Της Άννας Νικολέτα Γρίβα,
Δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Είμαι άνθρωπος που αγαπά τις αλλαγές, όμως οι αλλαγές είναι πάντα δύσκολες. Είμαι, επίσης, άνθρωπος πολυπράγμων, όμως δυστυχώς, η μέρα έχει μονάχα 24 ώρες. Θα ήθελα πολύ να μπορώ να κάνω χώρο για νέα πράγματα, νέες εμπειρίες, νέες γνωριμίες, κρατώντας όλα τα παλιά και αγαπημένα, όμως ξέρω πως αυτό δεν είναι δυνατό. Εάν το ταξίδι δεν τελειώσει και δεν γυρίσουμε ποτέ στη «βαρετή» καθημερινότητα, δεν θα μπορέσουμε να φύγουμε ποτέ για το επόμενο. Εάν δεν αφήσουμε τα φοιτητικά χρόνια πίσω, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να βρούμε τη δουλειά που πάντα ονειρευόμασταν. Εάν δεν αφήσουμε το παλιό, δεν θα υπάρξει ποτέ χώρος για το νέο.
Έτσι, λοιπόν, όπως ίσως καταλάβατε, αυτό είναι το τελευταίο μου άρθρο. Ένα είδος αποχαιρετισμού, όμως και μία ωδή στην ίδια την αρθρογραφία. Ένα άρθρο αυτοαναφορικό, θα μπορούσε να πει κανείς. Η αρθρογραφία είναι μέρος της ζωής μου εδώ και μία δεκαετία, από το γυμνάσιο μέχρι και σήμερα, και θεωρώ πως με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο θα παραμείνει πάντοτε κομμάτι της. Η αρθρογραφία είναι ένας τρόπος έκφρασης. Ο τρόπος μου να μιλήσω για θέματα κοινωνικά που με απασχολούν. Για νέα που με εξοργίζουν. Για νέα που με εκπλήσσουν θετικά. Για βιβλία που διάβασα και άλλαξαν τον τρόπο σκέψης μου. Για ταινίες και ντοκιμαντέρ που με ενθουσίασαν, ή με έκαναν να γελάσω. Για επιστημονικές ανακαλύψεις, ή θέματα επιστημονικά που νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ. Ο τρόπος μου να δείξω ένα κομμάτι του εαυτού μου, να μιλήσω ανοιχτά, σε όποιον έχει την όρεξη να «ακούσει».
Η αρχισυνταξία, από την άλλη, ήταν μια εξίσου πολύτιμη εμπειρία. Μέσα από αυτήν, δεν ήμουν πλέον εγώ το επίκεντρο, δεν με απασχολούσαν πλέον οι δικές μου σκέψεις. Ένιωθα πως, μέσα από το κάθε άρθρο, γνώριζα τον κάθε συντάκτη ξεχωριστά, με έναν τρόπο πολύ πιο οικείο απ’ ό,τι μέσα από μια απλή συζήτηση. Μάθαινα τι θέματα τον απασχολούσαν, ποιες ήταν οι σκέψεις του πάνω σε αυτά, ποιο είναι το ιδιαίτερο στυλ γραφής του καθενός, που σιγά-σιγά, κατάφερνα να αναγνωρίζω.
Νομίζω, λοιπόν, πως ο λόγος για τον οποίο δυσκολεύομαι να αποχωριστώ, έστω και προσωρινά, ένα τόσο μεγάλο κομμάτι της ζωής μου, τόσο σημαντικό για εμένα, είναι προφανής. Όμως, η ζωή μου έχει πλέον γεμίσει με ασχολίες καινούριες και εμπειρίες που εδώ και χρόνια ονειρευόμουν να έχω. Έτσι, αναγκάζομαι πλέον να «κάνω χώρο» για τα καινούρια. Το μήνυμα, επομένως, με το οποίο θα σας αφήσω είναι απλό: κρατήστε αυτά που αγαπάτε στη ζωή σας, αυτά που για εσάς έχουν αξία, αυτά που σας γεμίζουν. Όταν όμως η μνήμη του κινητού φτάσει να γεμίσει με παλιές φωτογραφίες, ίσως είναι η κατάλληλη στιγμή να τις μεταφέρουμε αλλού, σε μέρος ασφαλές, και να γεμίσουμε τη μνήμη με καινούριες.
