Της Σόνιας Βαλαβανίδη,
Αν κανείς ανοίξει το χρονοντούλαπο των αναμνήσεων θα ξεπηδήσουν στιγμές απείρου κάλλους από την πολιτική σκηνή, που ουδεμία σχέση έχουν με τη σημερινή πραγματικότητα. Παλαιότερα, οι αψιμαχίες των πολιτικών διαδραματίζονταν στους δρόμους, ανάμεσα στους πολίτες καταμεσής της πλατείας. Ο πολιτικός συγχρωτιζόταν με τους ψηφοφόρους του, ανέλυε την πολιτική γραμμή του κόμματος και έδινε τις κατάλληλες απαντήσεις στους πολιτικούς του αντιπάλους. Αυτή η πολιτική πρακτική με το πέρασμα του χρόνου άλλαξε και πια πολιτικός δεν νοείται χωρίς κοινωνικά δίκτυα! Το μεγάλο ερώτημα που τίθεται, βέβαια, είναι εάν αυτή η πρακτική παραγωγής περιεχομένου στα κοινωνικά δίκτυα –με ιδιαίτερη αγάπη στο Tik-Tok– ωφελεί τη διαμόρφωση πολιτικής συνείδησης ή είναι απλώς μια «κενή» πράξη;
Η αντιπαράθεση πια των πολιτικών διεξάγεται στην εφαρμογή του Tik-Tok, μια εφαρμογή που φαίνεται πως εδραιώνεται ως μηχανισμός διεκδίκησης ψήφων. Ολιγόλεπτες στιγμές χαλάρωσης, ξεκούρασης ή συζήτησης σημαντικών πολιτικών θεμάτων φαίνεται να κερδίζουν έδαφος. Ένα ευχάριστο στιγμιότυπο όπου ο Πρωθυπουργός δέχεται ως δώρο παπούτσια πάνω στα οποία αποτυπώνεται η ονομασία του κόμματός του, ή ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης χρησιμοποιώντας τα ίδια μέσα σχολιάζει καυστικά τα καθέκαστα της Κυβέρνησης, αποτελούν πρακτικές πολιτικής της εποχής μας.
Η εφαρμογή αυτή μετατρέπεται σε όχημα αυτοπροβολής του Πρωθυπουργού της χώρας και εκτόξευσης πυρών από τον αρχηγό της αντιπολίτευσης, διεκδικώντας μερίδα του λέοντος. Ο Στέφανος Κασσελάκης δεν χάνει στιγμή να καυτηριάζει πολιτικές της Κυβέρνησης, με τελευταίο αποκορύφωμα την ειρωνική απάντηση στον Άκη Σκέρτσο περί κόκκων απορρυπαντικού σε σχέση με την ποιότητά του. Αν και υπάρχουν αρχηγοί κόμματος, όπως ο Νίκος Ανδρουλάκης, που κατακεραυνώνει τους πολιτικούς αντιπάλους για στρατηγικά παιχνίδια μέσω των κοινωνικών δικτύων, αλλά και εκείνος ακόμα, εμφανίζεται με τη μητέρα του να ετοιμάζουν φαγητό. Οι περισσότεροι πολιτικοί, σε διαφορετικό βαθμό ο καθένας, χρησιμοποιούν τα κοινωνικά δίκτυα, κατανοώντας, προφανώς, την επιρροή των μέσων αυτών στους πολιτικά αναπτυσσόμενους νέους και ισχυρό δυναμικό ψηφοφόρων.
Αυτή, όμως, η πολιτική πρακτική θέτει ορισμένους προβληματισμούς σχετικά με την πολιτική ευσυνειδησία. Τελικά, γιατί οι πολιτικοί δημιουργούν περιεχόμενο; Αυτό που συμβαίνει στην εφαρμογή, που γίνεται πιο άμεσα και επικοινωνιακά, πόσο πραγματικά συμβάλλει στη διαμόρφωση μιας δομημένης πολιτικά κοινωνίας; Μήπως η δημιουργία περιεχομένου, κενού στην ουσία του, αποτελεί τάση εποχής; Η διαμόρφωση ενός ευφάνταστου περιεχομένου, με απώτερο στόχο την ψήφο, χωρίς πολιτικό πυρήνα, κρίνεται ως αμφίβολη πολιτική πράξη. Τις περισσότερες φορές τα κόμματα, ακολουθώντας τη νεότερη γενιά, προσαρμόζονται σε νέα δεδομένα. Το «κυνήγι» της ψήφου είναι αυτό που καθορίζει τις πολιτικές επιλογές. Από τη στιγμή που οι ψηφοφόροι αρέσκονται σε τέτοιου είδους διασκεδάσεις, οι πολιτικοί θα φροντίσουν να τους παρέχουν αυτό ακριβώς που χρειάζονται! Αν αυτό που θα τους παρέχουν κρίνεται μη ποιοτικό και χωρίς πολιτικό περιεχόμενο ποσώς τους νοιάζει.
Στην εποχή μας απολωλός πρόβατο είναι όποιος δεν διαθέτει λογαριασμό στα κοινωνικά δίκτυα. Ωστόσο, λίγοι αναλογίζονται την επιρροή αυτών και ακόμα λιγότεροι τον αντίκτυπο στη ζωή τους. Οι πολιτικοί, ακριβώς επειδή δεν τους συμφέρει να γίνουν απολωλότα πρόβατα, χρησιμοποιούν αυτές τις νέες μεθόδους επικοινωνίας. Στην πραγματικότητα, δεν επιδιώκουν την άμεση επαφή με τον λαό και μια καθαρή πολιτική προσέγγιση, αλλά αποσκοπούν στον εντυπωσιασμό που μεταφράζεται σε ψήφους. Μια γλυκιά επισήμανση για το τέλος, αν η πολιτική δεν περιέχει επιχειρήματα και αρέσκεται μόνο στον εντυπωσιασμό, μάλλον κάτι πάει πολύ λάθος!
