Του Λάμπρου Βέλλιου,
Στο πρώτο μέρος του άρθρου μας διατρέξαμε εν συντομία τα γεγονότα που οδήγησαν στην ανάπτυξη του κινήματος των Τουπαμάρος, ως ανάγκη υπεράσπισης των δικαιωμάτων του λαού της Ουρουγουάης που αναζητούσε μια καλύτερη ζωή, ως μια χώρα ανεξάρτητη και οικονομικά υγιείς.
Η ιστορία, λοιπόν, των κοινωνικών κινημάτων της Λατινικής Αμερικής, γενικότερα, έχει δείξει ότι ο πιο σκληρός και ισχυρός αντίπαλος δεν είναι ούτε οι δικτατορίες, ούτε η κρατική καταστολή των σωμάτων ασφαλείας, οι φυλακίσεις και τα βασανιστήρια. Στις περισσότερες περιπτώσεις, κύρια πηγή αφανισμού των αντάρτικων ένοπλων ομάδων αποτελούσαν οι εσωτερικές διαφωνίες που οδηγούσαν σε συγκρούσεις για την ιεραρχία και εν τέλει κορυφώνονταν με προδοσίες και δωσιλογισμούς. Η περίπτωση του MLN (μια μυστική επαναστατική οργάνωση, ένα απελευθερωτικό μέτωπο με ένοπλα χαρακτηριστικά) δεν αποτελούσε εξαίρεση. Συγκεκριμένα, ύστερα από την προσωρινή παύση των εχθροπραξιών κατά την περίοδο των εκλογών, στην οποία οι Τουπαμάρος στήριξαν τον συνδυασμό “Fente Amplio”, το κράτος εγκαινίασε τη νέα περίοδο καταστολής με τις πλάτες των μυστικών υπηρεσιών της Βραζιλίας και της CIA με απώτερο σκοπό την εξάρθρωση ολόκληρου του μηχανισμού των Τουπαμάρος.
Τελικά το να το κατορθώσουν, ήταν πολύ πιο εύκολο από ότι περίμεναν. Η λύση προσφέρθηκε απλόχερα από τον Έκτορ Αμόδιο Πέρεζ, πρώην στρατιωτικού διοικητή της Φάλαγγας 15, και επιχειρησιακός σύνδεσμος των «Ομάδων Πυρός», την πιο καίρια, δηλαδή, θέση μέσα σε όλο το δίκτυο του αντάρτικου, το οποίο υπερέβαινε και τη στρατηγική της στεγανοποίησης, ακριβώς γιατί όλα τα ανεξάρτητα σώματα πληροφόρησης, οπλικών συστημάτων και διοίκησης της κάθε μιας από τις φάλαγγες συγκεντρώνονταν πάνω του. Η δική του προδοσία πρώτα και ύστερα του Μάριο Πίριτζ οδήγησε στη σύλληψη 100 συντρόφων τους από τις μυστικές δυνάμεις και την δολοφονία άλλων 700 ανταρτών. Τα 2/3 του στρατιωτικού τους σώματος είχε αφανιστεί, μαζί και ολόκληρο το δίκτυο εγκαταστάσεων, οπλοστασίου και γραφείων τους. Πλέον οι Τουπαμάρος δεν υπήρχαν, τουλάχιστον για τα 12 έτη, μέχρι το 1985, στα οποία βρίσκονταν φυλακισμένα τα ηγετικά πρόσωπά τους.
Οι Τουπαμάρος, σε συνέχεια όλων των αντάρτικων κινημάτων της Λατινικής Αμερικής, ήρθαν να αποτελέσουν σανίδα σωτηρίας για τον δικό τους λαό στην Ουρουγουάη, δίνοντάς τους ελπίδα και αισιοδοξία και εμπνέοντάς τους την αναγκαιότητα και την αξία του διαρκούς, απαράμιλλου αγώνα και αντίστασης για μια νέα κοινωνία, η οποία θα πραγματώνονταν μέσα από την στρατηγική αναγκαιότητα περάσματος σε ένα σοσιαλιστικό σύστημα παράλληλα με την κατάργηση του καπιταλιστικού συστήματος μέσα από τις ένοπλες επαναστατικές δράσεις, αλλά και με τις συμβολικές δράσεις κατάληψης τραπεζών και εργοστασίων. Για μια κοινωνία δηλαδή απελευθερωμένη από την εξαθλιωτική και βασανιστική καθημερινότητα της φτώχειας, της ανεργίας ,της πείνας και της οικονομικής εκμετάλλευσης και ανισότητας.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
- Το μοναδικό αντάρτικο πόλης που έβγαλε από τα σπλάχνα του πρόεδρο χώρας, newsbeast.gr, Διαθέσιμο εδώ
- O ακήρυχτος πόλεμος των Τουπαμάρος, alerta.gr, Διαθέσιμο εδώ
- Όταν οι Τουπαμάρος (σήκωσαν) το Λιμπερταδόρες, humbazine.gr, Διαθέσιμο εδώ
