Της Αναστασίας Παπαδημητρίου,
Αν αναζητείς μια ταινία που αναφέρεται στα ζητήματα περί της σεξουαλικότητας αλλά με μια πιο κωμική χροιά, η ταινία But I’m a Cheerleader (1999) είναι αυτή που έψαχνες. Μια ταινία ξεχασμένη, ίσως παλιά για κάποιους, την οποία έτυχε να δω στις προβολές της κινηματογραφικής ομάδας του πανεπιστημίου και την έχω κρατήσει στη movie list μου.
Η ταινία αυτή μιλά για μια ουτοπική πραγματικότητα που η επιβολή της ετεροκανονικότητας είναι η μοναδική παραδοχή που συμβολίζει το σωστό, το ηθικό και την προσωπική ισορροπία. Αυτή η συλλογιστική συνιστά φιλοσοφία των ομοφοβικών ανθρώπων που εμμένουν σε μη προοδευτικές αντιλήψεις για τη σεξουαλικότητα. Μια εικόνα που δεν ξεφεύγει από τις ιδεολογίες που διανέπνεαν για μεγάλο χρονικό διάστημα το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων στο παρελθόν, ενώ επικρατεί μέχρι και σήμερα. Ίσως να κυρίευε τον τρόπο θέασης των πραγμάτων και των εξελίξεων στην επιστημονική κοινότητα, η οποία, ωστόσο, άλλαξε τη θέση της για την ομοφυλοφυλία ως ψυχική διαταραχή, ορίζοντάς την ως μια διαφορετική προτίμηση και έλξη σε σεξουαλικό επίπεδο.
Η πρωταγωνίστρια Megan (Natasha Lyonne) είναι 17 χρονών και οι γονείς της μαθαίνουν ότι έχει σεξουαλική προτίμηση προς τις γυναίκες. Το γεγονός αυτό προκαλεί αναστάτωση στο σπίτι, όπου οι γονείς της βρίσκονται απεγνωσμένοι και ψάχνουν μια λύση για να «γιατρέψουν» την κόρη τους από την ομοφυλοφιλία. Αποφασίζουν με συνοπτικές διαδικασίες να τη στείλουν σε ένα κέντρο «αποκατάστασης» της «λανθασμένης» σεξουαλικότητάς της. Η κοπέλα συνθλίβεται και «κουβαλώντας» τα κομμάτια της φτάνει στο κέντρο. Εκεί την υποδέχεται η ιδιοκτήτρια και μέντορας των παιδιών, ενώ γρήγορα αντιλαμβάνεται τη συνθήκη του καθεστώτος. Όλα «ιδανικά» και διαχωρισμένα με βάση τα βιολογικά φύλα, δηλαδή το ροζ για τα κορίτσια και το μπλε για τα αγόρια. Τα κορίτσια εκπαιδεύονται πώς να πληρούν τη στερεοτυπική εικόνα μιας θηλυκότητας και αντίστοιχα το ίδιο συμβαίνει στην περίπτωση των αγοριών. Ένα πρόγραμμα αρκετά αυστηρά διαμορφωμένο με συνέπειες ανάλογες της κάθε απόκλισης από αυτό.
Η πρωταγωνίστρια φοβισμένη προσπαθεί να ανακαλύψει αυτόν τον κόσμο, ξεκινώντας να γνωρίζει τα υπόλοιπα ομοιοπαθώντα παιδιά του κέντρου. Τότε, βλέπει σιγά σιγά πως ενώ φαινομενικά όλοι συμμορφώνονται στο πρόγραμμα κανένας δεν αλλάζει. Ξεφεύγει από τους κανόνες μαζί τους και στο πλαίσιο αυτών των εξορμήσεων ερωτεύεται μια κοπέλα. Τόσο διαφορετικές αλλά η σύνδεσή τους είναι αναπόφευκτη. Η περιπέτειά τους ξεκινά όταν προσπαθούν να διαφύγουν από το κέντρο. Η κοπέλα της, ωστόσο, δεν τα καταφέρνει να αποδράσει και ετοιμάζεται για την απονομή τίτλου απελευθέρωσης από την ομοφυλοφιλία. Ωστόσο, η Megan ξεπερνώντας όλους τους φόβους της θα φανερώσει τον έρωτά της και τη σεξουαλικότητά της μπροστά σε όλους τους γονείς προκειμένου να δώσει θάρρος στην κοπέλα της να απελευθερωθεί μαζί με εκείνη.
Η θεματική αυτή περί της σεξουαλικότητας και της θηλυκότητας ενδιαφέρει τη σκηνοθέτη Jamie Babbit, από τις αρχές της δεκαετίας του ‘90, η οποία με εύγλωττο τρόπο ενσωματώνει στη θεώρησή της την έννοια της συμπερίληψης. Μια ταινία με έκδηλο το χιουμοριστικό στοιχείο, όπου συνδυαστικά με τα έντονα χρώματά της ενισχύει τη στερεοτυπική pop κουλτούρα της εποχής. Η σκηνοθέτης προσπαθεί να παρουσιάσει στην ευρύτερη κοινωνία τον τρόπο λειτουργίας αυτών των κέντρων αποκατάστασης, τα οποία αποτελούσαν πραγματικότητα στις Η.Π.Α.
Ο συμβολισμός της απελευθέρωσης στην οπισθοδρομική κοινωνία δείχνει την ανάγκη για αποτίναξη της μυστικότητας και ενίσχυσης της συμπερίληψης των σεξουαλικών προτιμήσεων. Η προσπάθεια αλλαγής και απαλλαγής αυτών σαν σύμπτωμα από κάποια ασθένεια είναι άστοχο. Η αποδοχή της πραγματικότητας και η ψυχο-εκπαίδευση στο συγκεκριμένο ζήτημα είναι αυτό που θα βοηθήσει στην κατανόηση αυτών των δεδομένων από ανθρώπους που μεγάλωσαν σε κοινωνικοπολιτικά πλαίσια, τα οποία δογματικά θεωρούσαν την ετεροφυλοφυλία ως τη μόνη αλήθεια. Η ακύρωση αυτών των ιδεών είναι δύσκολη σε αυτή την περίπτωση αλλά η προσπάθεια διατήρησης μια «ανοιχτότητας» προς τις νέες πληροφορίες είναι το κλειδί για την είσοδο σ΄ έναν κόσμο που σπάει τους κοινωνικούς κώδικές που ενέχουν στερεότυπα ασκώντας επικοδομητική κριτική σε αυτά, η οποία οδηγεί, τελικώς, στην εξέλιξη.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Μια ταινία (την ημέρα) για την καραντίνα #5: «But I’m a Cheerleader», athinorama.gr, διαθέσιμο εδώ
- But I’m a Cheerleader, imdb.com, διαθέσιμο εδώ
