Της Γεωργίας Διπλού,
Ας κάνουμε μια προσπάθεια να δούμε τη ζωή ενός ανθρώπου σε μια από τις πιο κρίσιμες φάσεις της ζωής του. Η στιγμή που ένα άτομο καλείται να πάρει τις πρώτες σημαντικές αποφάσεις για τη ζωή του είναι η ηλικία των 18 ετών, η λεγόμενη φάση της ενηλικίωσης που όλοι οι έφηβοι περιμένουν πώς και πώς. Παρατηρείται, όμως, πως οι νέοι βιώνουν στρες, καθώς δυσκολεύονται να διαχειριστούν τη μετάβαση αυτή, αλλά και τις ευθύνες που σηματοδοτεί η ενηλικίωση. Για αυτό τον λόγο είναι επιτακτική η στήριξη από τους γονείς, αλλά και από τον ευρύτερο κοινωνικό κύκλο του ατόμου. Μέσα σε μια μέρα από ανήλικος γίνεσαι ενήλικος και όλες σου οι αποφάσεις και ο τρόπος που διαχειρίζεσαι τα πράγματα έχουν μια βαρύτητα. Η κατάσταση, βέβαια, είναι ακόμα ήρεμη και τα ελαφρυντικά πολλά.
Τα πραγματικά ζόρια αρχίζουν να εμφανίζονται γύρω στα 20. Τη θεωρώ ως την πιο δύσκολη, αλλά συνάμα ως την πιο όμορφη δεκαετία στη ζωή ενός ανθρώπου, χωρίς προφανώς να έχω ζήσει κάτι άλλο ακόμα, αλλά let me show you my point of view. Περιμέναμε την τέλεια ζωή, όλη μέρα έξω, χωρίς υποχρεώσεις. Τα δικαιώματα που έχει ένας ενήλικας χωρίς τις υποχρεώσεις του. Στα 20 σου, όμως, κάθε μέρα έρχονται και φεύγουν άνθρωποι. Βιώνεις καθημερινά ένα «μείγμα» χαράς και απογοήτευσης. Θες να ξεκινήσεις τη ζωή σου, να δεις τις επιλογές σου. Μπορεί μάλιστα να έχεις μπει σε μια σχολή που κάποτε ήταν ειδυλλιακή για εσένα, αλλά μεγαλώνοντας να είδες κάτι άλλο, το οποίο σε έχει κάνει να αναθεωρήσεις. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι νέοι αντί να είναι ξέγνοιαστοι και ήρεμοι έχουν παγιδευτεί στην εικόνα της νεότητας υποφέροντας από διαταραχές, όπως κατάθλιψη και κρίσεις πανικού.
Το άγχος, ειδικά η σοβαρή μορφή αυτού, είναι μια ασθένεια που δεν κοιτάει ηλικία, απλώς έρχεται. Το χειρότερο είναι πως αποτελεί μια από τις πιο ύπουλες μορφές διαταραχών, γιατί έρχεται τη στιγμή που είσαι χαλαρός και θεωρητικά ήρεμος. Συνοδεύεται από πλήθος ψυχοσωματικών προβλημάτων, όπως πόνο στο στήθος ή στο στομάχι, ζαλάδα, δυσφορία, αλλά και έλλειψη προσοχής. Πρόκειται για ένα συναίσθημα που σε γεμίζει με φόβο για το αύριο και τη ζωή που ακολουθεί.
Ωστόσο, όσοι δε λυγίζουν δεν είναι άτρωτοι, απέχουν πολύ από αυτό. Επιλέγουν να μη δείχνουν τα συναισθήματα τους. Κλαίνε, αλλά όταν οι πόρτες είναι κλειστές και αυτοί μόνοι τους. Αυτό είναι που τους τρώει. Δεν εξωτερικεύουν αυτά που νιώθουν σε άλλους, ούτε τα θετικά, αλλά κυρίως ούτε τα αρνητικά. Κυριαρχεί η πεποίθηση ότι πρέπει οι άλλοι να είναι ικανοποιημένοι και ευχαριστημένοι από εμάς, ενώ εμείς δεν είμαστε ικανοποιημένοι από αυτούς.
Καλό είναι να θέλουμε το κάτι παραπάνω από τη ζωή μας, αλλά με τι κόστος; Και το κόστος να είναι μεγάλο πάντα πρέπει να συνοδεύεται από ένα διάλειμμα, τουλάχιστον ψυχικό. Ψυχικό, γιατί τα νεύρα είναι πολλά. Πάντα νιώθεις να είσαι πιεσμένος. Ξεσπάς σε λάθος άτομα, τη στιγμή που είχε ξεχειλίσει το ποτήρι. Καταλήγεις να απομονώνεσαι πολύ, απλά γιατί δεν ξέρεις πώς να διαχειριστείς το «τουρλουμπούκι» που επικρατεί στο κεφάλι σου.
