Της Μαρίας Κουλούρη,
Από όταν ήμουν παιδί ακόμα, η ιδέα της οδήγησης με συνάρπαζε. Οι βόλτες και τα ταξίδια με το αυτοκίνητο ακούγοντας μουσική ήταν πάντα η αγαπημένη μου στιγμή, γι’ αυτό και ανυπομονούσα να μεγαλώσω, ώστε να βγάλω δίπλωμα και να οδηγώ μόνη μου. Τώρα που ήρθε αυτή η ώρα, ωστόσο, αντιλήφθηκα πόσο εύκολα «καταστρέφεται» η γοητεία αυτής της παιδικής ανάμνησης λόγω της έλλειψης οδηγικής παιδείας στη χώρα μας.
Σε πρόσφατη έρευνα που διεξήχθη σχετικά με τις πιο επικίνδυνες χώρες για οδήγηση στον κόσμο, η Ελλάδα κατετάγη «υπερήφανα» στην πέμπτη θέση, πίσω μόνο από το Λίβανο, την Ουρουγουάη, την Κολομβία και την Κόστα Ρίκα. Όμως, νομίζω, πως δεν προκαλεί κάποια ιδιαίτερη έκπληξη. Η παραβίαση πινακίδων STOP και κόκκινων σηματοδοτών αποτελούν καθημερινό φαινόμενο, ειδικότερα από μεγάλο ποσοστό μοτοσικλετιστών, οι οποίοι, ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στον δρόμο –ίσως και χωρίς να κοιτάξουν καθόλου– περνούν ανενόχλητοι. Εννοείται πως αυτό δεν συμβαίνει μόνο από μοτοσυκλέτες. Πολλά ατυχήματα προκαλούνται λόγω της παραβίασης της προτεραιότητας, ωστόσο, οι περισσότεροι Έλληνες οδηγοί μοιάζουν να μη μαθαίνουν από τη θλιβερή πραγματικότητα των πολλών καθημερινών ατυχημάτων. Παράνομες προσπεράσεις, υπέρβαση του ορίου ταχύτητας και των απαραιτήτων αποστάσεων, αδιαφορία για τη σήμανση και παράνομη στάση και στάθμευση συμπληρώνουν το «κοκτέιλ» αυτής της «τρέλας» που ονομάζεται ελληνική οδήγηση.
Εντούτοις, πρόβλημα δεν αποτελεί μονάχα η οδηγική συμπεριφορά των Ελλήνων, αλλά και η κατάσταση του οδικού δικτύου της Ελλάδας. Η κατάσταση του οδοστρώματος των περισσότερων δρόμων είναι κακή, έχοντας ως αποτέλεσμα φθορές πολλών οχημάτων λόγω λακκούβων και κακής ποιότητας ασφάλτου. Σε επίσης κακή κατάσταση βρίσκονται και οι διαγραμμίσεις των δρόμων, αδυνατώντας πολλές φορές να διακριθούν οι διπλές διαχωριστικές γραμμές, η βοηθητική λωρίδα ή και τα όρια του δρόμου, ενώ προβληματική σε μεγάλο βαθμό παρουσιάζεται και η σήμανση. Σε αρκετές περιπτώσεις η σήμανση είναι αντιφατική ή ανύπαρκτη, μπερδεύοντας συχνά τους οδηγούς σχετικά με το να διαλέξουν σωστά τη διαδρομή τους – η κατάσταση των πινακίδων, οι οποίες έχουν αλλοιωθεί από γκράφιτι ή αυτοκόλλητα πολλών ειδών, αποτελεί μια άλλη συζήτηση.
Τέλος, δεν θα μπορούσε να μη σχολιαστεί το ελληνικό οδικό δίκτυο και ως προς την… ποσότητά του. Αν παρατηρήσετε στους χάρτες τα οδικά δίκτυα άλλων χωρών, θα παρατηρήσετε το πλήθος των κεντρικών οδικών αρτηριών που υπάρχουν. Αν παρατηρήσετε της Ελλάδας, θα δείτε ελάχιστες εθνικές οδούς όπως η Εγνατία, η Ιωνία, η Ολυμπία και η «αγαπημένη» σε όλους μας Λεωφόρος Κηφισού, η οποία μποτιλιάρεται καθημερινά εξαιτίας του γεγονότος πως αποτελεί τη μοναδική κεντρική οδική αρτηρία που συνδέει τη Βόρεια Αττική με τη Νότια (Παραλιακή) και τον Πειραιά. Θεωρώ πως οι δρόμοι στην ελληνική επαρχία δεν χρήζουν καν περαιτέρω συζήτησης, η πληθώρα των οποίων δεν έχει εξελιχθεί εδώ και μισό αιώνα τουλάχιστον. Φυσικά, αν το οδικό δίκτυο υποστεί ζημιές σε κάποια σημεία (π.χ. κατολίσθηση, πτώση γεφυρών κτλ.) η ολιγωρία του κράτους στην αποκατάστασή του είναι χαρακτηριστική, με τα «έργα» να ταλαιπωρούν τους οδηγούς, ακόμα και σε περιόδους διακοπών, στις οποίες η κίνηση λόγω τουρισμού είναι αυξημένη.
Όλα τα παραπάνω είναι γνωστά εδώ και χρόνια, όμως φαίνεται να αποτελούν πλέον πραγματικότητα που έχουμε όλοι μας δεχτεί. Πρέπει να αλλάξουν προς το καλύτερο, διότι καθημερινά «χάνονται» δεκάδες ζωές στην άσφαλτο, είτε λόγω της επικίνδυνης οδήγησης είτε λόγω των κακών συνθηκών. Η πολιτεία οφείλει να παρέχει οδηγική παιδεία στους πολίτες κι εκείνοι να την εφαρμόσουν στην πράξη, όπως, επίσης, οφείλει να ασχοληθεί περισσότερο και πιο σοβαρά με το οδικό δίκτυο της χώρας.
