Της Χρυσάνθης – Ίριδας Ανεμογιάννη,
Και κάπως έτσι κλείνει ένας κύκλος. Και έτσι έκλεισε και ο δικός μας. Μετά από αρκετό καιρό. Αυτό συμβαίνει στη ζωή. Είναι γεμάτη με κύκλους. Άλλους μεγαλύτερους. Άλλους μικρότερους. Ο καθένας διαφορετικής διάρκειας. Και όλοι κάποτε κλείνουν. Είτε το θέλουμε, είτε όχι, είτε το επιλέγουμε εμείς, είτε κάποιος άλλος.
Μπορεί κάποιοι να κλείσουν βιαστικά, χωρίς τη θέληση μας. Δεν εξαρτώνται από εμάς. Μπορεί να κλείσουν προτού ολοκληρωθούν. Να κλείσουν ξαφνικά, βεβιασμένα, άτσαλα και απροσδόκητα. Μπορεί, όμως, κάποτε να ανοίξουν ξανά. Συχνά, κάτι που δεν ολοκληρώθηκε μπορεί να επανέλθει. Τότε θα ανοίξει ένας καινούργιος κύκλος.
Άλλοι κλείνουν, επειδή εμείς το επιλέγουμε. Είναι σημαντικό να μπορούμε να καταλάβουμε πότε είναι η σωστή στιγμή, για να ολοκληρωθεί ένας κύκλος. Με τη σκέψη πάντα ότι το κλείσιμο ενός κύκλου αποτελεί προϋπόθεση για το άνοιγμα ενός νέου. Πρέπει να κλείνουμε τους κύκλους, όταν κάτι έχει τελειώσει. Δεν υπάρχει η τέλεια στιγμή. Δεν μιλάμε για διαβήτες. Ουτοπικό. Ανέφικτο.
Υπάρχουν και άλλοι κύκλοι, που δημιουργούν μέσα τους νέους, ή αποτελούν τη βάση, για να ακουμπήσουν πάνω τους νέοι. Αυτό μπορεί να συμβαίνει, καθώς δεν κλείνουν όλοι οι κύκλοι στην ώρα τους.
Υπάρχουν και αυτοί που, όταν ανοίγουν, ξέρουμε εξαρχής τη διάρκειά τους. Ακόμα και αυτούς, πρέπει να τους ζούμε. Να τους ζούμε για όσο διαρκούν. Επειδή διαρκούν. Ανεξάρτητα το πότε και το αν θα κλείσουν τελικά.
Όσο υπάρχουν κύκλοι στη ζωή μας, τόσο κινούμαστε. Δεν έχει σημασία η φορά και η κατεύθυνση. Η διαδρομή είναι πολύ σημαντικότερη. Κανένας κύκλος δεν είναι μάταιος. Μόνο ελπίζεις για ένα ταξίδι γεμάτο εμπειρίες.
Κάπως έτσι κλείνει και για έμενα αυτός ο κύκλος, ενώ έχουν ανοίξει ήδη άλλοι. Νέοι. Δημιουργικοί. Άλλοι με προοπτικές, άλλοι με λάθη. Είναι ωραίο να κινούμαστε προς πολλές κατευθύνσεις. Ίσως να συναντηθούμε σε κάποιον άλλον κύκλο. Διαφορετικοί. Μέχρι τότε ας κινούμαστε όλοι.
