Της Μαρίας Βέργου,
Ο άνθρωπος είναι εγωιστής. Έτσι μάθαμε να λέμε και να πιστεύουμε από μικρή ηλικία. Ότι τάχα αυτή είναι η φύση του ανθρώπου και ότι ο καθένας από εμάς στο τέλος της ημέρας θα μεριμνήσει μονάχα για τη δική του ευημερία, θα «πατήσει» τον διπλανό του για να ανέβει, θα σκεφτεί τα δικά του συναισθήματα και τις δικές του ανάγκες. Και όσο περνούν τα χρόνια αυτός ο εγωκεντρισμός οξύνεται. Είναι αυτή η αλήθεια λοιπόν; Είμαστε οι άνθρωποι επικεντρωμένοι τόσο στον εαυτό μας ή απλώς αυτό αποτελεί την ασπίδα μας για επιβίωση στον κόσμο που μεγαλώνουμε; Αυτό είναι ένα ερώτημα που αφορά όλους μας και μπορεί να μας οδηγήσει σε μονοπάτια αυτογνωσίας και ουσιαστικότερης κατανόησης της φύσης και των πραγματικών αναγκών μας.
Αποτελεί πλέον γεγονός, ότι η ζωή στην σύγχρονη ανταγωνιστική κοινωνία είναι γεμάτη δυσκολίες. Οι άνθρωποι έχουν να παλέψουν καθημερινά με την σκληρότητα του κόσμου, να έρθουν αντιμέτωποι με τις κοινωνικές παθογένειες και τα «λάθη» του συστήματος, να βιώσουν την πολύωρη εργασία για να βγάλουν τα προς το ζην και να δώσουν τη δική τους μάχη για την επιβίωση οτιδήποτε και αν συνεπάγεται αυτό. Ζούμε, λοιπόν, σε μία συνεχή κατάσταση άγχους και φόβου για το μέλλον μας και την εξέλιξη της ζωής μας. Όταν ο άνθρωπος είναι εγκλωβισμένος σε μία κατάσταση σαν αυτή, κατά την οποία βρίσκεται σε μία διαρκή πάλη για να ικανοποιήσει τις πραγματικές και τις κοινωνικές του ανάγκες, να εκπληρώσει όνειρα και να ανταποκριθεί στα πρότυπα και τις υποχρεώσεις κατά πόσο είναι δυνατό να μην σκεφτεί εγωιστικά;
Δεν μπορεί κανείς να αναιρέσει ότι ο εγωισμός ήταν ανέκαθεν κομμάτι της ανθρώπινης φύσης. Αλλά πρέπει πλέον να μπούμε στην διαδικασία να αναλογιστούμε κατά πόσο είμαστε τόσο ατομικιστές όσο νομίζουμε ή μας έκαναν να πιστεύουμε και σε τι βαθμό προσπαθούμε απλώς να προστατεύσουμε τον εαυτό μας και τη ψυχή μας από τις δυσκολίες, στις οποίες υποβάλουμε τον εαυτό μας σε καθημερινή βάση. Η ζωή μας σε ένα τέτοιο κόσμο στον οποίο κυριαρχεί ο καπιταλισμός, η ανταγωνιστικότητα και η δίψα για επιτυχία και χρήμα μας ωθεί πολλές φορές στο να επικεντρωνόμαστε στο «εγώ» μας για να μπορέσουμε να ισορροπήσουμε και να βρούμε νόημα σε μία τόσο φορτική καθημερινότητα, προστατεύοντας με αυτόν τον τρόπο σε ένα βαθμό τη ψυχή μας χωρίς απαραίτητα ο τρόπος αυτός να είναι και ο σωστός.
Χαρακτηριστικό και επίκαιρο παράδειγμα, αποτελεί ο επαγγελματικός τομέας της ζωής μας. Όταν καταβάλουμε ατελείωτη προσπάθεια στη δουλειά, δεχόμαστε συνεχή πίεση λόγω των αυξημένων απαιτήσεων, οι οποίες πολύ συχνά δεν είναι φυσιολογικές για έναν μέσο άνθρωπο και επενδύουμε δεκάδες ώρες της ημέρας δουλεύοντας σε ένα αμιγώς ανταγωνιστικό περιβάλλον, είναι επόμενο να επιδιώκουμε να πετύχουμε και να σκεφτόμαστε τον εαυτό μας και το καλύτερο για εμάς.
Καταλήγουμε, λοιπόν στο εξής συμπέρασμα. Η εγωιστική φύση του ανθρώπου και η ανάγκη του να προστατεύσει και να σκεφτεί τον εαυτό του σε έναν κόσμο που βαδίζει και παλεύει μόνος του είναι δύο πράγματα που τα διαχωρίζει μία πολύ λεπτή κλωστή. Ίσως καμία φορά εξ ανάγκης να τέμνονται κιόλας. Αλλά πρέπει να λάβουμε υπόψη μας, ότι το να μεριμνούμε πρώτα για τον εαυτό μας και τη ψυχική μας υγεία και ευημερία σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι καθόλου εγωιστικό και σε άλλες μπορεί να είναι και απαραίτητο.
