Της Σπυριδούλας Βλάχας,
Δεν είναι εύκολο να ζει κανείς στην Ελλάδα του 2024. Σίγουρα, η κατάσταση είναι πολύ καλύτερη συγκριτικά με άλλες χώρες, ωστόσο υπάρχουν ακόμη βήματα που χρειάζεται να κάνουμε ώστε να είμαστε πλέον μία «ανθρώπινη» κοινωνία. Ένα βασικό θέμα, το οποίο απασχολεί πολλούς ανθρώπους σήμερα, και υποδεικνύει την ανάγκη μας για βελτίωση είναι το ζήτημα της ασφάλισης και του μισθού του εργαζομένου.
Δυστυχώς, αποτελεί κοινή παραδοχή των νέων ατόμων –και όχι μόνο– πως είναι δύσκολο στις μέρες μας να βρει κάποιος εργοδότη ο οποίος που να του παρέχει πλήρη ασφάλιση, τουλάχιστον τον βασικό μισθό και εν γένει «ό,τι προβλέπει ο νόμος». Μάλιστα, θεωρείται πλέον το σύνηθες και το φυσιολογικό οι εργοδότες να μην παρέχουν τα νόμιμα και να αισθάνεται κανείς τυχερός όταν κατορθώνει να βρει εργασία η οποία του τα παρέχει. Πόσες φορές έχουμε βρεθεί σε συζητήσεις στις οποίες να ακούγονται οι φράσεις: «Ευτυχώς μου κολλάει τα μισά ένσημα» ή «μου καταθέτουν τα δώρα στην τράπεζα και τα ζητάνε πίσω».
Πολύ συχνά, παρουσιάζεται τόσο από τους ίδιους τους εργαζόμενους, όσο και από τον κοινωνικό περίγυρο, η απαίτηση του ατόμου για τουλάχιστον τα νόμιμα ως παράλογη ή υπερβολική. Ωστόσο, πόσο παράλογο μπορεί να είναι το αίτημα για παροχή κατώτατου μισθού –ο οποίος είναι εκ των πραγμάτων λίγος, δεδομένων των σημερινών οικονομικών συνθηκών– και όλων των ενσήμων, τα οποία εξασφαλίζουν τη συμμετοχή στο ταμείο ανεργίας, καθώς και τα ασφαλιστικά του δικαιώματα;
Από την άλλη πλευρά, οφείλουμε να αναλογιστούμε και τη δική μας ευθύνη απέναντι σε όλη αυτήν την κατάσταση. Ειδικότερα, αξίζει να σκεφτούμε την ευθύνη που φέρουμε ως εργαζόμενοι, όταν δεχόμαστε να εργαστούμε για λιγότερα από αυτά που αξίζουμε και μας αναγνωρίζει το ίδιο το κράτος. Κάθε φορά που δεχόμαστε να δουλέψουμε για «ψίχουλα», δίνουμε το πάτημα στον συγκεκριμένο εργοδότη ειδικά, αλλά και σε περισσότερους γενικά, να συνεχίζουν να παρέχουν στους εργαζομένους τους λιγότερα από αυτά που προβλέπονται, ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις πρόκειται για έντονες και κουραστικές δουλειές.
Ωστόσο, λαμβάνοντας υπόψη τις επικρατούσες οικονομικές συνθήκες, την αγορά εργασίας και τα έξοδα ενός νοικοκυριού, είναι απόλυτα αντιληπτό και κατανοητό το γεγονός ότι κάποιος θα δεχθεί μία τέτοιου είδους εργασία, εάν δεν του προσφέρεται η επιλογή για κάτι καλύτερο. Όμως, με αυξημένο το αίσθημα κοινωνικής ευθύνης και των ατομικών μας δικαιωμάτων, χρειάζεται κανείς να απαιτήσει και, δυστυχώς, να «διαπραγματευτεί» με το μελλοντικό εργοδότη του αναφορικά με την παροχή τουλάχιστον όλων των προβλεπόμενων από τον νόμο. Ειδικότερα, μάλιστα, στην περίπτωση αλλαγής πόστου ενός εργαζόμενου, σε ένα περισσότερο απαιτητικό και εξειδικευμένο, η αυτόματη αλλαγή στη μισθοδοσία του θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένη, αλλά αποτελεί και αυτό ένα ουτοπικό σενάριο.
Κλείνοντας, η κατάσταση στη σημερινή αγορά εργασίας, είναι ιδιαίτερα δύσκολη και η παροχή τουλάχιστον των νόμιμων απολαβών θεωρείται περισσότερο η εξαίρεση παρά ο κανόνας. Ωστόσο, χρειάζεται να αναλογιστούμε και εμείς ως πολίτες την ευθύνη μας απέναντι σε αυτό και στο κατά πόσο το επιτρέπουμε, κάθε φορά που δεχόμαστε κάτι λιγότερο από αυτό που αξίζουμε για την εργασία που προσφέρουμε.
