Της Μαριαλένας Κουντούρη,
Τα τελευταία χρόνια και συγκεκριμένα από τις 19 Ιουνίου 2015, έχει έρθει στο προσκήνιο το ζήτημα της σεξουαλικής βίας κατά τη διάρκεια των πολέμων. Η συγκεκριμένη ημερομηνία δεν είναι τυχαία. Εκείνη τη μέρα, η Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. αποφάσισε να ορίσει την συγκεκριμένη ημερομηνία ως την «Παγκόσμια μέρα για την εξάλειψη της σεξουαλικής βίας κατά την διάρκεια των ενόπλων συγκρούσεων».
Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε γίνει θεατές μεγάλων πολέμων του 20ού – 21ου αιώνα, όπως του εμφυλίου στην Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, του πολέμου στην Συρία, στο Σουδάν και εδώ και πάρα πολλά χρόνια, στην Παλαιστίνη. Σε περιόδους πολέμου, ο άμαχος πληθυσμός είναι εκείνος που πλήττεται περισσότερο. Είναι εκείνος που καταστρέφεται, τόσο ψυχολογικά όσο και σωματικά, από τις άθλιες καταστάσεις που βιώνει. Παιδιά ορφανά, γυναίκες αβοήθητες, εγκυμονούσες, αλλά και γονείς που έχασαν τα παιδιά τους μοιάζουν σιωπηλοί παρατηρητές της κατάστασης και προσεύχονται για όλα όσα τους έχουν απομείνει.
Σε όλους τους πολέμους έχουν διαπραχθεί ανήκουστα εγκλήματα, τόσο σεξουαλικής φύσεως όσο και βασανιστηρίων. Πολύ συχνά χρησιμοποιούνται οι βιασμοί ως μία μέθοδος εκφοβισμού του άμαχου πληθυσμού, αλλά και ως μέσο κατάκτησης νέων εδαφών. Η σεξουαλική βία αποτελεί έναν τρόπο επίδειξης υπεροχής στον αντίπαλο, κάτι το οποίο είναι πραγματικά εφιαλτικό για τα θύματα. Αποτελεί άλλο ένα παράδειγμα καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ασέβειας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Αναρίθμητοι εθελοντές και ειδικοί απεσταλμένοι ξεκινούν ταξίδι, με σκοπό να ευαισθητοποιήσουν τους ανθρώπους που δεν έχουν τη δυνατότητα, μέσα από τις ηλεκτρονικές συσκευές, να γνωρίζουν τι ακριβώς συμβαίνει στον κόσμο, αλλά και να τους φέρουν σε επαφή με τα δικαιώματά τους. Ακόμη και σε εμπόλεμες καταστάσεις, κανείς δεν θα έπρεπε να έχει το δικαίωμα να διαπράξει ένα τέτοιο ειδεχθές έγκλημα. Ο πόλεμος είναι από μόνος του κάτι φρικιαστικό και ακόμη και σε αυτήν τη «ζωώδη» κατάσταση θα έπρεπε να υπάρχουν κάποιοι διεθνείς κανόνες.
Ένας άνθρωπος, ο οποίος βιάζεται σεξουαλικά αποκτά ακόμη περισσότερα ψυχικά τραύματα πέρα από αυτά του πολέμου. «Σημαδεύεται» για την υπόλοιπη ζωή του, μπορεί κάποια στιγμή ο πόλεμος να τελειώσει, αλλά εκείνος πάντα θα θυμάται… Ιδιαίτερα σε περιπτώσεις βιασμών γυναικών, οι συνέπειες είναι ακόμη μεγαλύτερες, καθώς, υπάρχουν παιδιά τα οποία είναι «καρποί» των βιαστών. Μία γυναίκα, λοιπόν, που είναι αναγκασμένη να γεννήσει και να μεγαλώσει το παιδί ενός ξένου, έχει ένα τεράστιο βάρος στην ψυχή της που μόνο η ίδια αντιλαμβάνεται. Φυσικά, θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι υπάρχουν και γυναίκες που δεν πρόφτασαν να γεννήσουν τα παιδιά τον βιαστών τους, διότι, προέβησαν σε αυτοκτονίες και υποβοηθούμενες εκτρώσεις, με πολύ επικίνδυνο τρόπο. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι σε περιόδους πολέμου δεν υπάρχει η απαιτούμενη ιατρική περίθαλψη, με αποτέλεσμα πολλές γυναίκες να πεθαίνουν κατά τη διάρκεια αυτών των βάναυσων εκτρώσεων.
Όταν τα παιδιά γεννιούνται, λοιπόν, χαρακτηρίζονται ως «τα παιδιά του εχθρού», με αποτέλεσμα να μην έχουν την καλύτερη αντιμετώπιση και να μην γίνονται σχεδόν ποτέ αποδεκτά από την κοινωνία. Φυσικά, δεν μπορεί κανείς πότε να επιρρίψει ευθύνες σε αυτά τα παιδιά, καθώς δεν έχουν κανένα μερίδιο ευθύνης. Αντίθετα, θα πρέπει να βοηθηθούν με τους κατάλληλους φορείς και να επανενταχθούν στην κοινωνία όσο πιο ομαλά γίνεται.
Όσο δύσκολο είναι για μια μάνα να μεγαλώσει το παιδί του βιαστή της, το ίδιο δύσκολο είναι και για ένα παιδί να μεγαλώσει με αυτό το στίγμα. Μέχρι πότε θα συνεχιστεί αυτή η κτηνωδία κατά τη διάρκεια των πολέμων; Μέχρι πότε θα χρησιμοποιείται ο βιασμός ως όπλο στα χέρια των στρατιωτών; Ένας πόλεμος ποτέ δεν μπορεί να γίνεται για «καλό σκοπό», πώς όμως θα μπορέσουμε να εξασφαλίσουμε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και να διασφαλίσουμε την ανθρώπινη υπόστασή μας;
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Διεθνής ημέρα για την εξάλειψη της σεξoυαλικής βίας κατά τη διάρκεια των ενόπλων συγκρούσεων, sansimera.gr, διαθέσιμο εδώ
