Της Παρασκευής Κωστίνου,
1961: Μια μέρα σαν σήμερα ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ βάζει τέλος στη ζωή του μέσα στο ψυχιατρείο που νοσηλευόταν, αφήνοντας πίσω πολύ σημαντικά έργα που δεν έχουν σταματήσει να διαβάζονται έως σήμερα. Φυσικά, εκτός από συγγραφέας, είχε αξιοσημείωτη δημοσιογραφική καριέρα, ενώ είχε βραβευτεί με το Νόμπελ Λογοτεχνίας και το βραβείο Pulitzer.
Γεννήθηκε στις 21 Ιουλίου 1899 σε ένα προάστιο του Σικάγο, στο Oak Park. Ξεκίνησε να γράφει από το σχολείο ακόμη, ενώ μετά την αποφοίτησή του αποφάσισε να μην πάει σε κάποιο πανεπιστήμιο αλλά να εγκαταλείψει την γενέτειρά του και να πάει στο Kansas. Εκεί θα ξεκινούσε την πρώτη του δουλειά στην εφημερίδα Star ως δημοσιογράφος. Στο μεταξύ ξεσπά ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος και τον Χέμινγουεϊ δεν τον δέχονται σε κανένα στρατιωτικό σώμα, οπότε αποφασίζει να συμμετέχει εθελοντικά ως οδηγός ασθενοφόρων. Δυστυχώς τραυματίζεται, νοσηλεύεται στο Μιλάνο και εκεί γνωρίζει μια νοσοκόμα, που έμελλε να γίνει η πρώτη σύζυγός του. Θα παρασημοφορηθεί, όμως, από το ιταλικό κράτος για τη γενναιότητα που επέδειξε. Αδιαμφισβήτητα ο πόλεμος τον επηρέασε βαθύτατα, όπως φαίνεται στα έργα του μετέπειτα.
Μία από τις σημαντικότερες δουλειές του Χέμινγουεϊ ήταν η καταγραφή των γεγονότων της πτώσης της Σμύρνης, αν και υπήρχε μια παρεξήγηση σχετικά με αυτό το κεφάλαιο. Είχε προσπαθήσει να πάει στη Σμύρνη αλλά δεν τα κατάφερε και δημοσιογραφικά κατέγραψε μόνο την κατάσταση στην Αδριανούπολη, ενώ για τη Σμύρνη είχε κάνει αναφορές στο βιβλίο του «Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο», σε πλαίσιο, όμως, μυθοπλασίας.
Με την λήξη λοιπόν του πολέμου, επιστρέφει στην Αμερική και με την ενθάρρυνση και άλλων φίλων του συγγραφέων, καταλαβαίνει πως έχει ταλέντο όχι μόνο στη δημοσιογραφία. Οπότε γράφει το πρώτο του μυθιστόρημα το 1925 με τίτλο “In our time”, το οποίο πρόκειται για μία σειρά από ιστορίες και εκδόθηκε στους New York Times. Από τότε, λοιπόν, θα αρχίσει η καριέρα του να απογειώνεται. Το 1926 θα κυκλοφορήσει το ευρέως γνωστό μυθιστόρημα “The Sun Also Rises”, το οποίο διαπραγματεύεται την απογοήτευση και απαισιοδοξία μίας ομάδας εκπατρισμένων Αμερικανών στη Γαλλία και Ισπανία. Ακολουθεί το 1929 η νουβέλα “A Farewell to Arms”, που θεωρείται από τα πιο επιτυχημένα του έργα και αφορά την απογοήτευση ενός Αμερικανού αξιωματικού που εργάζεται στον χώρο των ασθενοφόρων αλλά αναφέρει και τον ρόλο που έπαιξε ως λιποτάκτης. Φυσικά στο έργο του αυτό μιλάει για την εμπειρία του στη διάρκεια του πολέμου στην Ιταλία και χρειάστηκε να γράψει το τέλος του 39 φορές, διότι όπως έλεγε χαρακτηριστικά, ήθελε να βρει τις κατάλληλες λέξεις.
Ο Αμερικανός νοβελίστας αποτέλεσε μέλος της αποκαλούμενης «Χαμένης Γενιάς» την δεκαετία 1920-1930. Η συγκεκριμένη ονομασία προέκυψε από μία φράση που ο ίδιος ο Χέμινγουεϊ είχε πει και καθιερώθηκε, ενώ αξίζει να αναφερθεί ότι αποτελούνταν από Αμερικανούς συγγραφείς στο Παρίσι.
Ο Χέμινγουεϊ αν και χαρισματικός, είχε αρκετές ιδιαιτερότητες και στη δουλειά του και στην προσωπική του ζωή. Πάντα ξεκινούσε τη δουλειά του στις 05:30 το πρωί, ενώ το δωμάτιό του ήταν πάντα κατειλημμένο από ένα μεγάλο γραφείο. Ποτέ όμως δεν έγραφε εκεί, είχε τη γραφομηχανή του πάνω σε μια θήκη που τοποθετούσε μέσα βιβλία, ώστε να μπορεί να γράφει όρθιος.
Ένα ακόμα μυθιστόρημα, που κυκλοφόρησε το 1932 με τίτλο “Death in the Afternoon” απεικονίζει όλη του την αγάπη για την Ισπανία και τις ταυρομαχίες. Γενικά ο Χέμινγουεϊ απεικόνιζε στα έργα του στρατιώτες, κυνηγούς, ταυρομάχους γιατί θαύμαζε το θάρρος τους, το οποίο ερχόταν σε αντίθεση με την βιαιότητα της σύγχρονης κοινωνίας. Μέσα από αυτό το δίπολο ο Χέμινγουεϊ έβρισκε και τον εαυτό του σε συνάρτηση με τις εμπειρίες του από τον πόλεμο. Μερικές ακόμη πολύ γνωστές νουβέλες είναι «Για ποιον χτυπάει η καμπάνα» που το έγραψε το 1940 στη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου και χρησιμοποίησε όλα τα δημοσιογραφικά του μέσα για να το συγγράψει. Επίσης, το έργο «O γέρος και η θάλασσα» του απέδωσε το βραβείο Pulitzer το 1953.
Όσον αφορά την προσωπική του ζωή, ο Χέμινγουεϊ ήταν ένας άνθρωπος γεμάτος πάθος με μεγάλη αγάπη στο ποτό, το ψάρεμα και το κυνήγι. Μία από τις ασυνήθιστες θα έλεγε κανείς συνήθειες του, ήταν να σημειώνει καθημερινά τις λέξεις που έγραφε σε ένα χαρτόνι. Επιπλέον, ένα σημαντικό κεφάλαιο της ζωής του ήταν η Κούβα, στην οποία έζησε για 22 χρόνια έως το 1960. Γνώρισε τον Φιντέλ Κάστρο και ανέπτυξαν μία πολύ στενή σχέση, μέχρι που ο Κάστρο μετά τον θάνατο του Χέμινγουεϊ, δήλωσε ότι τον εκτίμησε πάρα πολύ και τον θεωρούσε πολύ ανθρώπινο, τόσο μέσω των έργων του αλλά και στη ζωή του. Αγάπησε την Κούβα βαθύτατα και συνδέθηκε με το νησί και τους ανθρώπους του, έχοντας δημιουργήσει μέχρι και το δικό του ποτό στο στέκι που πήγαινε για να γράφει. Έναν χρόνο μετά την επιστροφή του από την Κούβα, έπασχε από χρόνια κατάθλιψη, νοσηλεύτηκε σε ψυχιατρείο στο Αϊντάχο και τελικά αυτοπυροβολήθηκε. Σύμφωνα με μία μαρτυρία, λίγο καιρό πριν αυτοκτονήσει είχε στείλει ένα γράμμα στην τελευταία του αγαπημένη ρωτώντας την πώς ερωτεύεται ένας άνδρας από την αρχή.
Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ κατάφερε να ζήσει μια γεμάτη ζωή, όπως αυτός την είχε φανταστεί και όλα αυτά τα βιώματα τα διηγούνταν γλαφυρά στις νουβέλες του. Η παρακαταθήκη που άφησε ο Αμερικανός νομπελίστας επηρεάζει μέχρι και σήμερα το λογοτεχνικό κοινό μέσω των ξεχωριστών τρόπων που χρησιμοποιούσε τη γλώσσα και διηγούνταν τις ιστορίες του.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Ernest Hemingway, britannica.com, Διαθέσιμο εδώ
- Έρνεστ Χέμινγουεϊ – Ο αυτοκαταστροφικός χαρισματικός συγγραφέας, fragilemag.gr, Διαθέσιμο εδώ
- Σαν Σήμερα / Έρνεστ Χέμινγουεϊ, o δημοσιογράφος που γεννήθηκε σαν σήμερα, lifo.gr, Διαθέσιμο εδώ
- Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ και η Μικρασιατική Καταστροφή – Μια αφήγηση, kathimerini.gr, Διαθέσιμο εδώ
- Η Κούβα όπως την έζησε ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ, in.gr, Διαθέσιμο εδώ
