Του Λάμπρου Κουρή,
Η ιστορία της δυναστείας των Καπετιδών βασιλιάδων της Γαλλίας είναι μακρά με πολλούς ηγεμόνες να ανέρχονται στον θρόνο. Θα αναφέρουμε τέσσερις βασιλιάδες, μέσα σε ένα διάστημα 118 ετών.
Διάδοχος του βασιλιά Φιλίππου Α΄ ήταν ο γιος του Λουδοβίκος ΣΤ΄. Ήταν συμβασιλέας του πατέρα του από το 1098, ενώ κυβερνούσε τη Γαλλία πριν από τον θάνατο του πατέρα του, το 1108. Ήξερε ότι έπρεπε να ελέγχει τους βαρόνους με πυγμή και πέρασε τη βασιλεία του κάνοντας ακριβώς αυτό. Επίσης, εξασφάλισε τον κανόνα ότι ο βασιλιάς δεν θα είναι βασσάλος κανενός. Ο Λουδοβίκος είχε καλές σχέσεις με την εκκλησία και τον κλήρο και αναγνώρισε τις κοινότητες, αλλά αυτό γιατί έπρεπε. Το 1104-1113 και το 1116-1120, η Γαλλία του Λουδοβίκου του ΣΤ΄ πήγε σε πόλεμο με την Αγγλία του Ερρίκου του Α΄. Το 1124 πέτυχε να μαζέψει αρκετό στρατό, όταν η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Ερρίκου του Ε΄ απείλησε με εισβολή. Το 1127, όταν ο δούκας της Φλάνδρας Κάρολος δολοφονήθηκε, ο Λουδοβίκος υποστήριξε τον Γουλιέλμο Κλίτο, ο οποίος, τελικά, καθαιρέθηκε. Τέλος, πάντρεψε τον γιο και διάδοχό του, Λουδοβίκο τον Θ΄, με την Ελεονόρα της Ακουιτανίας. Πέθανε το 1137, σε ηλικία 56 ετών.
Επόμενος είναι ο Λουδοβίκος ο Θ΄. Γεννήθηκε το 1120 και ανακηρύχθηκε διάδοχος του πατέρα του το 1131. Με τον γάμο του μπόρεσε να επεκτείνει τις βασιλικές εκτάσεις μέχρι τα Πυρηναία. Μεγάλωσε το κύρος της βασιλείας του μέσω της ορθής διακυβέρνησης, προσλαμβάνοντας ανθρώπους άξιους ακόμα κι αν ήταν ταπεινής καταγωγής. Επίσης, διάλεξε να κυβερνήσει τις εκτάσεις που ήδη είχε, παρά να προσθέσει νέες. Ενεπλάκη σε διαμάχη του πάπα και του κόμη Τιμπώ της Σαμπαίν, χωρίς κάποιο αποτέλεσμα. Υποστήριξε τον πάπα Αλέξανδρο, ο οποίος αναζήτησε άσυλο στη Γαλλία, κατά του Γερμανού Αυτοκράτορα Φρειδερίκου Μπαρμπαρόσσα. Η κύρια απειλή κατά του Λουδοβίκου ήρθε από το δουκάτο του Ανζού. Η απειλή έφερε τα ονόματα «Γοδεφρίδος» και «Ερρίκος». Μετά τον χωρισμό του Λουδοβίκου με την Ελεονόρα, εκείνη παντρεύτηκε τον Ερρίκο, ο οποίος πήρε σαν κτήση του την Ακουιτανίας. Μετά τον θάνατο της δεύτερης συζύγου του, ο Λουδοβίκος παντρεύτηκε την Αλίκη του Σαμπαίν, η οποία είχε καταγωγή από τον Καρλομάγνο. Θα μπορούσε να νικήσει την Αγγλία, αν δεν έκανε αδύναμες επιθέσεις στη Νορμανδία, αλλά το βασίλειό του σώθηκε από τις σκληρές επιθέσεις, λόγω της εμφύλιας διαμάχης που είχε ο βασιλιάς Ερρίκος Α’ της Αγγλίας με τον αρχιεπίσκοπο Τόμας Μπέκετ και τους γιους του. Κατά την απουσία του Λουδοβίκου στη Β΄ Σταυροφορία (1147-1149), αντιβασιλέας ήταν ο Συζέρ, ο οποίος ήταν και χρονικογράφος της βασιλείας του Λουδοβίκου.
Με τον θάνατο του Λουδοβίκου ΣΤ΄, σε ηλικία 60 ετών, διάδοχος ήταν ο γιος του, Φίλιππος Αύγουστος. Ο Φίλιππος Αύγουστος ήταν 15 ετών το 1180. Το πρώτο συμβάν της βασιλείας του, ήταν η αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας κατά του προσώπου του από τον αρχηγό των Ασσασίνων, δηλαδή μουσουλμάνων αιρετικών. Για να το αποφύγει, κλείστηκε για 1,5 χρόνο στο παλάτι του. Ο πάπας τον αφόρισε, όταν δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει τον γάμο του με την πριγκίπισσα Ίνγκεμποργκ της Δανίας. Κάτι που ο Φίλιππος Αύγουστος έκανε καλά, όμως, ήταν να εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες των άλλων και αυτό φαίνεται στο γεγονός ότι έστρεψε τους γιους του βασιλιά της Αγγλίας Ερρίκου Β’, τον Ριχάρδο και τον Ιωάννη, κατά του πατέρα τους. Στη συνέχεια, έστρεψε τον Ιωάννη κατά του Ριχάρδου και τον Αρθούρο της Βρετάνης κατά του Ιωάννη.
Το 1205, η Νορμανδία προσαρτήθηκε στο βασίλειο της Γαλλίας, προσθέτοντας πόρους. Η προσάρτηση εδαφών, όμως, δεν σταμάτησε εκεί. Μιλάμε για τη Φλάνδρα, στο σημερινό Βέλγιο. Ο κόμης της Φλάνδρας, Φίλιππος της Αλσατίας, ων ο πιο ισχυρός άντρας της αυλής, προσπάθησε να κανονίσει τον γάμο του βασιλιά Φιλίππου με την Ισαβέλλα, την ανιψιά του. Το 1184, ο Φίλιππος Αύγουστος συγκρούστηκε με τον κόμη Φίλιππο της Φλάνδρας και τον νίκησε. Το Βερμαντουά πέρασε στο στέμμα και ο Φίλιππος κράτησε το Αρτουά, αφού η σύζυγός του, η Ισαβέλλα, πέθανε το 1190. Με τον θάνατο του κόμη Φιλίππου το 1191, η κατάσταση στη Φλάνδρα σταθεροποιήθηκε μόνο όταν ανέλαβε ο Βαλδουίνος, ο οποίος έγινε και αυτοκράτορας της Κωνσταντινούπολης, μετά τη Σταυροφορία του 1204. Πέθανε το 1206 και οι κόρες του κυβέρνησαν τη Φλάνδρα μέχρι το 1278. Την μεγαλύτερη, την Ιωάννα, ο Φίλιππος Αύγουστος την κράτησε σαν κηδεμόνας της στο Παρίσι. Την πάντρεψε με τον Φερδινάνδο, γιο του βασιλιά Σάντσο της Πορτογαλίας.
Μια παράγραφος μόνη της αξίζει για τις μεταρρυθμίσεις του Φιλίππου Αυγούστου. Ο Φίλιππος εισήγε τους βαΐλλους και τους σενεσκάλους, οι οποίοι ήταν διοικητικοί υπάλληλοι για τις επαρχίες. Επέβλεπαν τους πρεβότους, οι οποίοι έπρεπε να απονέμουν δικαιοσύνη, να συλλέγουν φόρους και να κάνουν επιστράτευση. Επίσης, θέλοντας να τα έχει καλά με τις πόλεις, έδινε δικαιώματα και ελευθερίες στους εμπόρους. Σε αντάλλαγμα, οι κοινότητες βοηθούσαν χρηματικά και στρατιωτικά. Έδωσε προσοχή στο Παρίσι, θέλοντας να το οχυρώσει, αλλά και να βάλει τους δρόμους σε τάξη. Τέλος, πολλαπλασίασε τις νέες πόλεις στην ύπαιθρο.
Ο Φίλιππος Αύγουστος πέθανε το 1223 και τον διαδέχτηκε ο γιος του Λουδοβίκος Η΄. Ο Λουδοβίκος Η΄ ήταν ο πρώτος που έδωσε απανάζ (κτήματα) σε μεγάλη έκταση. Επίσης, έφερε την υποχρέωση ότι, όσοι υπόσχονταν πίστη στον βασιλιά, να είναι πιστοί και στον θεσμό της βασιλείας. Η βασιλεία του δεν κράτησε πολύ, αφού πέθανε το Νοέμβριο του 1226, σε ηλικία 39 ετών.
Φτάσαμε στο τέλος του άρθρου. Περάσαμε 118 χρόνια με 4 βασιλιάδες της Γαλλίας, οι οποίοι ήταν μεταρρυθμιστές, αλλά και κατακτητές.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
