Της Άννας Καρρά,
Από την δημιουργία της κοινωνίας μέχρι και σήμερα χιλιάδες χρόνια μετά οι άνθρωποι ενώνονται με στόχο την επίτευξη ενός κοινού σκοπού. Ας το πάρουμε από την αρχή όμως. Οι πρώτοι άνθρωποι άρχισαν να σχηματίζουν μικρές ομάδες, προκειμένου να καταφέρουν να επιβιώσουν από τα άγρια ζώα. Κατάφεραν να χτίσουν πόλεις, να κατακτήσουν τον πολιτισμό και να αναπτύξουν τρόπους επικοινωνίας. Κατάλαβαν από νωρίς πως μόνο αν συγκεντρώσουν τις δυνάμεις τους θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τους κινδύνους που ελλοχεύουν. Όμως, από τον ίδιο τους τον εαυτό και τα πάθη τους ποιος θα κατάφερνε να τους σώσει;
Ακολούθησαν διαμάχες, εχθροπραξίες και εμφύλιοι πόλεμοι θυμίζοντας πως παρόλο που μας ενώνουν πολλά πράγματα πάντα κάτι θα μας χωρίζει. Και δεν είναι άλλο από την διχόνοια που μας καταβάλλει και μας μετατραπεί σε άγρια όντα γεμάτα θυμό και φθόνο για ό,τι δεν συμβαδίζει με τον ιδεατό σκοπό ή τα ιδιοτελή συμφέροντα μας. Χαρακτηριστικά παραδείγματα που έχουν αποτυπωθεί με αίμα στην μυθολογία και στην ιστορία, είναι η συνεχής διαμάχη των Θεών του Ολύμπου για το ποιος από όλους θα καταφέρει να επικρατήσει, ο Πελοποννησιακός Πόλεμος και ο εμφύλιος πόλεμος του 1946 – 1949, αλλά και πολλά άλλα, αποδεικνύοντας πως η διχόνοια αποτελεί κατάρα του ελληνικού λαού.
Και φτάνουμε στο σήμερα μέσα από ένα «μονοπάτι γεμάτο αγκάθια» για να καταλήξουμε στο γεγονός, πως γενιές και γενιές γαλουχήθηκαν έχοντας ως δεδομένο τον διαχωρισμό και την διχόνοια. Πιο συγκεκριμένα, πολιτικά κόμματα βρίσκονται σε έναν αέναο κύκλο αντιπαραθέσεων χωρίς ποτέ να βρεθεί η γραμμή ισορροπίας και συμφωνίας. Οπαδοί αθλητικών ομάδων βάφουν τα χέρια τους με αίμα για μια φανέλα. Χριστιανοί αλλόθρησκοι, Έλληνες και ξένοι δίνουν το παρόν στην μάχη επικρατείας. Ποιος, όμως, θα είναι ο νικητής αυτής της διηνεκής αντιπαράθεσης;
Κανένας δεν κερδίζει, όταν «αδέρφια» τσακώνονται μεταξύ τους. Άλλωστε η κοινωνία δεν διαφέρει και πολύ από την οικογένεια. Δεσμοί αίματος τους ενώνουν και όπως λέει και ο λαός «το αίμα νερό δεν γίνεται», αλλά τι γίνεται όταν οι σπόροι της διχόνοιας καλλιεργηθούν και αρχίσουν να μεγαλώνουν ακόμα και σε άτομα που λίγο πριν αγαπιόντουσαν; Κανένας γονιός δεν επιθυμεί να δει τα παιδιά του τσακωμένα. Έτσι και η κοινωνία, η οποία δημιουργήθηκε με απώτερο στόχο την συγκέντρωση των ανθρώπων για το κοινό καλό.
Γιατί όμως οι Έλληνες δεν αγαπούν την ομόνοια; Ένας προβληματισμός που ταλάνισε πλήθος διανοούμενων, όπως για παράδειγμα τον εθνικό ποιητή Διονύσιο Σολωμό και τον Νίκο Καζαντζάκη. Κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι υπεύθυνος είναι ο υπέρμετρος εγωισμός που μας χαρακτηρίζει και η πεποίθηση ότι υπερέχουμε από τους υπόλοιπους συμπολίτες μας. Άλλοι υποστήριξαν την άποψη ότι γενεσιουργός αιτία της διχόνοιας είναι η πρόταξη του ατομικού συμφέροντος μας σε βάρος των άλλων αλλά και του δημοσίου συμφέροντος εν γένει. Εγώ πιστεύω πως ο συνδυασμός των παραγόντων αυτών οδήγησαν στον εμποτισμό του συναισθήματος της διχόνοιας στην καρδιά όλων μας, με αποτέλεσμα την πρόκληση των παθογενειών που «δηλητηριάζουν» την κοινωνία μας.
Αν αναρωτιέται κανείς ποτέ θα λυθούν τα προβλήματα που μαστίζουν την ελληνική κοινωνία η απάντηση είναι μόνο, όταν οι πολίτες καταφέρουν να προσπεράσουν όλα αυτά που τους χωρίζουν και εστιάσουν σε όλα αυτά που τους ενώνουν θα μπορέσει αυτή η χώρα να πάει μπροστά και να κερδίσει ό,τι της αξίζει. Αν όχι θα μείνουμε καταδικασμένοι να ξεσκίζουμε τις σάρκες των άλλων σαν τα πεινασμένα όρνια που ξεσκίζουν τα ξεψυχισμένα πτώματα.
