Της Γεωργίας Διπλού,
Έχω επαναλάβει πολλές φορές σε άρθρα μου ότι ζούμε μόνο με «πρέπει» και «μη». Δεν είναι κάτι καινούριο. Για την ακρίβεια, δεν είναι και ο στόχος του σημερινού μου άρθρου να επαναλάβω ζητούμενα που ουκ ολίγες φορές έχω αναφέρει στο παρελθόν. Ας επαναλάβουμε κάποιες «ιερές» αλήθειες. Όλοι αξίζουμε και την αγάπη και τη φιλία. Είμαστε άνθρωποι και αυτό δεν μας καθιστά άτρωτους. Το να παραδέχεσαι τη «τρωτή» σου φύση αποτελεί μεγαλείο ψυχής και δείγμα υγιούς ύπαρξης. Να παραδέχεσαι με ψηλά το κεφάλι τις συγγνώμες και τα λάθη σου.
Ξέρετε γιατί ο μοναχισμός αποτελεί εμμέσως την πιο εύκολη μορφή παραίτησης; Όταν είσαι αποκομμένος από τη ζωή και τα επακόλουθα της είναι εύκολα τα πράγματα. Ζεις χωρίς πειρασμούς και φόβο μην τυχόν και ξεφύγεις και παρεκτραπείς ή πληγώσεις δικά σου άτομα. Οι σχέσεις με τον εαυτό μας κυρίως είναι η πιο δύσκολη υπόθεση. Ο άνθρωπος επηρεάζεται από εξωτερικούς παράγοντες, όταν επιτρέπει ο ίδιος να τον επηρεάσουν. Αν, λόγου χάρη, πάω να κάνω τη δουλειά μου και μου λένε πόσο άχρηστη και ανάξια ευθυνών είμαι ή αν μου πουν ότι καταστρέφω τις συνθήκες γύρω μου, δεν σημαίνει ότι ισχύει κιόλας. Εν αντιθέσει, αν πω εγώ στον εαυτό μου και αναμοχλεύω ολοένα και περισσότερο αυτή την πληροφορία κατά πάσα πιθανότητα θα θεωρήσω ότι ισχύουν.
Το μεγαλύτερο κεφάλαιο στη ζωή ενός ατόμου, είναι με σιγουριά, η αυτοεκτίμηση και ο αυτοσεβασμός. Κάποια κάποτε μου είχε πει να δίνω στον κόσμο τη μεγαλύτερη βλακεία που έχω στο μυαλό μου με τη μόνη προϋπόθεση… να την «πουλήσω» σωστά και χωρίς φόβο! Να θυμάσαι ότι κανείς δεν είναι τέλειος και όποιος το νομίζει αυτό τότε είναι ο ίδιος που απέχει περισσότερο από όλους από την ιδέα της «τελειότητας». Η «μαγκιά» σε όλα είναι να μετουσιώνουμε οτιδήποτε το τραυματικό σε δύναμη. Δύναμη που πηγάζει από μέσα μας πάντα και που δεν χρειάζεται να μας χαρίσει κανένας, ούτε να περιμένουμε την εύνοια των ανθρώπων για να αναγεννηθούμε, για τον απλό λόγο του ότι έχουμε βαθιά, κρυμμένες μέσα μας όσες συνιστώσες χρειάζονται ώστε να τα καταφέρουμε. Η αλλαγή γίνεται εκ βαθέων και μετά από την πάροδο του χρόνου βγαίνει στην επιφάνεια.
Άνθρωποι γεμάτοι άμυνες και απογοήτευση δεν δίνουν χώρο, χρόνο και περιθώρια προδιαγράφοντας έτσι το μέλλον και χάνοντας κάθε σπιθαμή ηλιαχτίδας που μπορεί να βρεθεί στον δρόμο τους. Το κάθε μαζί είναι μια τεράστια ανηφόρα, η οποία πρέπει να αποτελείται από δύο καλά «εγώ», προσοχή όμως, όχι ισχυρά απλώς καλά και λειτουργικά. Άνθρωποι που μπορεί να μην ξέρουν που βρίσκονται, αλλά θέλουν να προσπαθήσουν γνωρίζοντας κυρίως τον εαυτό τους. «Έρχεται άραγε κανείς ποτέ, να γυρέψει από τη θεότητα τη δύναμη της αντοχής στη σωματική και τη ψυχική οδύνη; Το λυτρωμό από το συναίσθημα της δυστυχίας; Τη συγχώρεση για τις κακές του πράξεις;». Μ. Καραγάτσης. Η Μεγάλη Χίμαιρα.
