Του Αντώνη Πετρόπουλου,
Αποτελούν πλέον καθημερινή είδηση τα εργατικά δυστυχήματα στην Ελλάδα, και παρά τον αυξημένο αριθμό των νεκρών εργατών και τις εκθέσεις της Ανεξάρτητης Αρχής Επιθεώρησης Εργασίας, οι κυβερνήσεις αδιαφορούν και δίνουν ευρυχωρία στην αυθαιρεσία των εργοδοτών.
Οι μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας στην Ελλάδα, ως αποτέλεσμα της εξοργιστικής πολιτικής των κυβερνήσεων, απεικονίζουν με τον πιο άγριο τρόπο την έλλειψη των εργασιακών δικαιωμάτων. Η έρευνα της Επιθεώρησης Εργασίας εμπεριέχει αμείλικτα στοιχεία. Συνολικά 108 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια των εργασιακών τους καθηκόντων το 2023. Σχεδόν ένας νεκρός εργάτης ανά τρεις εργάσιμες ημέρες. Σημειωτέον, δε συμπεριλαμβάνονται τα θανατηφόρα περιστατικά από επαγγελματικές ασθένειες και δεν καταγράφονται τα ατυχήματα με τροχαία αιτιολογία, καθώς δεν θεωρούνται εργατικά. Είναι προφανές, ότι αυτός ο διαχωρισμός στοχεύει στον «αφανισμό» των μισών εργατικών ατυχημάτων.
Ποιος ενδιαφέρεται για τη ζωή των ανθρώπων, οι οποίοι μετά τη βάρδια τους θέλουν να γυρίσουν στο σπίτι και τις οικογένειές τους; Ποιος νοιάζεται πραγματικά για αυτούς που περιμένουν στο σπίτι τον εργαζόμενο ή την εργαζόμενη; Πού οφείλεται η ραγδαία αύξηση των θανατηφόρων περιστατικών; Το κέρδος υπέρκειται της ανθρώπινης ύπαρξης, πολύ περισσότερο δε μάλλον της στοιχειώδους ασφάλειας και υγιεινής των εργαζομένων.
Και είναι ενδεικτικό του παραπάνω ισχυρισμού, ότι η επιβολή της εξαήμερης εργασίας, όχι απλώς δε συνοδεύεται από την εξασφάλιση των ελάχιστων προϋποθέσεων ασφάλειας, αλλά σφραγίζεται με τις επισφαλείς συνθήκες και καταδικάζει τους εργαζόμενους να σηκώσουν το βάρος της υπερεργασίας και της (ατομικής) ευθύνης τους για τη ζωή τους.
Η εντατικοποίηση της δουλειάς, οι ασφυκτικοί ρυθμοί και ο «βούρδουλας» των εργοδοτών εντείνουν τον κίνδυνο ατυχήματος. Οι εργαζόμενοι, που σε πολλές περιπτώσεις λειτουργούν σαν μηχανές δίχως βούληση στο ζοφερό εργασιακό τοπίο, εξαναγκάζονται να δέχονται ψυχολογικό πόλεμο και πίεση για μία ισχνή αμοιβή. Δέχονται απειλές, απασχολούνται εκτός των ορισμένων καθηκόντων τους και, φυσικά, οι εργατοώρες πέραν του ωραρίου δεν πληρώνονται. Είναι μία πάγια τακτική υπό την απειλή της απόλυσης.
Άλλη μία πληγή για κάποιον ή κάποια που επιθυμεί να ζήσει αξιοπρεπώς είναι η αδήλωτη απασχόληση. Οι περιπτώσεις ανασφάλιστης εργασίας έχουν αυξηθεί στα χρόνια της κρίσης. Όσοι διεκδικούν χρήματα, είναι εκμεταλλευόμενοι από το ατιμώρητο σύστημα και αναγκάζονται να δουλεύουν σε κατάσταση αδήλωτης ή υποδηλωμένης εργασίας.
Όλα αυτά επιτρέπονται ευχερώς, αφού οι ελεγκτικοί μηχανισμοί καθεύδουν. Ανύπαρκτοι έλεγχοι στα εργασιακά περιβάλλοντα και στην τήρηση των μέτρων προστασίας. Οι εργάτες εκτίθενται σε ανθυγιεινά και ακατάλληλα περιβάλλοντα, τα οποία δεν συμμορφώνονται με τα πρωτόκολλα ασφαλείας και η εργασία (δεν) κρίνεται απαγορευτική.
Η Επιθεώρηση Εργασίας έχει αποδυναμωθεί με την υποστελέχωσή της και αδυνατεί να εξασφαλίσει τακτικούς ελέγχους. Ιδίως, αξιόπιστους και αποτελεσματικούς ελέγχους που να συμβάλλουν στη βελτίωση των εργασιακών συνθηκών. Φυσικά, όταν η Επιθεώρηση Εργασίας δε μπορεί να ελεγχθεί σε κοινωνικό επίπεδο, αλλά μόνο σε κοινοβουλευτικό, η αξιοπιστία και το έργο της υποβαθμίζονται συλλήβδην.
Ο απηνής κατατρεγμός των εργαζομένων, η ανυπαρξία πραγματικών ελέγχων και η ανοχή στην ασυδοσία των εργοδοτών οδηγούν στο αναπόδραστο. Στα θανατηφόρα ατυχήματα και μάλιστα δίχως την απόδοση ευθυνών και τη διερεύνηση των αιτιών και των συνθηκών. Η εργασία, και αναντίρρητα σε κατάλληλες και ανθρώπινες συνθήκες, είναι δικαίωμα. Το αξιοπρεπές εισόδημα είναι ισότιμο με το εργασιακό περιβάλλον και τον χρόνο εκτός εργασίας που απαιτείται για ξεκούραση και ψυχαγωγία.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Ένας νεκρός εργάτης κάθε τρεις μέρες, imerodromos.gr, διαθέσιμο εδώ
