Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Το Πάσχα αποτελεί τη μεγαλύτερη εορτή της Χριστιανοσύνης. Ειδικά το Ελληνορθόδοξο Πάσχα είναι η κορυφαία, πανηγυρική εκδήλωση επιβεβαίωσης όλων εκείνων που απαρτίζουν τον πυρήνα της εθνικής μας ταυτότητας. Τέτοιες ημέρες, λοιπόν, δε θα μπορούσε να μην είναι αισθητή η παρουσία της πολιτειακής και πολιτικής ηγεσίας του τόπου. Ποιο το νόημα της παρουσίας αυτής, όμως;
Όπως κάθε χρόνο, είτε στο πλαίσιο της φυσικής είτε στο πλαίσιο της διαδικτυακής μας παρουσίας, βρεθήκαμε ενώπιων των ίδιων κλισέ σκηνών: Παράγοντες του δημοσίου βίου, με τη λαμπάδα ανά χείρας και το ανάλογο δήθεν κατανυκτικό ύφος να μοιράζουν ευχές και χειραψίες, να συμμετέχουν στα τοπικά παραδοσιακά δρώμενα. Όλα τούτα προς άγραν ψήφων – αυτό τεκμαίρεται από τον τρόπο με τον οποίο προβάλουν τη συμμετοχή τους στους εορτασμούς του Πάσχα και στις εκδηλώσεις της Μεγάλης Εβδομάδος, αλλά και από τον τρόπο με τον οποίο πορεύονται όλη τη χρονιά.
Αλήθεια, τι νόημα έχει η παρουσία της Κατερίνας Σακελλαροπούλου στην εκκλησία; Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει δείξει με όλους τους τρόπους την αποστροφή της για τη θέση της θρησκείας στη ζωή των Ελλήνων και στη θεσμική συγκρότηση της χώρας. Ούτε καν στο πλαίσιο της τυπικής – θεσμικής υποχρέωσης συμμετοχής του ανώτατου πολιτειακού άρχοντος στις εκδηλώσεις της επικρατούσας θρησκείας μπορεί να υποστηριχθεί από την ίδια η παρουσία της στις ορθόδοξες χριστιανικές εορτές. Μάλλον, προσβολή για τα Μυστήρια και τους πιστούς αποτελεί το να βρίσκεται εκεί.
Το ίδιο ισχύει και για την πλειοψηφία των εκπροσώπων της πολιτικής ηγεσίας: Τι νόημα μπορεί κάποιος να εντοπίσει στο να στέκεται στη θέση των επισήμων, κρατώντας μια λαμπάδα στα χέρια του ένας Υπουργός, Βουλευτής, Περιφερειάρχης, Δήμαρχος, σύμβουλος, όταν τα έργα και οι ημέρες του αποδεικνύουν ότι επιλέγει να ζήσει και να λειτουργήσει με τρόπο όχι απλώς εκτός των οριζόμενων στους κανόνες της Εκκλησίας (ουδείς άλλωστε πιστός μπορεί να το πράξει στον απόλυτο βαθμό), αλλά απολύτως εχθρικό έναντι αυτής; Γιατί να υποκριθεί ότι τηρεί τις παραδόσεις όταν το υπόλοιπο διάστημα αγωνίζεται συστηματικά για τον δήθεν εκσυγχρονισμό, αλλά στην ουσία την πολτοποίηση των ιδιαιτέρων εθνικών χαρακτηριστικών;
Σημαντικές είναι, βέβαια, και οι ευθύνες της εκκλησιαστικής ηγεσίας. Αυτή κατά καιρούς διαπλέκεται με την πολιτική, σε σημείο που να πολιτεύεται απροκάλυπτα. Τέτοιες επαφές, όμως, δημιουργούν αλληλεξαρτήσεις που, με τη σειρά τους, συνεπάγονται συμβιβασμούς σε καίρια ζητήματα. Ο αυτοπεριορισμός της Εκκλησίας στο πνευματικό και διοικητικό της έργο δε σημαίνει την αποκοπή της από τις κοινωνικές διεργασίες και τις εθνικές προκλήσεις. Οφείλει να υλοποιείται με τρόπο που να εξασφαλίζει την ανεξαρτησία της έναντι κοσμικών παρεμβάσεων που έχουν ως στόχο να εκμεταλλευτούν τη σύνδεσή της με τον μέσο Έλληνα.
Οι ημέρες του Πάσχα και των λοιπών θρησκευτικών εορτών, είναι πρωτίστως ημέρες αναστοχασμού. Αφορμές για ενδοσκόπηση κι επανατοποθέτηση των πραγμάτων στις σωστές του διαστάσεις. Πόσο πιο απλά και συνάμα αληθινά θα ήταν όλα αν κυριαρχούσε η ειλικρίνεια των προθέσεων, των λόγων και των πράξεων κάθε πλευράς…
