Της Μαρίας Βέργου,
Ο άνθρωπος έχει συνηθίσει να αντλεί σταθερότητα και να νιώθει ότι διατηρεί την ισορροπία στη ζωή του μέσω της καθημερινής ρουτίνας, του προγράμματος και της συνηθισμένης ροής των πραγμάτων. Νιώθει ασφάλεια και σιγουριά για τη ζωή, όταν ακολουθεί την πεπατημένη και κινείται με βάση αυτά που έχει μάθει ότι είναι «σωστά», ανεξάρτητα από το αν αυτά τον ευχαριστούν και τον γεμίζουν ψυχικά και σωματικά.
Καθετί, λοιπόν, που μπορεί να μη συγκλίνει με αυτό που τα μάτια έχουν συνηθίσει να βλέπουν και το μυαλό να σκέφτεται, ο άνθρωπος μπορεί να το αντιμετωπίσει με περιφρόνηση και ανησυχία, καθώς έχουμε μπει στο φαύλο κύκλο του φόβου για το διαφορετικό, χωρίς να αναλογιζόμαστε όμως ότι η εξέλιξη στις κοινωνίες γεννάτε πάντοτε από το καινούριο, από ιδέες που δε φανταζόμασταν ποτέ ότι θα επικρατήσουν και από ανθρώπους, που αψήφησαν τη ροή και κλυδώνισαν την ισορροπία. Πόσο εύκολο, λοιπόν, είναι να είσαι και να νιώθεις διαφορετικός σε μία τέτοια κοινωνία;
Είναι γεγονός, ότι οι άνθρωποι που θεωρούν ή φαίνεται ότι αποκλίνουν από τα πρότυπα που έχει χαράξει η κοινωνία, έρχονται να βιώσουν μία πιο περίπλοκη και ενίοτε και δύσκολη παιδική, εφηβική και ενήλικη ζωή και να έρθουν σε κάποιες συνειδητοποιήσεις πολύ νωρίτερα από το μέσο άνθρωπο. Αρχικά, πολλές φορές έρχονται αντιμέτωποι με δυσκολίες όπως η μοναξιά και η περιθωριοποίηση. Ο άνθρωπος βιολογικά έχει την ανάγκη να ανήκει σε ένα κοινωνικό σύνολο και να αποτελεί μέρος μίας παρέας. Όταν όμως κάποιος διαφέρει για τον οποιονδήποτε λόγο είτε πολλές φορές απομακρύνεται μόνος του από τους γύρω του, γιατί νιώθει ότι δεν μπορεί να ταυτιστεί και να νιώσει εμπιστοσύνη και οικειότητα με κανέναν, είτε οι γύρω του τείνουν να τον περιθωριοποιούν, επειδή δεν «κολλάει» στα πρέπει της κοινωνίας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα πολλές φορές αυτά τα άτομα να αναπτύσσουν πρόωρα μία ψυχοσυναισθηματική ωριμότητα, καθώς μαθαίνουν να επεξεργάζονται ποιότητες ανθρώπων και συμπεριφορές και έχουν ένα έμφυτο αίσθημα ενσυναίσθησης, με αποτέλεσμα υποσυνείδητα να αποδέχονται και να «αγκαλιάζουν» οποιονδήποτε άνθρωπο, επειδή αυτό που δεν έχουν νιώσει, προσπαθούν να το προσφέρουν και να το μεταδώσουν.
Συνάμα, το να είσαι διαφορετικός έχει πολύ σημαντικό πλεονέκτημα στην όξυνση των πνευματικών οριζόντων, καθώς μαθαίνεις να είσαι δεκτικός σε καθετί καινούριο, να μελετάς τις προοπτικές του και να αναγνωρίζεις την πραγματική του αξία, κρίνοντας πρώτα από τον εαυτό σου. Τα άτομα αυτά μπαίνουν πιο εύκολα στη διαδικασία να δουλέψουν με τον εαυτό τους και το μέσα τους, οτιδήποτε και αν συνεπάγεται αυτό, και αναπτύσσουν πρόωρα μία τάση αυτογνωσίας. Αυτή η διαδικασία συμβαίνει σε πιο μικρή ηλικία, γιατί επιδιώκουν να κατανοήσουν τι τους διαφοροποιεί και πως θα λειτουργούν στα πλαίσια του κοινωνικού συνόλου, μέχρι να φτάσουν στο συμπέρασμα ότι εκείνοι δε πρέπει να αλλάξουν τίποτα. Αυτό το ταξίδι αναζήτησης της ταυτότητας τους και του εαυτού τους μπορεί να είναι δύσκολο και πάντα ενέχει αρνητικές πτυχές, αλλά πάντοτε αποφέρει καρπούς, καθώς βγαίνουν άνθρωποι πιο ώριμοι, συνειδητοποιημένοι, που έχουν μάθει να σέβονται και να επιλέγουν αυτό που ευχαριστεί τους ίδιους και όχι τον κόσμο και να λειτουργούν με βάση τις δικές τους ανάγκες.
Αν σκεφτούμε λογικά στο τέλος της ημέρας, αν περπατήσουμε σε έναν δρόμο, θα αντικρίσουμε άτομα με ξεχωριστές προσωπικότητες, ικανότητες και ιδιαιτερότητες. Κάποιος σε κάτι θα διαφέρει και όσες ομοιότητες και αν νιώθουμε ότι έχουμε, πάντοτε κάτι θα μας διαφοροποιεί. Γιατί αλλιώς οι κοινωνίες δε θα λειτουργούσαν ποτέ και οι άνθρωποι θα οδηγούνταν στην αποτελμάτωση. Οι άνθρωποι που σκέφτονται διαφορετικά και έχουν να προσφέρουν κάτι καινούριο, συνήθως κάνουν την αλλαγή. Οι άνθρωποι αυτοί συνήθως καλούνται να ωριμάσουν νωρίτερα, με οτιδήποτε καλό ή κακό συνεπάγεται αυτό. Μήπως, όμως, ήρθε η ώρα να καταργήσουμε τις ταμπέλες; Ίσως, έτσι η ζωή μας, να γίνει ευκολότερη και καλύτερη…
