Της Αναστασίας Παπαδημητρίου,
Το Black stone είναι, επί της ουσίας, μια κωμικοτραγικού χαρακτήρα ταινία, η οποία διαγράφει τις μαύρες λεπτεπίλεπτες γραμμές, που αποτελούν μέρος της πραγματικότητας. Μία κάμερα, που ακολουθεί τα κυρίαρχα πρόσωπα της ιστορίας στην προσπάθεια να λύσουν το μυστήριο που γεννήθηκε, κατευθύνει την πλοκή και δείχνει το χρώμα στην προσωπικότητά τους. Απαρχή αυτού του μυστηρίου είναι ένα τηλεοπτικό ρεπορτάζ με κεντρική θεματική την απουσία των δημοσίων υπαλλήλων από τις εργασιακές τους θέσεις. Η ερμηνεία αυτού του κοινωνικού φαινομένου συμπίπτει έντεχνα με την εξαφάνιση ενός δημοσίου υπαλλήλου από την τράπεζα.
Η μητέρα του Χαρούλα, ή αλλιώς η Ελένη Κοκκίδου, γεμάτη φόβο πώς θα επιβιώσει οικονομικά η ίδια και ο ανάπηρος κινητικά γιος της, αποφασίζει να συνεργαστεί με την τηλεοπτική εκπομπή, για να καταφέρει να επιστρέψει ο γιος της Πάνος πίσω στο σπίτι και στις οικονομικές υποχρεώσεις απέναντί τους. Οι εικόνες του φακού δείχνουν μια γυναίκα απεγνωσμένη που κοιμάται και ξύπνα με το ίδιο άγχος και νιώθει αδύνατη να αναλάβει όλες τις ευθύνες που πέφτουν πάνω της. Έτσι, η μόνη της λύση είναι να επιστρέψει ο Πάνος. Επαναλαμβάνει με ανησυχία στο βλέμμα και στον τόνο της φωνής της «Πού είναι ο Πάνος μου;». Στην αναζήτησή του, που γίνεται γρήγορα ο τίτλος της ιστορίας, συνεργάζεται με έναν Ελληνοαφρικανό ταξιτζή, τον οποίο υποδύεται ο γνωστός ράπερ, Νέγρος του Μοριά, ο οποίος γίνεται σταδιακά ένα οικείο πρόσωπο για την οικογένεια. Κατά τη διάρκεια της ταινίας η Χαρούλα δένεται μαζί του, ενώ φαίνεται να απομακρύνει από πάνω της κάθε ρατσιστικό στίγμα για εκείνον, ενσωματώνοντάς τον στο κοντινό της πλαίσιο, περνώντας ωραίες στιγμές μαζί.
Στη συνέχεια, αρχίζει στην επιφάνεια να ξεπηδάει η αλήθεια για την εξαφάνιση του Πάνου. Στην τράπεζα φαίνεται να έχει κατοχυρώσει επιδόματα για τρία παιδιά σε μια μαύρη γυναίκα. Πολλοί θεωρούν πως σκοπός του ήταν μόνο η απολαβή των χρημάτων. Ο Πάνος εμφανίζεται στο σπίτι του και εξηγεί πως ερωτεύτηκε εκείνη τη γυναίκα, ότι τα παιδιά είναι δικά του και η απουσία του σηματοδοτούσε την αρχή μιας νέας ζωής για εκείνον με τη γυναίκα που αγαπάει. Η μητέρα του χάνει τη συνείδησή της και δεν αναγνωρίζει πλέον τον Πάνο σαν πρόσωπο. Η αναταραχή της με την παρουσία του την οδηγεί σε ακαριαίο θάνατο. Παρόλα αυτά, το τέλος μοιάζει αισιόδοξο, καθώς ζήσαν όλοι μαζί στο πατρικό του, κλείνοντας την αυλαία με μια σκήνη σε ένα χαρούμενο, οικογενειακό τραπέζι.
Η πληθωρική και γεμάτη «εκδραμάτιση» ερμηνεία της εκπληκτικής ηθοποιού Ελένης Κοκκίδου, μας υπενθυμίζει τον τρόπο λειτουργίας της σύγχρονης οικογένειας που αμαυρώνει την εξέλιξη και την προσωπική ελευθερία. Τα παιδιά των γονιών οφείλουν να στηρίζουν και να προσφέρουν υποχρεωτικά τη ζωή τους στους ανθρώπους που τους γέννησαν, επειδή επέλεξαν να τους γεννήσουν και να τους μεγαλώσουν. Τους δεσμεύουν στον δικό τους μικρόκοσμο και δεν τους αφήνουν να αποδεσμευτούν και να δημιουργήσουν με τους δικούς τους όρους και φιλοδοξίες την νοηματοδότηση των πράξεών τους. Είναι δέσμιοι σε αυτό και η απουσία τους από το καθήκον γεννά μια ασυνείδητη προσωπική και κοινωνική πίεση, όπως και τύψεις για τη μη ικανοποιητική τους απόδοση ως προς αυτήν την ιδιότητά τους. Ιδιότητα την οποία δεν την έχουν προσωπικά διαμορφώσει και λόγω αυτού του παρονομαστή αποκλείεται ως μη ηθική η τοποθέτηση κάποιας άλλης πτυχής της ατομικότητάς τους αντί αυτής του σωστού γιου ή της σωστής κόρης.
Προσωπικά, πιστεύω πως όταν καταφέρουμε σε επίπεδο κοινότητας να αποδεσμευτούμε από στερεοτυπικές απόψεις για αυτές τις έννοιες και τον τρόπο που τις προσδιορίζουμε, θα έχουμε κάνει ένα βήμα προς το φως. Δηλαδή, να ζούμε τη ζωή που θέλουμε και να την κατανοούμε χωρίς την ψυχική επένδυση από τα κοινωνικά κατάλοιπα, σπάζοντας τον κύκλο μεταβίβασης αυτών των άγραφων νόμων που ματαιώνουν το «εγώ» μας.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Black Stone, athinorama.gr, διαθέσιμο εδώ.
