Της Χρυσάνθης Ίριδας Ανεμογιάννη,
Μάιος. Η μέρα έχει μεγαλώσει. Έχουν ξυπνήσει όλα στη φύση, από τα άνθη μέχρι τα ζώα. Οι πυρκαγιές έχουν ξεκινήσει. Η θερμοκρασία έχει ανέβει. Η θάλασσα έχει ηρεμήσει. Τα παγωτά έχουν ξεκινήσει. Τα μαγιό έχουν αρχίσει να «βγαίνουν». Οι τσάντες θαλάσσης έχουν εμφανιστεί ξανά.
Οι άνθρωποι «κάνουν» τους χαρούμενους. Με ανεβασμένα τα παντζούρια. Με ανοιχτά τα παράθυρα. Στα μπαλκόνια. Με τις μουσικές τους. Και είναι όλοι παρέα, αλλά κάπου στο βάθος υπάρχει μια μοναξιά. Το βλέπεις, το νιώθεις, το ακούς. Είναι αυτή η πλήξη που διαχέεται στον αέρα. Σε αυτή τη δροσιά της άνοιξης. Που σου φωνάζει να πάρεις ζακέτα, αλλά εσύ περιμένεις το καλοκαίρι. Και μετά το καλοκαίρι, περιμένεις τις διακοπές. Και αφού έρθουν οι διακοπές, περιμένεις την κατάλληλη στιγμή και ώρα της μέρας. Και όταν αυτή έρχεται, περιμένεις την κατάλληλη παρέα. Και μετά αυτή δεν έρχεται. Και τελικά δεν είναι τίποτα σαν πρώτα.
Και τους παρατηρείς. Να μη βγαίνουν δίχως λόγο από το σπίτι. Να μην απολαμβάνουν τον ήλιο και την αλμύρα της θάλασσας. Να μην τρώνε τα φαγητά που τους αρέσουν. Να μη γελάνε, όταν θέλουν. Να μη συζητούν με τους παράξενους. Να μη βοηθάνε. Να μην παίζουν. Να μη διαβάζουν. Να μην ονειρεύονται. Να μην κοιτάνε στα μάτια. Να τρέχουν να προλάβουν και τελικά να μην προσπαθούν. Να φοβούνται και να νιώθουν μόνοι. Μη.
Ο Μάιος είναι για όλα αυτά. Και όχι για να… Αυτό είναι το πρόβλημα. Αγαπάμε για να… Δουλεύουμε για να… Γοητεύουμε για να…Προσφέρουμε για να…Εργαζόμαστε για να… Ονειρευόμαστε για να… Τρέχουμε για να…Και τελικά γι’αυτό είμαστε «έτσι». Και μένουμε στάσιμοι. Γιατί ψάχνουμε τον σκοπό, αντί να απολαμβάνουμε τη διαδρομή.
Αυτός είναι ο Μάιος. Με τις πρώτες ζέστες. Τα πρώτα μπάνια. Την πρώτη αλμύρα. Τα πρώτα λουλούδια. Την πρώτη γεύση καλοκαιριού, ενώ είναι ακόμα άνοιξη. Για να τον ζούμε ξανά, αλλά για πρώτη φορά -χωρίς κάποιο σκοπό. Για να θυμόμαστε να απολαμβάνουμε. Αυτός είναι ο Μάιος.
