Του Αντώνη Πετρόπουλου,
Οι όμορφες εικόνες από τροπικές ζούγκλες με πυκνή βλάστηση και ζώα να απολαμβάνουν ελεύθερα τη ζωή τους θα ήταν μία ονειρική πραγματικότητα. Ωστόσο, οι εγκληματικές δραστηριότητες του ανθρώπου στη φύση και στα αθώα πλάσματα διαμορφώνουν ένα ζοφερό τοπίο. Στον κόσμο της προόδου και της εξέλιξης τα ζώα βιώνουν το Μεσαίωνα και η σχέση τους με τον άνθρωπο είναι πιο μελανή από ποτέ.
Από τις διατροφικές προτιμήσεις μας, τα βασανιστικά πειράματα έως την αποκρουστική ψυχαγωγία και τα βίαια έθιμα, σε κάθε γωνιά του πλανήτη θανατώνονται εκατομμύρια ζώα. Στην… καλύτερη περίπτωση είναι καταδικασμένα να ζουν μαρτυρικά. Διότι όταν το κέρδος διασταυρώνεται με το ανθρώπινο όνειδος, κατακρημνίζεται κάθε ηθικός φραγμός.
Πρωτεύοντα ζώα όπως ουρακοτάγκοι και χιμπατζήδες είναι αθώα θύματα της «μαύρης» κερδοσκοπίας. Χιλιάδες ζώα της συγκεκριμένης τάξης αποκόβονται σε βρεφική ηλικία από το φυσικό τους περιβάλλον και διακινούνται παράνομα στην αγορά προκειμένου να γίνουν… κατοικίδια. Η αυξανόμενη ζήτηση και τα ποσά που φτάνουν έως τις 100.000 δολάρια για την απόκτηση ενός χιμπατζή (ενώ οι μπονόμπο πωλούνται έως και 300.000 δολάρια) καθιστούν αυτά τα ζώα σκλάβους πολυτελούς εκμετάλλευσης.
Το παράνομο εμπόριο εκτός από την κατάργηση κάθε ηθικής και σεβασμού απέναντι στη φύση και τα ζώα, απειλεί άμεσα με αφανισμό τα πρωτεύοντα είδη. Εκτιμάται ότι για την αρπαγή ενός βρέφους σκοτώνονται δέκα ενήλικες. Η μη επιβολή ποινών, παρά τη νομική προστασία, και η ισχνή ανίχνευση του παράνομου εμπορίου (σύμφωνα με την Ιντερπόλ μόνο το 10% ανιχνεύεται) θέτει σε κίνδυνο την ύπαρξη αυτών των ειδών.
Θύματα της ανθρώπινης ματαιοδοξίας καταλήγουν και οι φώκιες στις πιο παγωμένες περιοχές του πλανήτη. Οι γούνες των άτυχων θαλάσσιων θηλαστικών γίνονται προϊόντα μόδας και ένδυσης και ο τρόπος θανάτωσής τους είναι αποτροπιαστικός. Σχεδόν 500.000 νεαρές φώκιες χάνουν τη ζωή τους με αποτέλεσμα ο πληθυσμός τους να μειώνεται δραματικά. Σε συνδυασμό με το λιώσιμο των πάγων από την υπερθέρμανση του πλανήτη το είδος απειλείται με εξάλειψη.
Οι βάναυσες δραστηριότητες του ανθρώπου, δυστυχώς, δεν σταματούν εκεί. Οι ζωολογικοί κήποι είναι, επίσης, ένας χώρος αιχμαλωσίας για τα άγρια ζώα, τα οποία στερούνται μία ομαλή ζωή στο φυσικό τους περιβάλλον. Τα φαινομενικά χαριτωμένα πλάσματα, η απομίμηση του δομημένου περιβάλλοντος για την καθημερινότητα τους είναι μία «βιτρίνα» που αφαιρεί την πραγματική ελευθερία. Έγκλειστα σε περιορισμένους χώρους, βιώνουν την απομόνωση και τη μοναχικότητα. Μάλιστα, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που επιδίδονται σε σόου «εκπαιδευμένα» με κακοποιητικές μεθόδους. Πίσω από τις συναρπαστικές φιγούρες και την περιέργεια να συναντήσει κάποιος ένα εξωτικό ζώο εκ του σύνεγγυς, οι ζωολογικοί κήποι είναι φυλακές. Και είναι λυπηρό θέαμα αυτά τα μεγαλοπρεπή ζώα (ελέφαντες, λιοντάρια, τίγρεις, γορίλλες κ.α.) να καταλήγουν εγκλωβισμένα… αξιοθέατα.
Παρά τη δημόσια κατακραυγή των οργανώσεων, την προσπάθεια ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης, καθώς και τη διάσωση αιχμαλωτισμένων ζώων, το παράνομο εμπόριο και η παράνομη θανάτωση εξακολουθούν να απειλούν τα είδη με εξαφάνιση. Οργανώσεις και ακτιβιστές αναδεικνύουν τη βαρβαρότητα που υπόκεινται στο όνομα της ανθρώπινης κενοδοξίας.
Ο κόσμος είναι αφιλόξενος για αυτά τα πλάσματα, ακόμα και όταν βρίσκονται στα (φυσικά τους) περιβάλλοντα, όπου η ανθρώπινη ύπαρξη εκεί δεν πρέπει να αποκτά καμία επαφή. Είναι ιερή υποχρέωση να προασπίσουμε την ειρηνική και φυσιολογική ζωή της άγριας φύσης. Οι συνέπειες θα αποβούν ολέθριες και για τους ανθρώπους.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Η Αυγή: Ιστορίες χωρίς φωνή / Όταν ο πάγος βάφεται κόκκινος, διαθέσιμο εδώ
