Της Γεωργίας Καρυώτη,
Μια υπόθεση απαγωγής σε ένα ψυχολογικό θρίλερ με την υπογραφή της σκηνοθέτριας Cate Shortland και πρωταγωνιστές την Teresa Palmer και τον Max Riemelt, βασισμένη στο μυθιστόρημα της Melanie Joosten. Η ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά στο Sundance Film Festival το 2017, ενώ διατίθεται δωρεάν στο ertflix για τους ενδιαφερόμενους.
Η Clare είναι μια νεαρή φωτογράφος αυστραλιανής καταγωγής, η οποία ταξιδεύει μόνη της στο Βερολίνο, όπου γνωρίζει τον Andi, έναν Γερμανό καθηγητή αγγλικών. Μια ειδυλλιακή συνάντηση της οποίας η έκβαση δεν μοιάζει καθόλου ρομαντική. Αφού περνάνε ένα βράδυ μαζί στο σπίτι του Andi, η επόμενη μέρα βρίσκει την Clare κλειδωμένη στο διαμέρισμά του, στο οποίο θα παραμείνει για πολλούς ακόμα μήνες. Η πρωταγωνίστρια ταξιδεύει μακριά από τον τόπο της για να ξεφύγει από δικά της θέματα –όπως ελάχιστα αναφέρεται στην ταινία– ωστόσο, παγιδεύεται στο σχέδιο του Andi, ο οποίος φαίνεται ότι δεν είναι η πρώτη φορά που διαπράττει το έγκλημα της απαγωγής.
Η υπόθεση δεν διαφέρει πολύ από άλλες αντίστοιχων ταινιών. Επηρεασμένη από το σύνδρομο της Στοκχόλμης, όπως φαίνεται από την παραλλαγή του τίτλου, η σχέση της Clare και του Andi είναι ένα πολύπλοκο πρίσμα συναισθημάτων, στο οποίο από την πλευρά της Clare, μηχανισμοί και ένστικτα συνδυάζονται με σκοπό την επιβίωση. Αν και κάποιος περιμένει να δει πιο έντονο το στοιχείο της συμπόνοιας προς τον θύτη, λόγω, ίσως, της κλασσικής υπερβολής του κινηματογραφικής βιομηχανίας, η σκηνοθέτης παρουσιάζει ένα ποικιλόμορφο ρεπερτόριο συμπεριφορών της Clare προς τον Andi, το οποίο, κυρίως, διαθέτει πιο επιθετικές αντιδράσεις απέναντί του, όπως και προσπάθειες διαφυγής. Ένα ρεπερτόριο που μπερδεύει, όταν υπάρχουν στιγμές ψυχραιμίας από την πρωταγωνίστρια, αλλά στην πραγματικότητα φέρνει στο προσκήνιο απλώς το ψυχολογικό προφίλ ενός ανθρώπου που κινδυνεύει η ζωή του.
Ένα ενδιαφέρον κομμάτι της ταινίας είναι οι αρκετές σκηνές των δύο πρωταγωνιστών που συμπεριφέρονται ως «φυσιολογικό» ζευγάρι που συμβιώνει, όταν, για παράδειγμα, τρώνε μαζί στην κουζίνα. Μια σκηνοθετική πινελιά που σε παραπέμπει στο εμμονικό μυαλό του Andi, το οποίο λόγω της διαταραχής του, αντιλαμβάνεται όλη την κατάσταση της απαγωγής ως λειτουργική. Παράλληλα, οι σκηνές στο σχολείο, όπου δουλεύει ο Andi, δείχνουν την αντίθεση του «νορμάλ» χαρακτήρα στον έξω κόσμο σε σχέση με το σπίτι, κάτι που θα μπορούσε να γίνει αντιληπτό ως «αιτιολόγηση» της γρήγορης σχέσης που αναπτύχθηκε μεταξύ των δύο αγνώστων.
Επίσης, το τυπικό κομμάτι της πρόκλησης φόβου ταινιών θρίλερ επιτυγχάνεται, όχι με την παρουσίαση βασανιστικών σωματικών συμπεριφορών απέναντι στο θύμα αλλά με την κλιμακωτή αίσθηση αγωνίας για το πότε θα συμβούν. Αντίστοιχα, ο παραλογισμός της συνθήκης συνδυαστικά με τις ψύχραιμες αντιδράσεις του Andi συμβάλλουν στο αίσθημα αγωνίας που δημιουργείται κατά τη διάρκεια της ταινίας, κάνοντας απρόβλεπτες τις εκρήξεις, που θεωρητικά αναμένονται από έναν απαγωγέα. Ουσιαστικά, η σκηνοθέτης δίνει μεγαλύτερη έμφαση στην ψυχολογική κατάσταση που επικρατεί στο έγκλειστο σπίτι, όπως στα στάδια θυμού, λύπης, παράνοιας και συμβιβασμού της Clare.
Το Σύνδρομο του Βερολίνου πρόκειται για μια ταινία καλή του είδους, η οποία, κατά τις κριτικές, προσπαθεί να ξεφύγει από τα κλισέ της υπόθεσης της απαγωγής. Είναι μια ταινία που πετυχαίνει τους σκοπούς ενός ψυχολογικού θρίλερ, ενώ οι σχεδόν δύο ώρες που διαρκεί μπορεί για κάποιους να είναι υπεραρκετές, ενώ για άλλους περνάνε πολύ γρήγορα. Δεν είναι μια ταινία που σε συναρπάζει σε τέτοιο βαθμό, ώστε να την θεωρήσεις μοναδική, ωστόσο, αυτό αποτελεί ένα εντελώς υποκειμενικό ζήτημα.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Το σύνδρομο του Βερολίνου, imdb.com, διαθέσιμο εδώ.
