Της Κατερίνας Ζευγίτη,
Το Άγιο Πάσχα σιγά σιγά μας υποδέχεται κι εμείς, ήδη σαράντα μέρες νηστεύουμε από τροφές και προσευχόμαστε, ώστε να καθαρίσει η ψυχή μας από καθετί που μας ταλανίζει. Σίγουρα, η Μεγάλη Εβδομάδα είναι «βουβή» μέχρι να φτάσουμε στην Ανάσταση του Ιησού Χριστού και να δούμε μέσα από τα δικά μας μάτια «το φως». Οι προετοιμασίες έχουν ξεκινήσει. Δηλαδή, κάθε γωνιά των σπιτιών έχει πάρει τη ζεστή μυρωδιά από τα κουλουράκια και τα διάφορα γλυκά που θα στολίζουν μαζί με τα λαγουδάκια (σοκολατένια και μη) το τραπέζι, που χαϊδεύει το λευκό, γιορτινό τραπεζομάντηλο μέχρι να φτάσουμε στην ευωδιά των κόκκινων αυγών, της παραδοσιακής μαγειρίτσας, των διάφορων κρεατικών και, φυσικά, του αρώματος από την καθαριότητα, την οποία αναλαμβάνει πάντα η μαμά-νοικοκυρά-ψυχολόγος-σύμβουλος-γιατρός. Τα ροζ τριαντάφυλλα στους κήπους «στολίζουν» τις καρδιές μας και η χαρά «κορυφώνεται» τη στιγμή που όλοι θα λάβουμε τα δώρα μας. Αυτές είναι οι χαρούμενες στιγμές. Με λίγα λόγια, για μια οικογένεια ευτυχία αποτελεί η ώρα γύρω από το τραπέζι μαζί με συγγενείς και φίλους, για τους ανεξάρτητους αναγνώστες μας τα ταξίδια στα ελληνικά νησιά και για τους μοναχικούς η χαλάρωση που προσφέρει η αγκαλιά της γλυκιάς τους πολυθρόνας. Ποιο είναι, όμως, το βαθύτερο νόημα; Πού κρύβεται η εσωτερική γαλήνη; Μόνο στα περιτυλίγματα; Και με ποιόν τρόπο θα κρατήσουμε στη ζωή μας αναμμένη τη φλόγα που μας χαρίζει το Άγιο Φως;
Στο συγκεκριμένο άρθρο, θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε ότι το «δηλητήριο» που μας προσφέρει μια κακόβουλη γνώμη, ένα άτομο, που μας πλήγωσε και οι συνέπειες μιας αδικίας, έχει αντίδοτο. Είναι αλήθεια ότι ιδίως στις μέρες μας οι σχέσεις που συνάπτουμε βασίζονται πάνω σε συμφέροντα. Αυτό, δυστυχώς, συμβαίνει, διότι δε βάζουμε όρια ούτε στον εαυτό μας, ούτε στον καθένα εκεί έξω, με αποτέλεσμα να επιτρέπουμε στα ίδια μας τα πάθη να μας προσβάλλουν και να μας «σέρνουν με αλυσίδες» στη «κόλαση». Εκτός από αυτό, θα πρέπει να σημειωθεί ότι η αυτοεκτίμηση και η αυτοπεποίθηση του άλλου γκρεμίζεται με μεγάλη ευκολία, κυρίως εάν δεν πιστεύει στις δυνάμεις του και έτσι, κλείνεται περισσότερο στο καβούκι του σαν ένα ανήμερο θηρίο. Μπορεί, λοιπόν, μια συγγνώμη να γιατρέψει το τραύμα που κουβαλάμε πάνω μας; Έχει τη δύναμη μια λέξη να μας καθησυχάσει και να μας αφήσει να πιστεύουμε ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι και όχι «κτήνη»;
Καταρχάς, είναι γεγονός ότι, όταν οι γύρω μας μάς συμπεριφέρονται άσχημα και μας δείχνουν έναν ύπουλο χαρακτήρα, απογοητευόμαστε και περίεργες σκέψεις περνούν από το μυαλό μας, ώστε να φέρουμε τον θύτη σε δύσκολη θέση. Με άλλα λόγια, ψάχνουμε τρόπους εκδίκησης, προκειμένου να του δημιουργήσουμε ταραχή, όπως μας έφερε κι αυτός. Αλλά το μόνο που καταφέρνουμε είναι να υποφέρουμε περισσότερο, γιατί η κακία δε «κυλά» στο αίμα όλων μας. Βέβαια, αν τύχει και τον αντικρίσουμε, θα θέλουμε να τον χαστουκίσουμε, να μιλήσουμε την ίδια γλώσσα με αυτόν και να τον πονέσουμε με τις πράξεις μας. Ωστόσο, δεν πρόκειται να τον αγγίξουν τα λόγια μας, ούτε να μετανιώσει. Άρα, είναι προτιμότερο να κάνουμε ένα «ξεκαθάρισμα λογαριασμών», να τον ακούσουμε και να τον απομακρύνουμε από κοντά μας, χωρίς μίσος. Έτσι, διώχνουμε από δίπλα μας και την αρνητική ενέργεια που εκπέμπουμε στο περιβάλλον μας και βρίσκουμε ψυχική αγαλλίαση.
Επιπλέον, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι μέσα από τη συγχώρεση σπάμε τα «δεσμά» που μας ενώνουν με το πρόσωπο που μας πίκρανε. Αυτό σημαίνει ότι τα αρνητικά συναισθήματα, όπως ο θυμός, η στεναχώρια και το άγχος φεύγουν από τη στιγμή που παύουμε να σκεφτόμαστε όσους μας πρόδωσαν και ήρθαμε σε ρήξη. Είναι υγιές να «επισκέπτεται» το μυαλό μας τα μέρη στα οποία κλαίγαμε και θέλαμε να ανοίξει η «γη να μας καταπιεί»; Όχι, είναι αυτοκαταστροφικό. «Άφησε το σκοινί» και δε θα πονάς. Πίστεψέ με, δε θα πονάς. Επομένως, από όσα αναφέρθηκαν παραπάνω καταλαβαίνουμε ότι με το vα τριγυρίζουν οι σκέψεις μας στο παρελθόν, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να διατηρούμε μια «αρρωστημένη» επαφή με έναν άνθρωπο τοξικό. Και είναι ανώφελο.
Παράλληλα, μέσα από τη διαδικασία της αποδοχής των καταστάσεων που βιώσαμε, δίνουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να μάθει να ξεχωρίζει τι αξίζει σε αυτή τη ζωή και ότι καμία συνάντηση δεν είναι τυχαία. Εν ολίγοις, καλό θα ήταν να έχουμε στο νου μας ότι οι «συνεπιβάτες» μας δεν ήρθαν τυχαία στο μονοπάτι που διασχίζουμε και ότι ένας από αυτούς είναι ένα «μάθημα», ο άλλος ένα «δώρο», κάποιοι μια «τιμωρία», πολλοί ένα «δάκρυ» και ελάχιστοι το κομμάτι, το οποίο θα συμπληρώσει και θα ολοκληρώσει το δικό μας «παζλ». Συνεπώς, είναι προτιμότερο να δίνουμε χώρο και χρόνο, με στόχο να εξελιχθούμε ηθικά, να σταθούμε στα πόδια μας και να μη κοιτάζουμε πίσω.
Σε τελευταία ανάλυση, χάρη στη μαγεία της συγχώρεσης, γινόμαστε πιο σοφοί και «εύρωστοι» μπροστά σε παρόμοια συμβάντα που ίσως, βιώσουμε στο μέλλον. Αναλυτικότερα, μας δίνεται η ευκαιρία να καταλάβουμε τα λάθη που κάναμε τότε, μπαίνοντας στη διαδικασία της αυτοκριτικής, με στόχο την αυτοβελτίωσή μας. Ας σκεφτούμε το εξής: Αν δεν «πέφταμε» πάνω σε λάθος ανθρώπους, θα μπορούσαμε να «φιλτράρουμε» καλύτερα στο μέλλον τις υποσχέσεις και τις φλυαρίες του καθενός; Συμπερασματικά, η αξία της συγχώρεσης παίζει σημαντικό ρόλο στη διεύρυνση των πνευματικών μας οριζόντων, της ψυχραιμίας και της ευστροφίας.
Από όσα προαναφέρθηκαν εύλογα, καταλαβαίνει κανείς ότι η συγχώρεση είναι «παυσίπονο» και «ιώδιο» στην πληγή. Και να θυμάσαι ότι ο πρώτος που ζητάει συγγνώμη είναι ο πιο θαρραλέος, ο πρώτος που συγχωρεί είναι ο πιο δυνατός και ο πρώτος που ξεχνάει είναι ο πιο ευτυχισμένος…
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ, schoolblender.wordpress.com. Διαθέσιμο εδώ
- Η αξία της συγχώρεσης. flowmagazine.gr. Διαθέσιμο εδώ
