Του Θανάση Μάριζα,
Κάθε χρονιά, στης οποίας το πολιτικό «καλεντάρι» περιλαμβάνονται και αμερικανικές προεδρικές εκλογές, αναμένεται να σημαδευτεί ανεξίτηλα από εκείνες. Η εν λόγω εκλογική διαδικασία, στη δυτική όχθη του Ατλαντικού, συγκεντρώνει (δικαίως) τη συντριπτική πλειοψηφία των βλεμμάτων της υφηλίου. Προεκλογικές εκστρατείες, κοστοβόρες καμπάνιες, «βαρύγδουπες» ομιλίες, παραδοσιακές δικομματικές αντιπαλότητες, όλα είναι μέρος του (αν μη τι άλλο ψυχαγωγικού) προγράμματος. Κι όμως, εντός του ανωτέρω κλίματος ακατάπαυστων εξελίξεων, για το ποιος θα είναι ο επόμενος που θα καθίσει στην καρέκλα του «πλανητάρχη», υπάρχουν και ορισμένα διαστήματα… ησυχίας.
Ίσως πρόκειται για την «ηρεμία πριν την καταιγίδα» (‘the calm before the storm’), που λένε κι οι ίδιοι οι Αγγλοσάξονες. Ίσως, πάλι, πρόκειται για ακόμη ένα σύμπτωμα της ευρύτερης παραδοξότητας του φετινού αγώνα. Όπως και να έχει, οι δυο «μονομάχοι» φαίνεται να έχουν ανάγει (προς το παρόν, τουλάχιστον) την επικείμενη εκλογική αναμέτρηση σε δευτερευούσης σημασίας. Αυτό, φυσικά, δε συμβαίνει άνευ λόγου και αιτίας.
Στην πλευρά του Λευκού Οίκου, ο Biden φαίνεται ήδη αρκετά απασχολημένος με την τρέχουσα κρίση στη Γάζα, η οποία κινδυνεύει (εάν δεν το έχει κάνει ήδη) να του στερήσει σημαντικά ποσοστά ψήφων, τόσο από τις μουσουλμανικές μειονότητες, όσο και από τις νεότερες γενεές. Έτσι, ο νυν Πρόεδρος, του οποίου τα ποσοστά αποδοχής είναι έτσι κι αλλιώς στα… τάρταρα, δείχνει να μην διαθέτει τον απαραίτητο χρόνο, ώστε να προσπαθήσει να εξασφαλίσει μια ευνοϊκότερη εικόνα στις δημοσκοπήσεις, όσον αφορά την προοπτική μιας δεύτερης θητείας του στο προεδρικό αξίωμα.
Από την άλλη, ο Trump, ο οποίος επιζητεί αναλόγως μια (αν και όχι συνεχόμενη) επανάληψη του δικού του περάσματος από το Οβάλ Γραφείο, είναι υπερβολικά απασχολημένος (για μια ακόμη φορά) με θέματα… νομικής φύσεως. Θεωρείται αβέβαιο (και, μάλλον, απίθανο) το αν οι τωρινές κατηγορίες θα οδηγήσουν, πράγματι, σε καταδίκη για τον 45ο Πρόεδρο. Κάτι τέτοιο κρίνεται πως θα είχε καταστροφικές επιπτώσεις για την πολιτική του καριέρα. Με την τελική απόφαση να είναι ακόμη «ομιχλώδης», πάντως, η προσοχή του, για τώρα, είναι στραμμένη στις δικαστικές αίθουσες και όχι στις κάλπες.
Τουλάχιστον δεν έχουν να… ανησυχούν για πιθανές εσωκομματικές «αναταράξεις». Και οι δυο αποτέλεσαν, ουσιαστικά, τη μοναδική επιλογή των εκάστοτε ψηφοφόρων τους. Ο μεν Biden, ως τρέχων Πρόεδρος, δε χρειάστηκε καν να δώσει βάση στο οποιοδήποτε σενάριο περί ανταγωνισμού από κάποιον άλλο Δημοκρατικό. Ο δε Trump, του οποίου οι Ρεπουμπλικάνοι αντίπαλοι είχαν αρχικά επιδείξει κάποια θετικά σημάδια στις καμπάνιες για το πολυπόθητο χρίσμα, εν τέλει πραγματοποίησε… περίπατο. Αξίζει να σημειωθεί, επίσης, πως κατέχει ένα (έστω και προσωρινό) προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις, έναντι του Biden, αν και σε καμία περίπτωση αρκετά ισχυρό, ώστε να θεωρήσει δεδομένη μια νίκη, τον Νοέμβριο.
Για πόσον καιρό θα παραμείνει έτσι, λοιπόν, η προαναφερθείσα κατάσταση; Όχι πολύ περισσότερο, είναι η προσφερόμενη απάντηση. Είμαστε, εξάλλου, κάτι λιγότερο από έξι μήνες μακριά από την… ημέρα της κρίσεως. Μπαίνοντας, σταδιακά, στην τελική ευθεία, οι δυο υποψήφιοι λογικά θα θελήσουν να επαναπροσδιορίσουν τη σχέση τους με τον θεσμό της Προεδρίας. Τα τωρινά τους προβλήματα, εξάλλου, δε θα είχαν ιδιαίτερη σημασία, εάν δε συνδυάζονταν με την ιδιότητά τους (παρελθοντική, παροντική, αλλά, κυρίως, δυνητικά μελλοντική) ως κάτοχοι του de facto υψηλότερου αξιώματος στην παγκόσμια πολιτική σκηνή.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Biden’s Public Ultimatum to Bibi, The New Yorker, διαθέσιμο εδώ
- What Is Hope Hicks Crying About?, The New Yorker, διαθέσιμο εδώ
