Του Λάμπρου Βέλλιου,
Η ανθρωπότητα στην αλυσίδα αιώνων ύπαρξής της, είναι διανθισμένη με σπουδαία επιτεύγματα αλλά ταυτοχρόνως άμεσα βεβηλωμένη και κηλιδωμένη από ακραία σκηνικά πολέμων, αιματοχυσιών, κρίσεων, πείνας, υποδούλωσης, γενοκτονιών και εθνοκάθαρσης, από τις πρώτες φυλές ινδιάνων οι οποίες εκμηδενίστηκαν από τους Άγγλους αποικιοκράτες, στο Ολοκαύτωμα των Εβραίων την περίοδο άνθησης του ναζιστικού μορφώματος έως και τις μέρες μας. Αλλά στο παρόν άρθρο, δυστυχώς δεν θα γίνει περαιτέρω ανάλυση σχετικά με τα παραπάνω, αλλά θα ασχοληθεί με μια άλλη φυλή που βιώνει την γενοκτονία, και αναφερόμαστε στην φυλή Ροχίνγκια στην Δυτική Μιανμάρ.
Μια πρώτη γνωριμία με τη φυλή
Οι Ροχίνγκια αποτελούν μια εθνική μειονότητα, περίπου 1,1 εκατομμυρίου που κατοικεί στην περιοχή του Ράκιν στην Δυτική Μιανμάρ και η οποία συνορεύει με το Μπαγκλαντές. Η μειονότητα αυτή, λοιπόν, είναι κατά κύριο λόγο Μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα, βασικός λόγος μη αναγνώρισής τους από τους Βουδιστές κατοίκους της υπόλοιπης Μιανμάρ. Οι Βουδιστές, μάλιστα, υποστηρίζουν πως η φυλή αυτή αποτελείται από λαθρομετανάστες Μπαγκλαντεσιανούς, οι οποίοι καταλαμβάνουν καίριες θέσεις εργασίας και για αυτό επικρατεί στην περιοχή πολύ έντονο το στοιχείο της ανεργίας. Το αφήγημα γνωστό και στα δικά μας μέρη. Η ιστορική καταγραφή της πραγματικότητας, όμως, αντανακλά μια διαφορετική ροή των γεγονότων, η οποία τονίζει πως οι Ροχίνγκια κατοικούν στο Δυτικό κομμάτι της χώρας παραπάνω από μια χιλιετία, προερχόμενοι από φύλα Πορτογάλων, Μουγκάλ και Αράβων του ανεξάρτητου κρατιδίου του Ουρακάν.
Ως αποτέλεσμα της μη θεσμοθετημένης αναγνώρισης των Ροχίνγκια ως εθνότητας, η καθημερινή παραβίαση βασικών πολιτικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων αποτελεί γεγονός. Οι ίδιοι ζώντας κάτω από άθλιες συνθήκες διαβίωσης δεν έχουν δικαίωμα πρόσβασης σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, σε χώρους δουλειάς και στην λήψη βασικής εκπαίδευσης. Η φτώχεια, η πείνα και η ανεργία τους μαστίζει, παράλληλα με την κακοποιητική συμπεριφορά κράτους και ενόπλων δυνάμεων, γεγονότα που οδήγησαν σε μια σειρά εντάσεων και τάσεων εξέγερσης των τελευταίων όπως θα φανεί και στα παρακάτω χωρία.
Ιστορική καταγραφή των γεγονότων
Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, και ειδικότερα το 1948, η Μιανμάρ αυτονομήθηκε από την Βρετανική Μπούρμα και έγινε ανεξάρτητο κράτος το οποίο χαρακτηρίστηκε από συνεχή αυταρχικά καθεστώτα και δικτατορία, όπως αυτήν του 1962, ύστερα από στρατιωτικό πραξικόπημα. Την περίοδο του καθεστώτος αυτού, λοιπόν, οι Ροχίνγκια λάμβαναν ξένες ταυτότητες, κάτι το οποίο τους δυσκόλευε απίστευτα στην ανεύρεση δουλειάς, ενώ από το 1982 με τον ψηφισμένο νόμο περί ιθαγένειας θεωρούνται απάτριδες σε αντίθεση με την αναγνώριση των υπόλοιπων 135 φύλων, κάτι το οποίο σηματοδοτούσε την κατάφωρη παραβίαση βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων όπως ήταν η πρόσβαση στο νερό, στην τροφή, στην υγεία και την παιδεία και την συστηματική ύπαρξη εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας.
Από την δεκαετία του ΄70, οι Ροχίνγκια υπέστησαν μια σειρά από διωγμούς στην περιοχή της Ρακίν, όπως ήταν αυτές του 1978, του 1991 και του 2015, με αποκορύφωμα πάντως να αποτελούν τα αιματηρά γεγονότα του 2017 τα οποία θα αναλυθούν περαιτέρω πιο κάτω. Κύριο ρόλο σε αυτούς τους εκβιαστικούς διωγμούς διαδραμάτισαν τα ΜΜΕ, τα οποία προέβαλαν μια άνευ ορίων αντι-Ροχίνγκια προπαγάνδα, νομιμοποιώντας παράλληλα στις συνειδήσεις του λαού τις αποτρόπαιες πράξεις του καθεστώτος, άμεσα εφαρμοστέες από τον εθνικό στρατό της Μιανμάρ και τα σώματα ασφαλείας. Άξιο αναφοράς αποτελεί το γεγονός πως σύμφωνα με στοιχεία του Διεθνή Οργανισμού Μετανάστευσης, περισσότερο από 1 εκατομμύριο μέλη της φυλής της Ρακίν είχαν μετακινηθεί από την δεκαετία του ΄70 και έπειτα στα γειτονικά κράτη του Μπαγκλαντές και της Μαλαισίας, διακινδυνεύοντας σταθερά την ακεραιότητα τους, αφού η πληθώρα αυτών εγκαταλείπει βεβιασμένα τις ρίζες και τον τόπο της διασχίζοντας με βάρκα την θάλασσα Ανταμάν και τον ποταμό της Βεγγάλης, προκειμένου να αφιχθούν στον νέο τόπο επιβίωσής τους. Όλα αυτά τα γεγονότα διαδραματίζονται αταλάντευτα μέχρι και σήμερα, με τις πιο ακραίες σκηνές και εικόνες να διαδραματίζονται το 2016-17. Τι συνέβη, όμως, τότε πραγματικά;
Γεγονότα του 2016-2017
Όπως συμβαίνει κατά κανόνα, στα χρονικά της ανθρώπινης ιστορίας, όλα τα επαναστατικά κινήματα, ξεσπούν στα πλαίσια των άθλιων συνθηκών διαβίωσης, της φτώχειας, της πείνας, της εκμετάλλευσης σε όλο τον πλανήτη, από τους Ζαπατίστας στην Τσάπας του Μεξικό, τους Σαντινίστας στην Νικαράγουα, τους Τουπαμάρος στην Ουρουγουάη, τους Μπολσεβίκους στην Σοβιετική Ένωση, τους Ερυθροφρουρούς στην Κίνα, τους Σπαρτακιστές στην Γερμανία, τους Γκεβαρίστας στην Κούβα και την Βολιβία μέχρι και στην χώρα μας με το ΕΑΜ του Άρη Βελουχιώτη. Δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση η πολλαπλά βασανισμένη και κακομεταχειρισμένη φυλή των Ροχίνγκια, μέλη της οποίας ήδη από το 2012 και έπειτα οργάνωσαν ένοπλες αντάρτικες δυνάμεις, οι οποίες συγκρούονταν με τις δυνάμεις του στρατού και της αστυνομίας. Οι συγκρούσεις μαίνονταν, μέχρι τον Οκτώβρη του 2016, όταν οπλισμένοι Ροχίνγκια εξαπέλυσαν μια σειρά ένοπλων και θανατηφόρων επιθέσεων σε κεντρικά φυλάκια της αστυνομίας, κυρίως στην περιοχή της βόρειας Ρακίν. Τα γεγονότα έφτασαν στην κορύφωση τους όταν και πάλι το ένοπλο απελευθερωτικό κίνημα της φυλής των Ροχίνγκια στις 25 Αυγούστου του 2017 οργάνωσαν και πραγματοποίησαν πογκρόμ επιθέσεων σε συνοριακούς κρατικούς σταθμούς, με το αποτέλεσμα να αριθμεί 9 νεκρούς αξιωματούχους της αστυνομίας της Μιανμάρ. Η απάντηση του στρατού ήταν άμεση και δυσανάλογη των προηγούμενων γεγονότων με τις πρακτικές τους να θυμίζουν εικόνες από σκοτεινό μεσαίωνα. Και όταν γίνεται αναφορά σε πρακτικές, υπονοούνται διαδικασίες όπως μαζικές δολοφονίες και εκτελέσεις άμαχου πληθυσμού, κυρίως παιδιών και γέρων, βιασμούς ανήλικων κοριτσιών και νεαρών γυναικών, καθώς και κάψιμο τζαμιών και σχολείων. Έχουν καταγραφεί περιπτώσεις όπου ο στρατός έφτασε να βάλει σε πύρινη φωτιά ολόκληρα χωριά, όπως είναι μεταξύ άλλων το Ζάι Ντι Πιν ,Αούκ Να Γιαρ, Τσουτ Πιν και Αχ-Τετ Να Γιαρ σε σύνολο 392 καμένων χωριών της περιοχής του Ρακίν, σύμφωνα με στοιχεία της Ανεξάρτητης Διεθνούς Διερευνητικής Αποστολής του ΟΗΕ για την Μιανμάρ. Τελικός απολογισμός των αποτρόπαιων εγκλημάτων του στρατού ήταν γεγονότα όπως το ότι 700.000 Ροχίνγκια εξαναγκάστηκαν στον βίαιο διωγμό και ξεριζωμό τους από τις ρίζες και τα σπίτια τους, πλέοντας σε αυτοσχέδιες ξύλινες βάρκες με μοναδική ελπίδα την σώα διέλευση τους προς το γειτονικό Μπαγκλαντές, ενώ 400 μέλη της φυλής δολοφονήθηκαν.
Η ανθρωπότητα έχει γεμίσει τις σελίδες της ιστορίας της, κηλίδες αίματος και πόνου, από τις αμέτρητες στιγμές πολέμων, φτώχειας, οικονομικών κρίσεων, ανθρώπινης εκμετάλλευσης, ανεργίας, γενοκτονιών και εθνοκάθαρσης. Καιρός, το παρελθόν να γίνει μάθημα κυρίως του παρόντος και να αναγεννηθούν στις στάχτες του παρελθόντος αξίες, όπως αλληλοβοήθεια, αλληλεγγύη, ανθρωπισμός, αγάπη στο παγκόσμιο χωριό που ζούμε και λέγεται ανθρώπινη κοινωνία.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
- Ποιοι είναι οι Ροχίνγκια και γιατί δραπετεύουν μαζικά από την Μιανμάρ, amnesty.gr, Διαθέσιμο εδώ
- Τα εγκλήματα κατά των Ροχίνγκια και το Διεθνές Δίκαιο, odeth.eu, Διαθέσιμο εδώ
- Η γενοκτονία των Ροχίνγκια, tvxs.gr, Διαθέσιμο εδώ
