Της Αντιγόνης Λαπατά,
Όνειρό του να αποκαταστήσει τη δικαιοσύνη πάση θυσία. Το ένστικτό του τον οδηγούσε και ήταν, πράγματι, αλάνθαστο. Το λες και «τύχη του πρωτάρη». Δεν μπορούσε να το αφήσει έτσι, είχε δώσει υπόσχεση στον εαυτό του να μη μείνει κανένας ατιμώρητος. Όχι, δεν είχε να κάνει που ήταν αυτή η δουλειά του. Κι άλλοι είχαν αναλάβει πριν από αυτόν. Απλώς δεν άντεχε να σκέφτεται τους ενόχους να αλωνίζουν. Η μόνη λύση ήταν να γκρεμίσει το κάστρο εκ των έσω, χωρίς να υπολογίσει τους «φρουρούς».
Έτσι θα μπορούσε να ξεκινά η αφήγηση για την ιστορία του Robert Pra, ενός νεαρού εισαγγελέα που στην αρχή της επαγγελματικής του πορείας ήρθε αντιμέτωπος με μία καθόλου εύκολη υπόθεση. Ένας κρατούμενος βρέθηκε νεκρός. Και μέσα σε αυτό το γραφείο, του οποίου τη μυρωδιά δεν μπορούσε να συνηθίσει με τίποτα, και με το γεμάτο αηδία βλέμμα του γραμματέα του που αποδοκίμαζε κάθε του κίνηση, ο Robert είχε ένα καθήκον: να ανακαλύψει τον πραγματικό δολοφόνο. Μα γιατί να αφήσει ένας νέος να διακυβεύεται το μέλλον του στο δικαστικό σώμα για να δικαιώσει έναν εγκληματία; Αυτή ήταν η στάση των συναδέλφων του. Τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα. Δεν υπήρχε τίποτα να εξιχνιάσει. Μήπως ήθελε απλά να ταΐσει τη φιλοδοξία του, να μείνει στην ιστορία ως ο «ήρωας» που τα έβαλε με το σύστημα;
Κάτι δεν πήγαινε καλά σε αυτήν την υπόθεση. Η επιμονή των αστυνομικών τον έβαζε σε σκέψεις. Θα προχωρούσε το ψάξιμο ακόμα και κρυφά. Δε χρειαζόταν τη συγκατάθεση κανενός. Έτσι, άρχιζε να ψάχνει για το παρελθόν του θύματος, για να βρει μία εξήγηση, ένα κίνητρο. Η ρετσινιά του δολοφόνου δε θα βάραινε κανέναν άλλον πέρα από τον πραγματικό δράστη. Πρόσωπα που σαν συνδετικοί κρίκοι δένουν την ιστορία, μα αμφίβολης αξιοπιστίας. Πόση βαρύτητα μπορούσε να δοθεί στη μαρτυρία μίας ελαφρών ηθών ερωμένης; Όλα τα στοιχεία ενοχοποιούν το ίδιο πρόσωπο και ο Τύπος δε συνεργάζεται. Όντως, όλα τα στοιχεία ενοχοποιούν το ίδιο πρόσωπο· το αθώο πρόσωπο. Τον αποδιοπομπαίο τράγο. Οι υπεράνω υποψίας δεν είχαν να φοβούνται. Δε θα τολμούσε κανείς να τους ακουμπήσει, ούτε καν ο εισαγγελέας. Ακόμα και κατηγορούμενοι να βρισκόντουσαν στο εδώλιο, θα έβρισκαν τρόπο να βρεθούν στον ρόλο του δήμιου για ακόμα μια φορά.
Η επιμονή του, όμως, πείσμωνε αντί να καταλαγιάζει με κάθε απόδειξη που κατέστρεφαν. Το άρωμα της δικαιοσύνης θα ξετρύπωνε από το γραφείο του και θα έβρισκε το κελί που βρέθηκε νεκρό το θύμα. Ήλπιζε ότι με τη δράση του, το άρωμα αυτό θα έβρισκε και όλους εκείνους τους «εγκληματίες» που έγιναν η τέλεια κάλυψη για τα εγκλήματα άλλων. Μα είναι πλέον ολοφάνερο ποιοι διέπραξαν φόνο. Δε χωράει αμφιβολία, όλα οδηγούν σε αυτούς τους ένστολους κυρίους. Μα δεν ήταν μόνο η αδιαφορία τους που τον εξόργιζε, ούτε καν το γεγονός πως και ο ίδιος είχε επιλέξει να βγάλει από τον βούρκο την από καιρό χαμένη αρετή που υπηρετούσε. Αυτός δεν ήταν ένας απλός φόνος· ήταν αυτό το αίσθημα της ακατανίκητης δύναμης που σου δίνει η καρέκλα, το γκλοπ που θα σηκώσεις για να συμμορφώσεις τον παράνομο κι ασυμμάζευτο.
Γιατί ο Jean Laborde αποφάσισε πως, έστω και με την πένα του, θα καταδίκαζε όλους αυτούς τους «φόνους». Αυτούς που γίνονται εις βάρος της αδυναμίας όλων εκείνων που δε φέρουν τίτλο. Δε θέλει να κοροϊδέψει τους αναγνώστες· μόνο να τους θυμώσει και να τους ενώσει. Τέτοιοι φόνοι γίνονται ακόμα… και γινόντουσαν πολύ παλαιότερα από τη δημιουργία του έργου του. Κάποια στιγμή ελπίζεις σε μία τιμωρία, όπως έκανε και ο Robert. Τα κατάφερε, όμως, προς έκπληξη όλων να τους φέρει αντιμέτωπους με την αλήθεια. Οι δημοσιογράφοι περίμεναν με αγωνία. Η έκβαση βέβαια ήταν γνωστή και πριν ανακοινωθεί. Όπου και αν είναι θα συνεχίζει να παλεύει. Αυτός ο φόνος πρέπει, επιτέλους, να τιμωρηθεί!
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Les Assassins de l’ordre, fr.wikipedia.org,r διαθέσιμο εδώ.
