήγηση στην Ολυμπιονίκη του βάδην, Αντιγόνη Ντρισμπιώτη, λόγω της ηλικίας της και κακοποιούν, «βιάζουν» και υποτιμούν με κάθε τρόπο αθλητές και αθλήτριες όλων των ηλικιών και όλων των αθλημάτων. Οι άνθρωποι που είναι σε καίριες θέσεις δεν θα πρέπει να έχουν τέτοια συμπεριφορά, αλλά να προσπαθούν συνεχώς για το καλύτερο παρόν και μέλλον των αθλητών.
Όλα αυτά τα προβλήματα μπορούν να λυθούν, αλλά αυτό δε θα συμβεί από τη μια στιγμή στην άλλη. Ίσως εντελώς να μην ξεπεραστούν και ποτέ, όμως αξίζει η προσπάθεια, ώστε η αλλαγή να επέλθει έστω και σε κάποιο ποσοστό. Γιατί, είναι άδικο για τη χώρα που «γέννησε» του Ολυμπιακούς Αγώνες να καταστρέφει η ίδια το μέλλον των δικών της αθλητών, των δικών της παιδιών.
