Της Μαρίας Βέργου,
Ο σύγχρονος άνθρωπος ζει σε έναν κόσμο γεμάτο δεινά. Σήμερα, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι όλοι οι άνθρωποι πεινούν… Κάποιοι πεινούν, γιατί δεν έχουν φαγητό για να επιβιώσουν και κάποιοι άλλοι πεινούν γιατί ποτέ δεν τους φτάνει το φαγητό που ήδη έχουν και πάντοτε θέλουν και θα θέλουν περισσότερο. Ζούμε, λοιπόν, σε έναν κόσμο στον οποίο κυριαρχεί η κρίση των αξιών, η έλλειψη ανθρωπιάς και ο υπερκαταναλωτισμός. Σήμερα, μπορούμε να μιλήσουμε για ανθρώπους έτοιμους να «θυσιάσουν» το οτιδήποτε στον «βωμό» του χρήματος, της εξουσίας, της καλοπέρασης, ανθρώπους με το αίσθημα του «ανικανοποίητου» και ταυτόχρονα, μπορούμε να μιλήσουμε για εκείνους που βιώνουν την εξαθλίωση, τον πόλεμο, τη φτώχεια, την προσφυγιά, τη βία και άλλες πολλές αβάστακτες και σκοτεινές πτυχές της ζωής.
Και φτάσαμε στα όνειρα… Ο κανόνας λέει ότι ο καθένας από εμάς ονειρεύεται να αποκτήσει αυτό που δεν έχει. Υπάρχουν, λοιπόν, οι άνθρωποι που ονειρεύονται να αποκτήσουν ένα σπίτι, να σώσουν την οικογένειά τους από έναν πόλεμο, να μπορέσουν να φάνε ένα πιάτο φαΐ και να πιούν λίγο νερό, ενώ συγχρόνως, υπάρχουν και εκείνοι που ονειρεύονται υλικά αγαθά, πολυτέλειες, χρήματα και ακριβές εξόδους. Έτσι, πλέον, δεν υπάρχει το όνειρο το ανθρώπινο που ξεκίνησε μία μέρα από μία παρέα και «άνθισε» συλλογικά, το όνειρο που έγινε στόχος και μας γέμισε χαρά και ευτυχία, η επιδίωξη για έναν καλύτερο κόσμο. Δεν είναι αρκετό πλέον, το όνειρο ενός παιδιού που ονειρεύτηκε μια βόλτα στην εξοχή, που ήθελε ένα σκυλάκι, για να έχει συντροφιά και να παίζει, που φαντάστηκε τον εαυτό του πιλότο σε ένα αεροπλάνο… Το παιδί της σύγχρονης «πολιτισμένης» κοινωνίας ονειρεύεται ένα κινητό, παιχνίδια στο τάμπλετ και μεγαλώνοντας, μαθαίνει να σκέφτεται το χρήμα και την εξουσία, ενώ κάποιο άλλο παιδί ονειρεύεται να ζήσει.
Πόσο εύκολο και κατά πόσο είναι δυνατόν στον κόσμο που μεγαλώνουμε να ονειρευτεί κάποιος άνθρωπος πραγματικά και να θέσει τους στόχους του με βάση τι θα τον έκανε πραγματικά ευτυχισμένο; Οι στόχοι που θέτουμε ως άνθρωποι στηρίζονται σε πολλά πράγματα, όπως τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνουμε, τις απαιτήσεις του κοινωνικού συνόλου, τα στερεότυπα που επιβάλλονται, τις απόψεις που ενστερνιζόμαστε για τον τρόπο που λειτουργεί ο κόσμος, τις ανάγκες που αποκτούμε και πολλά άλλα. Όταν, όμως, είμαστε αναγκασμένοι να επιβιώσουμε και να προχωράμε παράλληλα με έναν κόσμο στον οποίο κυριαρχεί το χρήμα, η καταναλωτική μανία, ο ανταγωνισμός σε όλους τους τομείς και οι σκληρότερες πτυχές της ανθρώπινης φύσης, τα όνειρα
σταδιακά εκφυλίζονται, γίνονται μονότονα και τελικά χάνονται. Έτσι, η κινητήριος δύναμη του ανθρώπου που καθορίζει τις επιδιώξεις και «γεννά» την ελπίδα για το μέλλον εξαφανίζεται και αυτή. Η σκληρή πραγματικότητα διεγείρει τελικά την κυνικότητα του ανθρώπου, μετατρέποντάς τον σε υποχείριο του συστήματος, καταλήγοντας στην αποτελμάτωση όσο «ψηλά» και αν καταφέρει να φτάσει τελικά.
Η ζωή, όμως, ανήκει στους ανθρώπους που την κυνηγούν, σε εκείνους που αντί να περιμένουν τον κόσμο να τους αλλάξει, τον αλλάζουν εκείνοι και τον κάνουν καλύτερο. Τα έτοιμα όνειρα, τα όνειρα που δεν ανήκουν σε εμάς δε θα μας φέρουν ποτέ την χαρά που επιζητάμε και μία μέρα, όταν θα «ξυπνήσουμε» πραγματικά ίσως είναι αργά. Ο «ονειροπόλος» είναι πολλές φορές εκείνος που θα πετύχει αληθινά και θα βρει τον πλούτο σε αυτό που τον κάνει χαρούμενο.
