Του Γιώργου Σαλπιγγίδη,
« […] Οι λέξεις φταίνε. Αυτές
ενθάρρυναν τα πράγματα σιγά
σιγά ν’ αρχίσουν να συμβαίνουν […]»
Απόσπασμα από το ποίημα «Επεισόδιο»
Κική Δημουλά, Ενός λεπτού μαζί. Εκδόσεις Ίκαρος
Λέξεις, ένα ανθρώπινο εργαλείο απαραίτητο για την επικοινωνία του κόσμου. Λέξεις παλαιότερες, αλλά και νεότερες, με θετική ή αρνητική χροιά, που χρησιμοποιούνται, για να εκφράσουν σκέψεις, συναισθήματα, γεγονότα κ.ο.κ. Υπάρχουν, όμως, «αντιπαθητικές» λέξεις και για ποιον λόγο αποκτούν αυτή την ιδιότητα; Μήπως αποκαλύπτουν πτυχές του βίου και της κοινωνίας μας ή επιλογές μας που πλέον δε μας είναι αρεστές, θυμίζοντάς μας παλαιά σφάλματα, ή μήπως οι λέξεις αυτές γίνονται ένα άπιαστο όνειρο και έτσι θέλουμε να τις αποκαθηλώσουμε από το υψηλό τους βάθρο; Τελικά, μήπως δε φταίνε οι λέξεις, αλλά οι επιλογές μας;
Με αφορμή, λοιπόν, ορισμένες λέξεις που κρατάει στη φαρέτρα του ο συγγραφέας ή, καλύτερα, όπως αναφέρει ο ίδιος, «στο καλάθι της συγκομιδής», ξεκινά ένα ταξίδι μέσα από τις σελίδες του αφηγήματος του Σωτήρη Δημητρίου Αντιπαθητικές λέξεις που κυκλοφόρησε φέτος τον Απρίλιο και διατίθεται από τις Εκδόσεις Πατάκη. Ο γεννημένος το 1955, στην Πόβλα Θεσπρωτίας, λογοτέχνης ζει και εργάζεται σήμερα στην Αθήνα, με το έργο του να είναι πολυποίκιλο και πολυβραβευμένο. Ανάμεσα στα άλλα έχει αποσπάσει το βραβείο διηγήματος της εφημερίδας Τα Νέα (1987), αλλά και από το περιοδικό Διαβάζω, καθώς και το βραβείο του Ιδρύματος Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών (2013). Μάλιστα, το μυθιστόρημά του Ν’ ακούω καλά τ’ όνομά σου (1993) ήταν μεταξύ των υποψηφίων για το Ευρωπαϊκό Αριστείο Λογοτεχνίας. Προ διετίας έλαβε το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για το βιβλίο του Ουρανός απ’ άλλους τόπους (2021), ενώ γενικότερα κείμενά του έχουν μεταφραστεί σε ξένες γλώσσες και έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο, σε ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους.
Σχετικά με το βιβλίο, ο αναγνώστης που θα βυθιστεί στις σελίδες του θα συναντήσει, ανάμεσα στα άλλα, λέξεις και φράσεις που είχαν την τιμητική τους τα τελευταία χρόνια ή που είναι παραδοσιακές και έχουν παραμείνει στο πέρασμα του χρόνου, όπως η ενσυναίσθηση, η διάδραση, το διακύβευμα, η ασύμμετρη απειλή, το πος (ή POS για τους αγγλομαθείς), η καλή απόλαυση. Λέξεις και φράσεις σαν αυτές αποτελούν την αφορμή, το έναυσμα, για να «ξεδιπλωθεί» η σκέψη του συγγραφέα πάνω σε σύγχρονα κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα, καυτηριάζοντας και φωτίζοντας τα κακώς κείμενα που διέπουν τον Έλληνα.
Μέσα, λοιπόν, από τις σελίδες του βιβλίου γίνεται η αρχή μιας εθνικής αυτογνωσίας, θα μπορούσαμε να πούμε, και μέσα από τον ρέοντα λόγο του, μπορείς να διαβάζεις το έργο αυτό απνευστί και δεν καταλαβαίνεις για πότε έφτασες στο τέλος.
