Του Ανδρέα Πετρόπουλου,
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να περιγράψει κανείς ένα τόσο επαναστατικό συγκρότημα όπως οι The Doors. Επαναστάτες, πρότυπα, περίεργοι, θεότητες, ινδάλματα ή ακόμα και πονοκέφαλος για τους συντηρητικούς, οι The Doors κατάφεραν να επιβιώσουν ακόμα και 30 χρόνια μετά τη διάλυσή τους. Στις 8 Δεκεμβρίου 1943, στη Μελβούρνη της Φλόριντα, γεννήθηκε ένας θρύλος της rock σκηνής, ο James Douglas Morrison. Η οικογένειά του μετακινούνταν συχνά λόγω του επαγγέλματος του πατέρα του ως υποναύαρχου του ναυτικού των Η.Π.Α. Το αυταρχικό και ασταθές παιδικό περιβάλλον του Morrison αποτέλεσε την κινητήρια δύναμη για τη δημιουργία των The Doors.
Η μεγάλη ενέργεια που είχε συσσωρεύσει λόγω των άσχημων παιδικών του αναμνήσεων εντυπωσίασε τον Ray Manzarek, πληκτρά του συγκροτήματος. Ο Manzarek, επιστρέφοντας ως φοιτητής κινηματογράφου και θεάτρου στο UCLA, γοητεύτηκε από τις ποιητικές ικανότητες και τον παράξενο χαρακτήρα του συμφοιτητή του, Morrison. Έτσι, σχηματίστηκαν οι The Doors, που σύντομα έγιναν τέσσερις.
Ο John Densmore στα drums και ο Robby Krieger στην κιθάρα, οι οποίοι μόλις είχαν αποχωρήσει από ένα άλλο συγκρότημα με όνομα Psychedelic Rangers, ταίριαξαν απόλυτα στο ύφος και το στυλ που ήθελαν να προσδώσουν στο γκρουπ. Ωστόσο, δεν προστέθηκε ποτέ μπασίστας και ο ήχος τους κυριαρχούνταν από τα πλήκτρα του Manzarek και τη βροντώδη φωνή του Morrison, ο οποίος τραγουδούσε ή απήγγελλε τους ποιητικούς στίχους του. Το συγκρότημα πήρε το όνομά του από την αναζήτηση γνώσης του Morrison, παραλλάσσοντας ένα γνωμικό του William Blake: “There are things known, and there are things unknown, and in between are the doors“.
Συνδυάζοντας blues, κλασική και pop μουσική με δυσοίωνες αλλά και ευχάριστες rock μελωδίες, το γκρουπ ήταν τελείως διαφορετικό από τα συγκροτήματα της εποχής του. Τα τραγούδια τους δεν ήταν ούτε folk ούτε jazz, ούτε καν acid rock, όπως πολλοί κριτικοί τα χαρακτήριζαν. Επίσης, δεν είχαν καμία σχέση με την καθαρά pop μουσική της εποχής, ούτε με τη Velvet Underground, παρά την έλξη και των δύο προς σκοτεινά και μελαγχολικά κομμάτια. Άλλες τάσεις, όπως η folk-rock σκηνή ή τα μεγάλα ονόματα όπως ο Elvis, η Joplin και ο Hendrix, απείχαν και αυτά από τον διαφορετικό κόσμο που είχε δημιουργήσει το συγκρότημα. “A strange and haunting world, suggesting of a new and wild west”, όπως ανέφερε κάποια στιγμή ο Morrison.
Η διαφορετικότητα του συγκροτήματος, που πήγαζε από το συνονθύλευμα των ήχων που χρησιμοποιούσαν, ήταν το χαρακτηριστικό τους. Ο Manzarek παραλληλίζει τους The Doors με την Αμερική, καθώς όπως η Αμερική συνδύασε διαφορετικούς πολιτισμούς και ανθρώπους συνθέτοντας ένα πολυδιάστατο έθνος, έτσι και οι The Doors προέρχονταν από διαφορετικές μουσικές περιοχές καταφέρνοντας αυτό το εκπληκτικό αποτέλεσμα. Δυστυχώς, πολλοί συμφωνούν πως το επίκεντρο ήταν ο ιδιαίτερα χαρισματικός Jim Morrison. Έτσι, ενώ τα υπόλοιπα μέλη ήταν σημαντικοί κρίκοι που ενίσχυαν τους στίχους και τις εμπνεύσεις του, ο Morrison ήταν, αντίθετα με τους υπόλοιπους, αναντικατάστατος.
Το πρώτο άλμπουμ, “Doors” κυκλοφόρησε το 1967 και περιείχε το ερωτικό “Light My Fire”, που τους έφερε στην κορυφή των charts και τους έκανε stars, το δυνατό “Break on Through”, αλλά και το ανατριχιαστικό “The End”. Έγινε αμέσως τεράστια επιτυχία που αργότερα αποδείχθηκε διαχρονική, παραμένοντας μέχρι και σήμερα από τα πιο συναρπαστικά και ριζοσπαστικά άλμπουμ της psychedelic σκηνής. Rock, blues, κλασική μουσική, jazz και ποίηση συνδυάζονται υπέροχα σε μια εκρηκτική δουλειά. Κομμάτια που γράφτηκαν ταυτόχρονα, αλλά δεν θεωρήθηκαν το ίδιο υπέροχα από το συγκρότημα, δημιούργησαν το δεύτερο άλμπουμ, “Strange Days”, που κινείται στους ίδιους ήχους και είναι εξίσου αξιόλογο.
Τα δύο επόμενα άλμπουμ ακολουθούν μια καθοδική πορεία όσον αφορά την έμπνευση και την πρωτοτυπία. Η αρχικά μεγάλη απήχηση αντικαταστάθηκε από μεγάλη απογοήτευση. Η πρώτη τους προσπάθεια ήταν τόσο ανατρεπτική λόγω της επιθυμίας τους να είναι αυθεντικοί. Έτσι, καθώς οι εμπειρίες τους εξαντλούνταν, πολλά κομμάτια των δύο αυτών άλμπουμ συντέθηκαν γρήγορα για να ικανοποιήσουν την απαίτηση του κοινού και ήταν φανερά κατώτερα, και σχετικά απομιμητικά της πρώτης τους δουλειάς. Το πιο αδύναμο σημείο όμως στην καριέρα τους είναι το “The Soft Parade” (1969), στο οποίο εξαιτίας των ανεπιτυχών συνδυασμών πνευστών και έγχορδων και της μη πειστικής ερμηνείας του Morrison, κατηγορήθηκαν από τους underground rock καλλιτέχνες ότι πουλήθηκαν στην «εύκολη» pop μουσική.
Κατά καιρούς ακούστηκαν πολλές γνώμες για τον ασυνήθιστο μυστικισμό και τη λατρεία της σκοτεινής πλευράς της μουσικής από τον Morrison. Ότι η αγάπη του για τον θάνατο τον οδήγησε σε αυτό το τραγικό τέλος. Όσοι όμως αγάπησαν και ενδιαφέρθηκαν να μελετήσουν το φαινόμενο Morrison έχουν μια πολύ ενδιαφέρουσα άποψη να παραθέσουν. Ξεκινώντας από το γεγονός ότι ο ίδιος βρισκόταν σε διαρκή αγώνα γνώσης και ακολουθώντας τα βήματά του, δεν μπορούσαν να μην κάνουν στάση στον αγαπημένο για τον Jim, William Blake και τη φράση «Ο δρόμος της υπερβολής οδηγεί στο παλάτι της σοφίας». Όπως και να έχει, η ειρωνεία είναι πως ο Jim κατάφερε και να ζήσει και να πεθάνει σαν ποιητής, να αποκτήσει υστεροφημία, ακόμη και να θαφτεί δίπλα σε ονόματα όπως ο Μολιέρος και ο Oscar Wilde.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- The Doors, thedoors.com, διαθέσιμο εδώ.
