Του Ανδρέα Πετρόπουλου,
Σε μια υπέροχη βραδιά, κι εν μέσω χειροκροτημάτων, το κοινό υποδέχθηκε θερμά την παράσταση «Άμλετ» σε σκηνοθεσία του Θέμη Μουμουλίδη με τον Αναστάση Ροϊλό στον ομώνυμο ρόλο. Για ακόμα μια φορά αποδεικνύεται περίτρανα πως όταν έχεις μια τόσο καλή κάστα ηθοποιών κι ένα έργο που είναι τόσο επίκαιρο και ταυτόχρονα περίτεχνα φτιαγμένο με την ποιητική απόδοση του Γιώργου Χειμωνά, η παράσταση δεν μπορεί να είναι κακή.
Η εξαιρετική κινησιολογία της Πατρίτσιας Απέργη τονίζει τη σημαντικότητα του έργου, δίνοντας παράλληλα μία σύγχρονη νότα, χωρίς να αλλοιώνει το πρωτότυπο. Με τα θεατρικά κοστούμια που δίνουν την αίγλη μιας άλλης εποχής δια χειρός Βασιλικής Σύρμα, με μουσική επένδυση από τον Σταύρο Γασπαράτο και τους φωτισμούς του Νίκου Σωτηρόπουλου να φωτίζουν την ένταση της κάθε στιγμής, ο Άμλετ μπορεί να χαρακτηριστεί η παράσταση του φετινού καλοκαιριού.
Last but not least, μού άρεσε ιδιαίτερα το video art του Θωμά Παλυβού κατά τη διάρκεια του μονολόγου και κατά την εμφάνιση του βασιλιά Άμλετ, ενώ η θεατρική μηχανή της Μικαέλας Λιακατά, έδωσε στο έργο την υπόσταση που όλοι θέλαμε να δούμε.
Κι ήρθε η ώρα να σχολιάσουμε τις ερμηνείες. Ο Αναστάσης Ροϊλός, στον ρόλο του Άμλετ, ήταν εξαιρετικός. Κατά τη γνώμη μου, είναι ένας απ’ τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς του, κι επιβεβαιώνει στο μέγιστο τη σκέψη του Θέμη Μουμουλίδη πως αν δε δεχόταν τον ρόλο ο Ροϊλός το έργο δε θα ανέβαινε, αλλά και πως ταυτόχρονα, καταφέρνει να είναι τόσο σαγηνευτικά αφηγηματικός στους ρόλους που ενσαρκώνει (βλ. Μάγισσα) και σε αυτό το έργο, το είδαμε ξεκάθαρα. Το βραβείο Χορν είναι τόσο μικρό μπροστά στο ταλέντο του και να είστε σίγουροι ότι θα μας απασχολήσει πολύ στο μέλλον.
Η Ιωάννα Παππά, που τόσα χρόνια μας έχει συνηθίσει στις προσεγμένες επιλογές που κάνει και τους ρόλους που ενσαρκώνει, παραμένει μια εμβληματική προσωπικότητα στον κόσμο του θεάτρου. Ο ρόλος της Γετρούδη της ταιριάζει απόλυτα. Εξαιρετική στην ερμηνεία της κι αν με ρωτάτε, θα την ήθελα λίγο πιο υπερβολική απ’ ότι πραγματικά ήταν. Η Γετρούδη κουβαλάει μία τρέλα μέσα της κι είναι απ’ τη φύση της υπερβολική κι αυτό θα ήθελα να το δω περισσότερο επάνω στην Ιωάννα Παππά.
Ο Μιχάλης Συριόπουλος στον ρόλο του Κλαύδιου ήταν συγκλονιστικός. Ο άνθρωπος αυτός έχει ένα μοναδικό ταλέντο να προσαρμόζεται πάνω στους ρόλους που ενσαρκώνει. Να γίνεται ένα και να ταιριάζει κάθε ρόλο με την προσωπικότητά του και το είναι του. Έτσι κι εδώ, βλέπουμε μια αλλαγή στην ερμηνεία του, πιο ατμοσφαιρική και ταυτόχρονα στιβαρή να στέκεται επάξια.
Ο Πολώνιος δε θα μπορούσε να είναι άλλος από τον ταλαντούχο Θοδωρή Σκυφτούλη που μας έχει συνηθίσει σε εμβληματικούς ρόλους στο θέατρο. Ως Πολώνιος έδωσε ρέστα κυριολεκτικά και κατάφερε να παραμείνει η έκπληξη του έργου και να κερδίσει τις εντυπώσεις, ενώ απ’ την άλλη πλευρά το νέο αίμα της υποκριτικής, Τζένη Καζάκου (Οφηλία), Άρης Νινίκας (Οράτιος) και Δημήτρης Αποστολόπουλος (Λαέρτης) απέδειξαν ότι η νέα γενιά ηθοποιών έχει να δώσει στο ελληνικό θέατρο και τον κινηματογράφο περισσότερα απ’ όσα νομίζουμε.
Πρόκειται για ταλαντούχους ηθοποιούς που μπορούν να δώσουν τα εχέγγυα ότι το θέατρο μπορεί να μείνει ζωντανό απ’ τις επιλογές τους και τις ερμηνείες τους και να δώσουν μια διαφορετική υπόσταση από τη συνηθισμένη. Τέλος, οι Θανάσης Δόμβρης και Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου έδωσαν στο έργο τη ζωντάνια που χρειαζόταν μέσα απ’ τις άρτιες ερμηνείες τους.
Η σκηνοθεσία του Θέμη Μουμουλίδη με τη σύγχρονη ματιά του, είναι αυτό που περιμένεις ότι θα δεις και ξέρεις τόσα χρόνια γιατί αυτή η επιτυχημένη σκηνοθετική σφραγίδα προκαλεί τόσο θόρυβο. Ακόμη κι όταν επιλέγει να σκοτώσει με όπλο, αντί σπαθιού, αντιλαμβάνεσαι ως θεατής ότι τα μηνύματα που θέλει να περάσει το έργο είναι πολλά και πολλές φορές αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα, δοσμένα έτσι ώστε το κοινό να εκπαιδεύεται στις καλές παραστάσεις. Κι αυτή ήταν μία καλή παράσταση. Ολόκληρο το πρόγραμμα της περιοδείας θα βρείτε εδώ.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Τρέιλερ Άμλετ, youtube.com, διαθέσιμο εδώ.
