Της Μαρίας Ραβάνη,
Ο Ιούνιος είναι μήνας αφιερωμένος στους ιστορικούς αγώνες για τα δικαιώματα της LGBTQ+ κοινότητας. Σε κάθε μεριά του κόσμου διοργανώνονται μεγαλοπρεπείς και πολύχρωμες παρελάσεις, εταιρείες προσαρμόζουν τα αναγνωριστικά τους στα χρώματα της υπερηφάνειας και πολλά events γίνονται για να γιορτάσουμε, να επιμορφώσουμε, να δώσουμε για ακόμη μια φορά ορατότητα σε ζητήματα που ίσως αρκετοί αγνοούν.
Δεν πρόκειται τόσο για γιορτή, όπως το θεωρούν οι περισσότεροι —τουλάχιστον όχι με την παραδοσιακή, «στερεοτυπική» έννοια. Πρόκειται μάλλον, για ένα επιμορφωτικό get-together με μουσική, όπου άνθρωποι από διαφορετικές περιοχές, διαφορετικών ηλικιών, με διαφορετικές καθημερινότητες και άλλα βιώματα, συγκεντρώνονται για να φωνάξουν κάτι κοινό: «Ένας νόμος δεν αρκεί», «It’s okay to be gay», «Out and Proud», «Break the binary», «Η αγάπη είναι ανθρώπινο δικαίωμα», «Η αγάπη κάνει την οικογένεια» και πολλά ακόμα.
Και ενώ αυτή η «γκλιτεράτη» εκδήλωση μόνο από αισθήματα χαράς και περηφάνιας μπορεί να περιγραφεί, εν έτει 2024 υπάρχουν αντιδράσεις από μέρος της κοινωνίας. Και κάπως έτσι «ξεπετάγονται» άλλου είδους οργανώσεις, όπως Family Pride, Straight Pride κ.λπ., ως τρόποι δηλαδή που οι σύγχρονοι καταπιεσμένοι άνθρωποι προσπαθούν να θυμίσουν ότι υπάρχουν, λες και μας έχουν αφήσει ποτέ να ξεχάσουμε. Λες και όλη η κοινωνική δομή δεν περιστρέφεται, επιβεβαιώνει και ενισχύει την ύπαρξή τους.
Μέρες, λοιπόν, σαν αυτές είναι καλό να θυμόμαστε, ίσως και να απαριθμούμε —σα μικρό ποιηματάκι, που το επαναλαμβάνουμε μπας και το κατανοήσουμε— τους λόγους για τους οποίους εκδηλώσεις, όπως το Pride ήταν, είναι, και θα είναι κομβικές για το εκάστοτε κοινωνικό σύνολο. Καθώς περιστατικά κακοποίησης, περιθωριοποίησης και αποκλεισμού των μελών της LGBTQ+ κοινότητας συμβαίνουν συνεχώς. Το πιο πρόσφατο συμβάν αφορά την κακοποίηση ανηλίκου σε ένα χωριό της Πάτρας από τον πατέρα και τον θείο του. Φαίνεται πως ο λόγος πίσω από τη σωματική κακοποίηση του παιδιού είναι η αποκάλυψη των σεξουαλικών του προτιμήσεων, καθώς το παιδί δήλωσε στους δύο δράστες πως είναι γκέι. Ο πατέρας προς το παρόν διαψεύδει ότι κάτι τέτοιο ισχύει, ωστόσο δηλώσεις του όπως «Ακόμα δεν ξέρει και ο ίδιος τι είναι, στο λέω εγώ» ή «Από το 2019 προσπαθώ να τον σώσω» ίσως και να μιλάνε από μόνες τους. Και φυσικά, δύσκολα ξεχνιέται το λιντσάρισμα των δύο νεαρών queer ατόμων, λίγους μήνες πριν, στη Θεσσαλονίκη, από μια ομάδα ανηλίκων.
Και εννοείται πως δεν πρόκειται μόνο για τα ελάχιστα περιστατικά κακοποίησης που έτυχε να πάρουν τον δρόμο της δημοσιότητας. Αντιθέτως, πολλά προβλήματα υπάρχουν ακόμη και σήμερα σε επίπεδο πολιτείας. Με τα δικαιώματα των οροθετικών σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη να χαρακτηρίζονται τουλάχιστον ως ισχνά και το κοινωνικό στίγμα (σε συνδυασμό με τη λανθασμένη ή ελλιπή πληροφόρηση περί του θέματος) προφανώς να κρατεί καλά. Και ας μην ξεχνάμε τo μακρόσυρτο δικαστικό αγώνα για δικαίωση του/της Ζακ Κωστόπουλου/Zackie Oh. Για αυτό και δεν είναι τυχαίες —ή άτοπες— οι φωνούλες που κάνουν λόγο για πολιτικές ευθύνες. Ίσως μάλλον τέτοιου είδους ευθύνες οφείλουμε και πρέπει να τις αναζητούμε πάντοτε σε τέτοια ζητήματα.
Και όπως λοιπόν ήταν το σύνθημα αυτού του Ιουνίου, όντως ένας νόμος δεν αρκεί.
Δεν αρκεί ώστε όλοι οι συνάνθρωποί μας να αισθάνονται ασφάλεια και αποδοχή.
Δεν αρκεί ώστε όλοι μας να έχουμε ίσες ευκαιρίες και ίσα δικαιώματα.
Δεν αρκεί ώστε να πούμε με σιγουριά ότι δεν «χρειαζόμαστε» τις παρελάσεις για το Pride.
Όση ενόχληση, όσα σχόλια και όσες αντιδράσεις επομένως είναι το λιγότερο αχρείαστες και εν δυνάμει επικίνδυνες…
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- ΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ, Αthenspride.eu, διαθέσιμο εδώ
- Pride Month: Η εποχή που το marketing δουλεύει για τους ανθρώπους, Athensvoice.gr, διαθέσιμο εδώ
- ΜΗΝΑΣ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ LGBTQI, Lifo.gr, διαθέσιμο εδώ
- Athens Pride 2024: Τα events της εβδομάδας, Εφημερίδα των Συντακτών, διαθέσιμο εδώ
- Athens Pride 2024: Γέμισε χρώματα η Αθήνα στην παρέλαση υπερηφάνειας (φωτογραφίες), Ertnews.gr, διαθέσιμο εδώ
- Γιάμαλη: Υπάρχουν και πολιτικές ευθύνες στην άγρια κακοποίηση του 15χρονου στην Πάτρα, Rosa.gr, διαθέσιμο εδώ
