Της Εύης Κατέλα,
Είναι ευρέως γνωστό στον επιστημονικό κόσμο της Πολιτικής και όχι μόνο, ότι η Αριστερά αποτελείται από συνιστώσες, οι οποίες καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα πολιτικών πεποιθήσεων, αναγκών και κοινωνικών τάξεων. Στην Ελλάδα είχαμε εξοικειωθεί με την εικόνα μίας εδραιωμένης Κεντροαριστεράς, είτε με τη μορφή Κυβέρνησης είτε με τη μορφή της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, η οποία εξέφραζε αιτήματα και απόψεις ενός μεγάλου ποσοστού της λαϊκής βάσης. Σήμερα, λοιπόν, αντικρίζουμε μία διασπασμένη (κέντρο)αριστερά της φιλονικίας, της αναταραχής και γιατί όχι, της ίντριγκας, αφού κάθε πολιτική εξαγγελία παραπέμπει σε επίθεση. Οι παραπάνω απόψεις μπορούν να επιβεβαιωθούν και μέσα από μία σειρά γεγονότων που διαδραματίστηκαν στο πρόσφατο παρελθόν.
Ο τελευταίος χρόνος, ο οποίος χρωματίσθηκε από μια σειρά εκλογών, επιβεβαιώνει την ανησυχία των πολιτών, αλλά και των πολιτικών για τη ναυπήγηση της Αριστεράς. Στις Εθνικές Εκλογές του Μαΐου του 2023 βρεθήκαμε απέναντι στη συντριπτική ήττα της Αριστεράς, εξαιτίας της αδυναμίας που έδειξε για συνεργασία, ώστε να λειτουργήσει ως αντίβαρο στην όλο και ισχυρότερη νεοφιλελεύθερη Κυβέρνηση, γεγονός που οδήγησε στην παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα, Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και στην πρόκληση νέων ταραχών. Με αφορμή την παραίτηση και τις ενέργειες που ακολούθησαν για την ανάδειξη της νέας ηγεσίας έφεραν στην επιφάνεια τις εσωτερικές διαμάχες και την τοξικότητα που κρυβόταν στο εσωτερικό του κόμματος. Οι διαμάχες εντάθηκαν με την αποχώρηση σημαντικών στελεχών του κόμματος (Ε. Αχτσιόγλου, Α. Χαρίτσης) για τη δημιουργία ενός νέου κόμματος, της Νέας Αριστεράς. Οι διαμάχες λαμβάνουν χώρα και σήμερα, που 87 προβεβλημένα κομματικά στελέχη, μέσω γραπτού κειμένου, ασκούν κριτική στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και θίγουν την πρόταση για νέες συνεργασίες στον χώρο της Κεντροαριστεράς, με σκοπό να σωθούν τα εναπομείναντα «ερείπια» του διαλυμένου ΣΥΡΙΖΑ.
Παράλληλα, στο διπλανό ΠΑΣΟΚ εντοπίζουμε αντίστοιχα ρεύματα ανησυχίας απέναντι στην ηγεσία του κόμματος τόσο από τους πολίτες όσο και από τα μέλη και τα στελέχη, καθώς υπήρξε έντονη κινητοποίηση για την ανάληψη της προεδρίας από τον νέο Δήμαρχο Αθηνών, Χάρη Δούκα. Η απόφαση του Χάρη Δούκα φαίνεται ότι έχει στηριχθεί από πολλούς παράγοντες του ΠΑΣΟΚ, με πιο φανερό τον Μανώλη Χριστοδουλάκη. Αδιαμφισβήτητα, κάθε σκέψη και προβληματισμός εντάθηκαν μετά τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών του Ιουνίου του 2024, όπου καμία αριστερή δύναμη δεν κατάφερε να αποκτήσει ικανοποιητικά ποσοστά. Αποτελεί, λοιπόν, κοινή παραδοχή ότι η ανικανότητα των προοδευτικών δυνάμεων για συνεργασία τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο ώθησε την αύξηση και τη δυναμική των ακροδεξιών κομμάτων και δημιούργησε ένα κενό στο πολιτικό προσκήνιο.
Την τελευταία πενταετία και ειδικότερα τον τελευταίο χρόνο, σφυγμομετρώντας τον παλμό των πολιτών, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι η πολιτική κατάσταση της χώρας γεννά το αίσθημα ανασφάλειας στους ψηφοφόρους των μεσαίων και κατώτερων στρωμάτων. Οι ψηφοφόροι αδυνατούν να εντοπίσουν ένα κόμμα του αριστερού χώρου, ένα κόμμα πρόνοιας και φροντίδας για τις παθογένειες της Κοινωνίας, της Οικονομίας, αλλά και της Πολιτικής. Από τη μία πλευρά, ο διαλυμένος ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς ώριμα και έμπειρα στελέχη, χωρίς συνεκτική κομματική και εκλογική βάση, ο οποίος άδικα προσπαθεί να πείσει τους κουρασμένους και απογοητευμένους πολίτες ότι δεν αποτελεί ένα κόμμα διαμαρτυρίας. Από την άλλη πλευρά, το παρωχημένο ΠΑΣΟΚ, με το έντονο παρελθόν, το οποίο βρίσκεται σε αντίθετη τροχιά από αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ. Το κάποτε σοσιαλιστικό κόμμα που συνεχίζει να διαθέτει συνεκτική και ενιαία κομματική και εκλογική βάση (γεγονός που μαρτυρείται από τις τοπικές και περιφερειακές εκλογές του Οκτωβρίου του 2023), αδυνατεί να βρει τον κατάλληλο ηγέτη που θα εμπνεύσει ξανά την εμπιστοσύνη στον λαό και θα κατορθώσει να αναδείξει τα δυνατά στοιχεία του κόμματος. Το ΠΑΣΟΚ, σε πλήρη αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ, κατάφερε να δείξει τη δύναμή του, συγκεντρώνοντας στον έλεγχό του, τους μεγαλύτερους Δήμους της χώρας (Αθήνας και Θεσσαλονίκης), δίνοντας νέα πνοή στην αριστερή παρουσία στον ελληνικό εκλογικό χώρο. Τα γεγονότα αυτά, βέβαια, δεν φαίνεται να κλόνισαν στην πραγματικότητα κανένα από τα δύο κόμματα, τα οποία συνεχίζουν να αναδεικνύουν εγωιστικές και καθόλου αλτρουιστικές συμπεριφορές. Αυτά τα δείγματα μπορούν να ερμηνευθούν ως αδιαφορία των «υποτιθέμενων κομμάτων του λαού» για ζητήματα που αφορούν την επιβίωση, την καθημερινότητα. Άλλωστε, πώς γίνεται οι πολίτες να μην ζητούν μία ενωμένη προοδευτική δύναμη, την οποία να μπορούν να εμπιστευτούν, όταν ακόμη και τα ίδια μέλη αμφισβητούν τις ηγεσίες της Αριστεράς;
Σε αναπάντεχες στιγμές, η Κεντροαριστερά είχε καταφέρει να δείξει μία υποβόσκουσα δυναμική, η οποία μαρτυρά ότι περιμένει «κάποιον» ή «κάτι» να την αφυπνίσει. Η αφύπνιση και η ομαδικότητα της Αριστεράς θα λειτουργούσε ελπιδοφόρα για τους πολίτες, για την Κοινωνία και για το ίδιο το πολιτικό σύστημα. Ίσως, οι συντελεστές των κομμάτων θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους ότι η Κοινωνία και οι φορείς της χρειάζονται στήριξη και να μην αναλώνονται στην τοξικότητα και τη διαμαρτυρία που πλέον τα χαρακτηρίζει. Θα αποτελούσε σημαντική τομή για την ομαλή πορεία των κομμάτων της Κεντροαριστεράς, αν θυμηθούν ότι τα κόμματα αυτά δημιουργήθηκαν για να εξυπηρετούν τους θεσμούς και όχι να γίνουν τα ίδια οι θεσμοί!
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- ΣΥΡΙΖΑ: Το χρονικό του νέου εμφυλίου, kathimerini.gr, διαθέσιμο εδώ
- ΠΑΣΟΚ: Κλειδώνουν οι υποψηφιότητες για την ηγεσία – Την Κυριακή οι αποφάσεις στην Κεντρική Επιτροπή, protothema.gr, διαθέσιμο εδώ
-
Δούκας για ΠαΣοΚ: «Στην ΚΕ θα ανακοινώσω τις οριστικές αποφάσεις», tovima.gr, διαθέσιμο εδώ
