Της Γεωργίας Διπλού,
Είναι 2024 και ομολογώ πως έχουμε προχωρήσει κάποια βήματα, δυστυχώς, όμως, είναι ελάχιστα και δεν αρκούν. Μια «κατ’ επίφαση» ανεπτυγμένη κοινωνία θα έπρεπε να αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς και όχι να προκαλεί φόβο και αμφιβολία. Δεν ξέρω αν το παρόν άρθρο είναι καθαρά σκωπτικό, ξέρω όμως ότι είναι ανθρώπινο και αληθινό. Παθογένειες που ξέρω πολύ καλά ότι συμβαίνουν και που δυστυχώς, δεν προσπαθεί κανείς να διορθώσει, γιατί μια αλλαγή θα φέρει μαζικά αποτελέσματα, μόνο όταν αποφασίσουμε να κάνουμε βήματα σαν μονάδες.
Θα ξεκινήσω πιο μαζικά και πιο γενικά. Είναι δυνατόν εν έτει 2024, να χρειάζεται να έχω κάτι μαζί μου αιχμηρό, όταν βγαίνω μια απλή βόλτα; Είναι δυνατόν να προτιμώ να κάνω τον κύκλο, για να φτάσω σπίτι μου παρά να πάω από κάποιο στενό, επειδή αγνοούμε την ύπαρξη της λέξης «ΟΧΙ»; Τρία γράμματα που αν τα αγνοήσεις, εκμηδενίζεις την αξιοπρέπεια ενός ανθρώπου. Πώς γίνεται να συμφωνούμε ότι το «ναι» αποτελεί κατάφαση και το «όχι» να μεταφράζεται πάλι ως κατάφαση. Καταλήγει όλο αυτό το «θέατρο» σαν το γνωστό δημοψήφισμα του 2015. Κάπου μια ντροπή και ένα έλεος. Είναι, επίσης, λογικό να έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα σωρό καταστάσεις βίας, δολοφονιών, ξυλοδαρμών… και μια «εξέχουσα» ελληνική κοινωνία να στέκεται στο ότι πλέον μπορούν και παντρεύονται τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια; Τη μια κοπέλα τη δολοφόνησε έξω από το αστυνομικό τμήμα, ενώ είχε ενημερώσει η ίδια τα «όργανα του νόμου» για την κατάσταση που επικρατούσε. Την άλλη τη ξυλοκόπησε άγρια ο σύντροφος της.
Στην Αττική μόνο, σημειώθηκαν πριν λίγες μέρες σχεδόν 50 περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, αλλά το βασικό μας πρόβλημα και θέμα αποτελεί η αγάπη μεταξύ δύο ανθρώπων του ίδιου φύλου που απλώς ζητούν την αποδοχή του κόσμου και των οικογενειών τους. Εγώ προσωπικά, δε βλέπω κάτι ανήθικο ή άσχημο σε αυτό. Εν αντιθέσει, νιώθω μεγάλο φόβο για το τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί που μπαίνουν και που θα μπουν στη ζωή μου και λένε λόγια και λόγια και λόγια…
Σε αυτό το σημείο, θα φτάσω στο απόγειο της σκωπτικότητας. Έχουμε μεγαλώσει με ένα απαρχαιωμένο “mindset”, το οποίο πλέον θεωρείται τουλάχιστον κωμικοτραγικό. Δεν είναι δυνατόν να κάνουμε ένα βήμα μπροστά και πενήντα πίσω. Ζητάμε πολλά, που θέλουμε να νιώθουμε ασφάλεια και σεβασμό; Όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως βιώνουν ή έχουν βιώσει κάποιο σεξιστικό σχόλιο στη ζωή τους και αυτό είναι οδυνηρό. Γιατί δε μπορούμε να είμαστε απλά άνθρωποι, με αξίες και δικαιώματα; Αυτό που όμως μένει στο τέλος της ημέρας είναι ότι «φυσικά και είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στον νόμο. Απαγορεύεται το ίδιο, τόσο στους πλούσιους όσο και στους φτωχούς, να κοιμούνται κάτω από γέφυρες, να ζητιανεύουν και να κλέβουν ψωμί», όπως αναφέρει και η Γαλλίδα Ανατόλ Φράνς.
-Πάντα με τις κατάλληλες αλλαγές ανάλογα την περίσταση-.
