Του Ραφαήλ Παπαδόπουλου,
Πιεστική, ίσως και καταπιεστική, είναι η σύγχρονη ελληνική οικονομική πολιτική, με χρονικά περιθώρια και αυστηρότητα στην πραγματοποίηση των πολιτικών, που προωθεί η Kυβέρνηση. Κατά πολλούς, η ελληνική Οικονομία επανέρχεται σε μία αξιόλογη κατάσταση και η Κρίση, η περίοδος κακουχίας και διάλυσης της οικονομίας μας φθάνει επιτέλους στο τέλος της.
Επιτέλους, οι δείκτες και οι στατιστικές αναλύσεις κομίζουν ένα ελπιδοφόρο και χαρμόσυνο νέο! Συγκεκριμένα, ο πληθωρισμός, που ως διεθνές φαινόμενο χτύπησε πρόσφατα το οικονομικό γίγνεσθαι, τώρα φαίνεται να υποχωρεί, με τον ΟΟΣΑ να αναφέρει πως από το αναμενόμενο 3% του πληθωρισμού το 2024, θα πέσει σε μόλις 2,3% μέχρι το 2025. Ακόμα και ο ρυθμός ανάπτυξης θα ακολουθήσει αυξητική πορεία μέχρι και 2,5% ως το επόμενο έτος. Βλέπουμε μετά από τόσα χρόνια κατάργηση των έκτακτων μέτρων στήριξης, με άμεσο αποτέλεσμα την σταδιακή «ανεξαρτητοποίηση» της ελληνικής οικονομίας και απομάκρυνσής της από την ευρωπαϊκή ασπίδα. Αποτέλεσμα της «πάλης» της Κυβέρνησης για την επαναφορά του κρατικού μηχανισμού σε λειτουργία είναι η πολυαναμενόμενη άφιξη πραγματικών επενδύσεων, όπου το Ταμείο Ανάκαμψης, μέσω χρηματοδότησης (περίπου 2% του ΑΕΠ), θα τις στηρίξει. Βέβαια, κάτι μας κρατάει δέσμιους, το χρέος.
Η Κυβέρνηση φαίνεται να προσπαθεί να βελτιώσει τους υπόλοιπους δείκτες, αλλά το χρέος της Ελλάδας καλά κρατεί. Βέβαια, το Eurogroup εξασφάλισε την ασφάλεια της οικονομίας μας, αφήνοντας περιθώριο στο έλλειμμα και παρέχοντας ταυτόχρονα μία ρητή εντολή, μείωση του χρέους άμεσα. Η εντολή αυτή εισακούστηκε από το κυβερνόν κόμμα, και ήδη, το χρέος φαίνεται να υποχωρεί στο προβλεπόμενο όριο του 2025, δηλαδή στο 145,3% του συνολικού ΑΕΠ. Το τετραετές πλάνο της Κυβέρνησης, από την ώρα που ανέλαβε και πάλι καθήκοντα στις προηγούμενες εκλογές, φαίνεται να λειτουργεί και, φυσικά, η επιστροφή της Ελλάδας στα λογικά πλαίσια, που υποθέτει η Ευρωπαϊκή Ένωση, αν και αναμενόμενη, εντάσσεται στην λίστα μαζί με τους ευνοούμενους της Βόρειας Ευρώπης, όπως η Γερμανία, το Λουξεμβούργο, η Ιρλανδία, η Ολλανδία κτλ..
Η ανθεκτικότητα, παρόλα αυτά, είναι ένα άπιαστο όνειρο για την οικονομία, με τις προκλήσεις να «ξεπηδούν» συνεχώς. Η κλιματική αλλαγή και οι καλοκαιρινές πυρκαγιές, η πτώση του ποσοστού γεννήσεων, η ανταγωνιστική και μισητή παγκοσμιοποίηση και, φυσικά, η επακόλουθη έλλειψη εργατικού δυναμικού, δεν είναι παρά μόνο η αρχή της διεφθαρμένης πραγματικότητας. Η ανάπτυξη στα δημόσια οικονομικά, αν και επερχόμενη, δεν είναι όπως την φαντάστηκε η απεγνωσμένη Ελλάδα, αλλά επιβραδυνόμενη και κατά πολύ στάσιμη, στάσιμη στα «στάσιμα νερά» της Ευρώπης, που προσπαθεί να μην πνιγεί από τις κυρώσεις και τους περιορισμούς που η ίδια επέβαλλε. Ίσως, η ξαφνική «πράσινη» πολιτική περί περιβαλλοντικής προστασίας να μην ήταν η πιο σοφή απόφαση.
To κόστος του δανεισμού μειώνεται και οι ευκαιρίες στην αγορά αυξάνονται, κάτι που όντας ελπιδοφόρο, εξηγείται από την προσπάθεια που κατέβαλε η ελληνική οικονομία να επανενταχθεί στην επενδυτική βαθμίδα. Για να γίνει η οποιαδήποτε επένδυση και να καταβληθούν κεφάλαια, που στην περίπτωση της Ελλάδας χρειάζονται σε αρκετά μεγάλο βαθμό, απαιτείται οι οίκοι αξιολόγησης να προτείνουν το ελληνικό κράτος στους επενδυτές, αλλά ένας από τους τρεις πιο γνωστούς, ο Moody’s, θεωρεί ότι το μεγάλο έλλειμμα στο ισοζύγιο των τρεχουσών συν/γων είναι αυτό που κρατά την οικονομία μας πίσω. Οι ίδιοι οίκοι είχαν δώσει σε παλαιότερα εσφαλμένες εικόνες, επιβεβαιώνοντας τους επενδυτές ότι η Ελλάδα δεν θα αντιμετώπιζε πρόβλημα, ακόμα και στην περίοδο της Κρίσης.
Την στιγμή που ο μέσος αναγνώστης αντιληφθεί ότι το χρέος δεν είναι ο αληθινός κίνδυνος, τότε ξεκινά η πραγματική έρευνα. Αν όλα πηγαίνουν τόσο καλά όπως προαναφέρθηκε παραπάνω, γιατί δεν μεταφράστηκε αυτή η ανάπτυξη σε βελτιωμένο βιοτικό επίπεδο; Ίσως γιατί οι επενδύσεις που αποζητά η Ελλάδα δεν είναι αυτές που δέχεται, καθώς δεν είναι μακροχρόνιες και όχι τόσο βάσιμες. Δεν μπορούμε να εξαρτηθούμε από την Ευρώπη και τις επενδύσεις που θα διεξάγει η ίδια για να μας «ξελασπώσει». Αυτό που πρέπει να γίνει είναι να βρεθούν τρόποι να αντιμετωπιστεί η ανεργία, κάτι που στατιστικά έχει ήδη επιτευχθεί, αφού από το 2013, σε μόλις δέκα χρόνια, το φαινόμενο μειώθηκε κατά δέκα ποσοστιαίες μονάδες σε περίπου 10% ανεργία του πληθυσμού. Το μη επιθυμητό ποσοστό, γιατί θα πρέπει να βλέπουμε την μεγάλη εικόνα, είναι ο μέσος μηνιαίος μισθός, που παρόλο που αυξάνεται σταδιακά, βρίσκεται στα 1175 ευρώ, 20% μικρότερος από ότι πριν από δεκαπέντε χρόνια. Τραγικό ή όχι, είναι κάτι που θα αλλάξει. Η ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας έρχεται και αυτό εξηγείται σε λογικά πλαίσια από τις θεωρήσεις των οικονομολόγων.
Το τετραετές πλάνο της ελληνικής οικονομίας έχει ήδη ξεκινήσει να ισχύει και ελπίζουμε σύντομα να δούμε τις πολυπόθητες αλλαγές στην καθημερινότητα των πολιτών. Δεν νοείται να θεωρούμαστε ήρωες που επιβιώνουμε σε ένα αναπτυγμένο κράτος και αν και το επερχόμενο μέλλον μίας ελληνικής κυρίαρχης οικονομίας φαντάζει ουτοπικό, τότε θα πρέπει να στοχεύσουμε στην λεπτομέρεια, εκεί που η αλλαγή θα μετρήσει για τους πολίτες και ο λόγος του θα ακουστεί.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Ελληνική οικονομία: Αντίστροφη μέτρηση για το 4ετές οικονομικό πλάνο της Ελλάδας, Οικονομικός Ταχυδρόμος, διαθέσιμο εδώ
- Ψαλιδίζει τις προσδοκίες για την ελληνική οικονομία ο ΟΟΣΑ, ΤΑ ΝΕΑ, διαθέσιμο εδώ
- Reuters για ελληνική οικονομία: «Εκτοξεύεται μετά από μια δεκαετία πόνου», Οικονομικός Ταχυδρόμος, διαθέσιμο εδώ
- Moody’s: Δεν έδωσε την επενδυτική βαθμίδα στην Ελλάδα- Οι λόγοι, Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ, διαθέσιμο εδώ
