Της Σόνιας Βαλαβανίδη,
Ανοιγοκλείνεις τα μάτια σου με πείσμα μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου μη μπορώντας να διαχειριστείς την είδηση που μόλις έφτασε στα αυτιά σου. Μειδιάς. Σίγουρα κάποιο λάθο θα έχει γίνει. Αποκλείεται, εμείς, ένας τόσο φιλεύσπλαχνος λαός να λειτούργησε με τέτοιο άσπλαχνο τρόπο. Αναζητάς περισσότερες πληροφορίες και τελικά διαπιστώνεις με πικρία πως πράγματι ένας ασυνείδητος οδηγός παρέσυρε και εγκατέλειψε στον δρόμο μια δεκαεφτάχρονη νεαρή. Το δράμα της κοπέλας συνεχίστηκε μιας και κανείς από τους οδηγούς που την προσπέρασαν δεν ενδιαφέρθηκαν για εκείνη. Για ένα μεγάλο διάστημα το θύμα κειτόταν στο δρόμο σαν ένας μπόγος από σκουπίδια. Λυπάσαι ειλικρινά και για μια ακόμη φορά αναρωτιέσαι πώς γίναμε απάνθρωποι. Ήμασταν πάντα έτσι και απλώς υποκρινόμασταν την αγάπη για τον πλησίον ή μήπως το σήμερα με τις δυσκολίες που φέρει μας μετέτρεψαν σε θηρία χωρίς ψυχή;
Ανασαίνεις βαθιά και αποφασίζεις να περπατήσεις για να σκεφτείς και να ζυγίσεις στην προσωπική σου ζυγαριά όσα μας οδήγησαν στην απώλεια της ανθρωπιά μας. Διασχίζοντας τους δρόμους της πόλης επιχειρείς να χαλαρώσεις και να οργανώσεις την δομή της σκέψης σου. Τόσα χρόνια είχες την εντύπωση, πως οι άνθρωποι παρά τα στραβά τους βοηθούν και συμπαραστέκονται ο ένας στον άλλο. Μάλλον, η ρομαντική φύση σου μεγέθυνε τέτοιου είδους πράξεις. Στο τώρα δεν χορταίνουν να κατασπαράζουμε ο ένας την σάρκα του άλλου. Οι περισσότεροι βυθισμένοι στην ανέχεια κάνουν προσπάθειες να βγουν στην επιφάνεια μιας δύσκολης πραγματικότητας και να αρπάξουν μια σανίδα σωτηρίας. Όταν εκείνοι βιώνουν άθλιες συνθήκες εργασίας, συναισθηματική κακοποίηση, μια ζωή γεμάτη άγχος και ορισμένοι προνομιούχοι απολαμβάνουν αγαθά δίχως να καταβάλουν κανένα κόπο γεμίζουν οργή που δυστυχώς εκτοξεύουν προς όλους. Χάνουμε την ανθρωπιά μας γιατί δεν σεβόμαστε ο ένας τον άλλο. Μέσα σε αυτή τη δίνη του χάους δεν διστάζουμε να αποκεφαλίζουμε με λαχτάρα τον συνάνθρωπό μας.
Στέκεσαι για ένα λεπτό μπροστά σε μια παιδική χαρά παρατηρώντας τα μικρά παιδιά που αμέριμνα με την εσωτερική σου πάλη συνεχίζουν και παίζουν. Η αλήθεια που κρύβει η σκέψη σου σαν βέλος τρυπάει το σώμα σου. Καταφέραμε να δηλητηριάσουμε τα παιδιά μας. Τα γεμίσαμε με μίσος. Οι ολοένα και αυξανόμενες επιθέσεις ανηλίκων μας δείχνουν έμπρακτα πόσο έχουμε καταστρέψει την παιδική τους ηλικία. Τους εμφυσήσαμε τα πάθη μας και τους γαλουχήσαμε να μην ενδιαφέρονται παρά μόνο για τον εαυτό τους, γιατί είναι και ο μόνος που δεν θα τους προδώσει. Τι βάσανο που είμαστε για τα παιδιά! Στα μάτια τους εμείς κατέχουμε τις γνώσεις όλου του κόσμου, μα τελικά είμαστε μικρόψυχοι.
Παίρνεις τον δρόμο της επιστροφής, αφού έχει δύσει ο ήλιος και έχοντας κάνει την εσωτερική σου ανασκόπηση δίχως αποτέλεσμα, καθώς τα ερωτήματα που έθεσες στον εαυτό σου δεν επιδέχονται μιας απάντησης. Φτάνεις στο κατώφλι του σπιτιού σου και αναλογίζεσαι πώς μπορεί η καλοσύνη και η ανθρωπιά να αποτελούν κατασκευές της ανθρώπινης ύπαρξης και να λειτουργούν ως προπέτασμα μιας σκληρής πραγματικότητας. Ουσιαστικά συμπεριφερόμαστε σαν κτήνη με μόνο σκοπό την ικανοποίηση των προσωπικών φιλοδοξιών μας. Έχουμε την εικόνα ενός αγγέλου που προσποιητά αγαπά τον πλησίον του μα πραγματικά πετά πέτρες εναντίον του, όταν δεν βλέπει για να τον αφανίσει. Ωστόσο, αυτή η εκδοχή της πραγματικότητας σε δυσαρεστεί και σου αφαιρεί το δικαίωμα να πιστεύεις την ανθρωπότητα. Μπαίνοντας και πάλι σπίτι σου, αποφασίζεις να δεχτείς μια τρίτη εκδοχή της πραγματικότητας. Το περιστατικό που συνέβη ήταν μεμονωμένο. Περάσαμε δύσκολα χρόνια μα καταφέραμε να κρατήσουμε την ανθρωπιά μας. Οι οδηγοί που προσπέρασαν το τραυματισμένο θύμα αδιαφορώντας για τη ζωή του αποτελούν την εξαίρεση και όχι τον κανόνα. Έτσι, μόνο η συνείδησή σου ησυχάζει. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
