Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Γι’ ακόμα μία φορά, τα γεγονότα δικαιώνουν όσους ήμασταν, εξ αρχής, εναντίον της Συμφωνίας των Πρεσπών, μεταξύ της Ελλάδας και της, τότε, Π.Γ.Δ.Μ. Η αναφορά της νεοεκλεγείσας Προέδρου της γείτονος χώρας σε «Μακεδονία», κατά την τελετή ορκωμοσίας της, δεν αφήνει πλέον περιθώριο γι’ αυταπάτες. Πιστοποιεί μια μεγάλη ήττα της Ελλάδας σε διπλωματικό επίπεδο και προαναγγέλλει δυσμενείς εξελίξεις για τη χώρα μας.
Η Συμφωνία ήταν η κατάληξη μιας πορείας τριών δεκαετιών και αποτελεί ιστορικό φαινόμενο: Το εν εκ των δύο μερών, η Ελλάδα, ήταν ασύγκριτα ισχυρότερο σε διπλωματικό, οικονομικό, στρατιωτικό επίπεδο εν συγκρίσει με το δεύτερο. Παρόλα αυτά, το τελευταίο μπόρεσε να εξασφαλίσει την επίσημη δικαίωση της πλειοψηφίας των αιτημάτων του και την ουσιαστική δικαίωση του συνόλου αυτών.
Οι τυπικές υποχωρήσεις στις οποίες προέβησαν τα Σκόπια αποτέλεσαν απλώς προπέτασμα καπνού: Ουδείς εχέφρων και σοβαρός άνθρωπος μπορούσε να πιστέψει ότι η προσθήκη του γεωγραφικού όρου «Βόρεια», στην ονομασία «Μακεδονία» με την οποία αυτοαποκαλούταν η χώρα και με την οποία είχε κατορθώσει ν’ αναγνωριστεί διεθνώς και από ορισμένες άλλες, κατόπιν εγκληματικής αμέλειας των Αθηνών, θ’ άλλαζε τις αλυτρωτικές απόψεις και βλέψεις των γειτόνων. Βλέπουμε ότι το νέο όνομα δεν γίνεται σεβαστό ούτε καν σε τυπικό, έστω προσχηματικό, επίπεδο.
Σε συνδυασμό, δε, με τις υπόλοιπες πρόνοιες της Συμφωνίας, αλλά και τις σκόπιμες ασάφειες που αυτή περιλαμβάνει, εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι τα συμφέροντα της χώρας επλήγησαν καίρια και πλήττονται συνεχώς, ενώ οι κίνδυνοι είναι ορατοί, ειδικά για όποιον έχει γνώση των διεθνών εξελίξεων και γνωρίζει Ιστορία…
Σημείο καμπής, στην πορεία του ζητήματος, το πολυθρύλητο δήθεν veto Καραμανλή στο Βουκουρέστι, το 2008. Ο επικοινωνιακός μηχανισμός της Ν.Δ. έσπευσε να κατατάξει τον πρώην Πρωθυπουργό στη χωρία των Μακεδονομάχων. Η πραγματικότητα, όμως, είναι ότι τότε επισημοποιήθηκε η μεταβολή της εθνικής θέσης. Η απόφαση του Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας το 1992, με συμφωνία όλων πλην της Γ.Γ. του ΚΚΕ, όριζε ότι: «…η Ελλάδα θα αναγνωρίσει ανεξάρτητο κράτος των Σκοπίων… με την αυτονόητη διευκρίνιση ότι στο όνομα του κράτους αυτού δεν θα υπάρχει η λέξη “Μακεδονία”». Αυτή μετεβλήθη στο «Η επίσημη θέση της Ελλάδας είναι σαφής: σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό πριν από τη λέξη “Μακεδονία” που θα ισχύει έναντι όλων (ergaomnes)…», με αρχιτέκτονα την τότε ΥΠ.ΕΞ. Ντόρα Μπακογιάννη, που πρόσφατα νόθευσε και την εθνική θέση για το Κόσσοβο…
Με το τετελεσμένο αυτό να έχει δημιουργηθεί και τη χρεοκοπία της χώρα μας να επιτελεί καταλυτικό ρόλο στις εξελίξεις, ήρθε η Κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα να υπογράψει την ήττα της Ελλάδας και να υποθηκεύσει το μέλλον της: Ο Τσίπρας ιδεολογικά ήταν ταυτισμένος ανέκαθεν με τις θέσεις των Σκοπιανών, όπως και το κόμμα του. Αναρίθμητες οι δημόσιες δηλώσεις τους όπου, εκτός των άλλων, αποκαλούσαν «Μακεδονία» την Π.Γ.Δ.Μ. Πολιτικοί του χώρου αυτού, της δήθεν Ανανεωτικής Αριστεράς, ήταν άλλωστε που έσπασαν το εμπάργκο που είχε επιβάλλει η Αθήνα στα Σκόπια το 1994. Υπό αυτό το πρίσμα, όχι μόνο δεν είχε ενδοιασμούς, αλλά μάλλον αποτελούσε χαρά του η δικαίωση της σκοπιανής αλυτρωτικής προπαγάνδας.
Το 2017 διέβλεψε την ευκαιρία ν’ αναδειχθεί σε «αγαπημένο παιδί» της ηγεσίας της Ε.Ε. και των Η.Π.Α. Τόσο η πρώτη όσο και οι δεύτερες επιθυμούσαν διακαώς την είσοδο της Π.Γ.Δ.Μ. στο Ν.Α.Τ.Ο. και στην Ε.Ε. Ο Τσίπρας επένδυσε σε δύο σημεία: Αφενός, στο ότι ο Ευρωατλαντικός παράγων θα τον βοηθούσε να παραμείνει στην εξουσία ή σε άμεση τροχιά αυτής, εκτιμώντας την προσφορά του, η οποία περιελάμβανε την υπογραφή και υλοποίηση του τρίτου Μνημονίου (υποθήκευση δημόσια περιουσίας στο Υπερταμείο, για 99 χρόνια, «κόκκινα δάνεια» στα funds κ.λπ.) και κορυφωνόταν με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Έτσι, θα του έδινε μεγαλύτερα δημοσιονομικά περιθώρια, προκειμένου να προχωρήσει σε κοινωνικές παροχές και ν’ ανασχέσει την πολιτική του φθορά, θα πίεζε την αντιπολίτευση, ώστε να χαμηλώσει τους τόνους της κριτικής, θα βοηθούσε στο μεταναστευτικό, θα έκανε τα στραβά μάτια σε -αντιθεσμικής και ολοκληρωτικής λογικής- παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, στα Μ.Μ.Ε. κ.ά.
Αφετέρου, θεώρησε ότι η Συμφωνία θα δημιουργούσε μεγάλα ρήγματα εντός της Ν.Δ., η οποία παρουσιαζόταν τριχοτομημένη επί του θέματος: Η σκληρή γραμμή του ΟΧΙ από τον Σαμαρά, η μεσοβέζικη γραμμή Καραμανλή και η σκληρή γραμμή του ΝΑΙ της Ντόρας. Και στη μέση όλων αυτών ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος θα έπρεπε να συμβιβάσει τις τρεις αυτές θεωρήσεις και ταυτοχρόνως να διαχειριστεί τις σφοδρές πιέσεις Η.Π.Α. και Ε.Ε. υπέρ του συμβιβασμού.
Αναλόγως στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., υπήρχε αφενός η παρακαταθήκη του Ανδρέα Παπανδρέου, «το όνομά μας είναι η ψυχή μας», η οποία όμως είχε νοθευτεί σφόδρα στο διάβα του χρόνου. Στο πλαίσιο του τότε ΚΙΝ.ΑΛ. άλλωστε, όλες οι υπόλοιπες συνιστώσες, πλην του ΠΑ.ΣΟ.Κ., ήταν υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών, αλλά και όλοι οι διεκδικητές της προεδρίας του συμμαχικού σχήματος, πλην της αειμνήστου Φώφης Γεννηματά. Οι, δε, Ευρωσοσιαλιστές είχαν ήδη αδειάσει το ΠΑ.ΣΟ.Κ., δεχόμενοι στους κόλπους τους τον Αλέξη Τσίπρα υπό το καθεστώς του «παρατηρητή» και πίεζαν ασφυκτικά, όχι μόνο για να προκύψει συναίνεση, αλλά και συνεργασία με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Εν ολίγοις, λοιπόν, ο Αλέξης Τσίπρας, για το προσωπικό και κομματικό πολιτικό του όφελος και εντός του διαχρονικού ιδεοληπτικού του πλαισίου, προχώρησε σε μια εθνικά επιζήμια συμφωνία. Το ότι ο σχεδιασμός του δεν του βγήκε εξ ολοκλήρου (μιας και το διαχρονικό δεξιό ένστικτο αυτοσυντήρησης μπρος στην εξουσία αφενός και η ιστορική παρακαταθήκη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. αφετέρου, επέδρασαν καταλυτικά) δεν αναιρεί την -ιστορικών διαστάσεων- εθνική βλάβη που προκάλεσε στη χώρα.
Σήμερα, πέρα από το δυσμενές πλαίσιο που έχουν δημιουργήσει η ίδια η Συμφωνία και τα μέχρι τώρα αποτελέσματά της, έχουμε και μια ελληνική Κυβέρνηση που μόνο εμπιστοσύνη δεν εμπνέει: Ο Μητσοτάκης καταψήφισε τη Συμφωνία των Πρεσπών. Το έκανε από πατριωτική ευαισθησία ή υπό το πρίσμα του πολιτικού συμφέροντος; Η απάντηση είναι ευκόλως εννοούμενη. Τα «golden boys» του Μεγάρου Μαξίμου διοικούν τη χώρα σαν πολυεθνική εταιρεία και θεωρούν ξεπερασμένες και οπισθοδρομικές τις όποιες ευαισθησίες αναφορικά με την εθνική ταυτότητα.
Σε ό,τι αφορά, δε, τις αιτιάσεις για την εθνική ασφάλεια, η καραμέλα «αφού είμαστε στο Ν.Α.Τ.Ο. και την Ε.Ε. δεν έχουμε να φοβηθούμε κάτι» δεν λέει να λιώσει. Άλλωστε και στα λοιπά μέτωπα, οι κατραπακιές διαδέχονται η μία την άλλη: Ο Ράμμα σουλατσάρει και προκαλεί εντός της Ελλάδας, έχοντας κλειδωμένο με το έτσι θέλω υποψήφιο ευρωβουλευτή του κυβερνώντος κόμματος κι εκλεγμένο Δήμαρχο της Χειμάρρας στ’ αλβανικά μπουντρούμια. Ο Erdogan μετατρέπει Ορθοδόξους ναούς παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς σε τζαμιά, οργώνει τη μουσουλμανική μειονότητας της Δυτικής Θράκης ανενόχλητος εδώ και χρόνια και, φυσικά, δεν έχει αποσύρει κάποια από τις προκλητικές διεκδικήσεις του στο Αιγαίο. Η Κύπρος πιέζεται να συρθεί εκ νέου σ’ ένα διάλογο που σε κάθε περίπτωση ως κατάληξη έχει τη δικαίωση της παράνομης τουρκικής εισβολής και κατοχής της μαρτυρικής Μεγαλονήσου.
Υπάρχει εναλλακτική; Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., που ήταν ανέκαθεν στην πρώτη γραμμή του εθνομηδενισμού, με τη στροφή Τσίπρα και την έλευση Κασσελάκη στριμώχνεται, δε, με τη Ν.Δ. και στην πρώτη γραμμή του φιλο-αμερικανισμού. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ., αντί να εκμεταλλευτεί τέτοιες ευκαιρίες προκειμένου να επανασυσπειρώσει τις πατριωτικές δυνάμεις που το ακολουθούσαν όταν πρωταγωνιστούσε στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας και να διαφοροποιηθεί ουσιαστικά από Ν.Δ. και ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αναζητεί δήθεν σοσιαλδημοκρατικές ταυτότητες, κάνοντας τα ρεπό της Ν.Δ. στο νομοσχέδιο για την υιοθεσία παιδιών από ομοφυλόφιλους, συμπαρατάσσεται με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στο νομοσχέδιο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και τελικά ψάχνει να βρει πώς κατάφερε να κινδυνεύει να χάσει τη δεύτερη θέση από τον πολυδιασπασμένο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. του Κασσελάκη και του… Άρη Σπιλιωτόπουλου.
Δυστυχώς, τα χειρότερα για την Ελλάδα είναι μπροστά: Η ήττα στο μέτωπο του Σκοπιανού θα έχει μακροπρόθεσμες συνέπειες όχι ιστορικά επονείδιστες και παράλληλα ιδιαιτέρως επικίνδυνες. Την ίδια στιγμή, σκηνικό Πρεσπών στήνεται και στα ελληνοτουρκικά, συμπεριλαμβανομένου του Κυπριακού: Δρομολογούνται εθνικές υποχωρήσεις, αδιανόητες σε άλλες εποχές, που θα βαπτιστούν «ρεαλιστικές», «αντι-εθνικιστικές», «προοδευτικές». Η εποχή μας, άλλωστε, είναι η εποχή της στρέβλωσης…
