Της Μαρίας Μπαλαούρα,
Σε έναν καινούριο χώρο στον Νέο Κόσμο θα λάβει μέρος το νέο έργο του Δημήτρη Μυτιληναίου, ένα έργο καινοτόμο και ιδιαίτερο, το οποίο θέλει να ξεχωρίσει τη διαφοροποίηση του κλασικού, αυστηροποιημένου μπαλέτου με την «ευελιξία» και τον «αυθορμητισμό» της pop κουλτούρας.
Καθημερινά, λοιπόν, (εκτός της Πέμπτης) στις 9:15 το βράδυ, ξεκινώντας στις 27 Μαΐου, με τελική παράσταση τις 2 Ιουνίου, ο Δημήτρης Μυτιληναίος με τη χορευτική του ομάδα (Νεφέλη Αστερίου, Τάσος Καραχάλιος, Μαρκέλλα Μανωλιάδη, Μάρω Σταυρινού) μάς προσκαλούν να παρακολουθήσουμε και να γίνουμε μέρος του έργου. Η ομάδα αποτελείται από έξι χορευτές, ο καθένας με δικό του ρόλο, αλλά και συνάμα ίδιο… ή για την ακρίβεια συμπληρωματικό. Οι πέντε χορευτές/τριες θα χορεύουν στη σκηνή, με τη μουσική να «αποσιωπείται» με τρόπο στη σκηνή και ο έκτος χορευτής να αναλαμβάνει, εν μέρει, ρόλο «τεχνικού», χωρίς να χορεύει πάντα.
Η παράσταση, δεν απορρίπτει το “unison”, αντίθετα το υιοθετεί και το ανακατασκευάζει. Το “unison”, είναι το στυλ αυτό που όλοι οι χορευτές ακολουθούν μια πανομοιότυπη, συντονισμένη και ομαδική κίνηση. Η ομαδικότητα εξακολουθεί να είναι μέρος του έργου, σημαντικού και καίριου, όπως και ο συντονισμός, αλλά η χορογραφία δεν είναι ίδια για όλους τους ρόλους. Όπως προαναφέρθηκε, ο κάθε ρόλος ακολουθεί μια δική του κίνηση, η οποία επικοινωνεί, φυσικά, με των υπολοίπων, διατηρώντας, έτσι, τον συντονισμό και την ομαδικότητα. Σαν αποτέλεσμα, προκύπτει η παράσταση να αποτελεί περισσότερο μια νοητική προσέγγιση παρά ένα μουσικοχορευτικό θέαμα.
Ο τίτλος Hard Pop είναι, για τον δημιουργό, ένας τίτλος που παραπέμπει και σε άλλα νοήματα που αποδίδονται στον χορό, όπως τη σεξουαλοποίηση και την κίνηση του σώματος ευρύτερα. Πιο συγκεκριμένα, μέσα στο Hard Pop συναντάται και το Hard Porn, με τη χορευτική κίνηση να αποτελεί κάτι το αισθησιακό, το ερωτικό και ενίοτε το προκλητικό, ανέκαθεν, ενώ σύμφωνα με τον Δημήτρη Μυτιληναίο, η εικόνα του σώματος που πάλλεται στους ρυθμούς της μουσικής θυμίζει κάτι το μεταλλικό, «ακουμπώντας» έτσι και το hard rock.
Η επιλογή των τραγουδιών από τον καλλιτέχνη είναι εξίσου ιδιαίτερη και σημασιολογική. Σύμφωνα με τον ίδιο: «Ήθελα η λίστα μου να έχει τραγούδια που σίγουρα να τα έχω αφομοιώσει εγώ και ενδεχομένως να είναι και συλλογικά αφομοιωμένα, να είναι μεγαλύτερες ή μικρότερες επιτυχίες. Επειδή τα τραγούδια δεν ακούγονται στη σκηνή, ήταν σημαντικό να διατηρηθεί έστω και μια μικρή πιθανότητα κάποια από αυτά να αναγνωρίζονται για να μπορεί το κοινό να συνδέεται έστω και σημειακά με την καταγωγή αυτού που παρακολουθεί. Διάλεξα τραγούδια που θυμάμαι από μικρός έως και κομμάτια πιο πρόσφατα που μπορεί να ακούγονται στα ραδιόφωνα, ή που να έχουν γίνει γνωστά μέσα από κάποιο τηλεοπτικό θέαμα. Προσπάθησα να καλύψω ένα ευρύ φάσμα της pop μουσικής βιομηχανίας τόσο χρονικά όσο υφολογικά. Ο George Michael για παράδειγμα δεν είναι ίδιου τύπου pop με την Doja Cat ή την Ελένη Φουρέιρα, αλλά χρειαζόμουν μια διαλογή που να μπορεί να τα συμπεριλαμβάνει, γιατί νομίζω ότι το βασικό χαρακτηριστικό της pop είναι ότι τα είδη που περικλείει δεν μοιράζονται στα αλήθεια κοινά αισθητικά ή υφολογικά ή ακόμη και τεχνικά στοιχεία, αρκεί το αποτέλεσμα να είναι προσιτό και να πουλήσει».
Έτσι, όποιος αγαπά τον χορό και ειδικά έναν εναλλακτικό χορό, με μια διαφορετική προσέγγιση, εννοιολογική και τεχνική, δεν έχει παρά να παρακολουθήσει το έργο Hard Pop του Δημήτρη Μυτιληναίου και να επιτρέψει στην έκφραση των καλλιτεχνών και στη «σκηνοθεσία» της χορογραφίας να τον ταξιδέψει στον μαγικό κόσμο της σωματικής «απελευθέρωσης», «έκθεσης» και «έκφρασης».
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Ο Δημήτρης Μυτιληναίος χορεύει σε ρυθμούς “Hard Pop”, news247.gr, διαθέσιμο εδώ
- Hard pop, του Δημήτρη Μυτιληναίου στο Palm Tree, culturenow.gr, διαθέσιμο εδώ
