Της Σπυριδούλας Βλάχα,
Η γονεϊκότητα είναι μία από τις σημαντικότερες διαδικασίες στις οποίες μπορεί να βρεθεί ένας άνθρωπος. Πρόκειται για μία σχέση, στην οποία το ένα άτομο – ο γονέας– φέρει εξ ολοκλήρου την ευθύνη για το άλλο, με το περιβάλλον να κατέχει κομβικό ρόλο στον τρόπο εξέλιξής της. Ωστόσο, πολλές είναι οι φορές που συναντώνται προβλήματα, τα οποία αφορούν τόσο τον ίδιο τον γονέα, όσο και τις κοινωνικές συνθήκες που καλείται να αντιμετωπίσει.
Ξεκινώντας, η γονεϊκότητα αναφέρεται στον τρόπο που επιλέγει κανείς να είναι γονέας, καθώς και στην οριστική ανάληψη της ευθύνης απέναντι στο παιδί, το δεύτερο μέλος της σχέσης, το οποίο είναι απροστάτευτο και βρίσκεται υπό διαμόρφωση. Είναι μία άνιση σχέση, καθώς ο γονέας είναι αυτός που παίρνει τις αποφάσεις για ένα άτομο πλήρως εξαρτώμενο από αυτό, και το οποίο διαμορφώνεται σε μεγάλο βαθμό με βάση τις αποφάσεις του πρώτου.
Η έννοια της γονεϊκότητας ταυτίζεται με την ευθύνη, καθώς το άτομο που γίνεται γονέας αναλαμβάνει μία μακρόχρονη –τουλάχιστον 18ετή– ευθύνη για την ομαλή φυσική, συναισθηματική και κοινωνική ανάπτυξη του παιδιού. Γι’ αυτό το λόγο άλλωστε, έχουν κατοχυρωθεί νομικά τα δικαιώματα του παιδιού και οι υποχρεώσεις του κηδεμόνα του.
Ωστόσο, σε αυτό το σημείο χρειάζεται να αναφέρουμε, πως ένας γονέας που ενδιαφέρεται πραγματικά για το παιδί του, κάνει όλα αυτά που θεωρεί σωστά για εκείνο, ασχέτως εάν όλα αυτά είναι πράγματι λειτουργικά για το παιδί. Αυτή είναι μία ευθύνη που «βαραίνει» πολλούς γονείς, οι οποίοι με το πέρασμα τον χρόνων συνειδητοποιούν, είτε μόνοι τους είτε μέσω των παιδιών τους, πως ο τρόπος που άσκησαν τη γονεϊκότητα δεν ήταν ο πιο λειτουργικός για τα τέκνα τους. Βέβαια, όταν κάποιος γίνεται για πρώτη φορά γονέας, αναλαμβάνει ένα ρόλο πρωτόγνωρο για εκείνον, ο οποίος επηρεάζεται τόσο από τα δικά του βιώματα όσο και από τις διαφορετικές απόψεις που εκλαμβάνει από το περιβάλλον του.
Η ευθύνη του γονέα να ξανασκεφτεί και να αναθεωρήσει τον τρόπο με τον οποίο ο ίδιος μεγάλωσε και έμαθε από τον περίγυρό του, είναι ιδιαίτερα σημαντική. Ωστόσο, ας λάβουμε υπόψη μας πως η σύγχυση που επικρατεί γύρω από τον γονεϊκό ρόλο είναι μεγάλη και πολλές φορές, αναζητώντας το καλύτερο για το παιδί του, το άτομο ενδέχεται να προβεί σε ακατάλληλες συμπεριφορές, είτε λόγω απειρίας, είτε επειδή είναι το μόνο που γνωρίζει από τους δικούς του γονείς.
Επιπλέον, χρειάζεται να αναφερθούμε στην ελάχιστη υποστήριξη που λαμβάνει ένας γονέας από το κράτος σήμερα. Πρώτον, τα επιδόματα που προσφέρει το κράτος είναι μάλλον πενιχρά παρά βοηθητικά για μία σύγχρονη οικογένεια, δεδομένων των μισθών που προσφέρονται στην αγορά εργασίας και των εξόδων που έχει μία οικογένεια. Από την άλλη πλευρά, είναι ιδιαίτερα δύσκολο για τους εργαζόμενους γονείς να βρουν δημόσιους φορείς, στους οποίους να μπορούν να αφήσουν τα παιδιά τους, όσο εκείνοι εργάζονται, αφού εκείνοι είναι λιγοστοί και συχνά με πολύ αυστηρά κριτήρια, με αποτέλεσμα να χρειάζεται να καταφύγουν σε ιδιωτικές δομές ή να αναζητήσουν τη βοήθεια κάποιου προσώπου της οικογένειας.
Κλείνοντας, η γονεϊκότητα είναι μία ιδιαίτερη μορφή σχέσης, στην οποία χρειάζεται ο γονέας να διακρίνεται από ωριμότητα και υπευθυνότητα, προκειμένου αυτή να εξελιχθεί ομαλά και λειτουργικά. Επιπλέον, στην κοινωνία μας, η άσκηση της γονεϊκότητας γίνεται ακόμα πιο δύσκολη, δεδομένης της έλλειψης υποστήριξης από το κράτος, τόσο σε κοινωνικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο. Παρ’ όλα αυτά, ας θυμόμαστε τη γονεϊκότητα για την αγάπη που τρέφει ένας γονέας για το παιδί του, η οποία αποτελεί την ύψιστη μορφή αγάπης.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Γονεϊκότητα, psychoedu.gr, διαθέσιμο εδώ
- Γονεϊκότητα: περί γονεϊκότητας, i-psyxologos.gr, διαθέσιμο εδώ
